"Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει"...

Οι ζωές όλων των ανθρώπων που σκοτώθηκαν χθες στο Βόλο είναι ιερές. Στέκομαι, όμως, σ' εκείνη του 19χρονου φαντάρου Φώτη Ανδρικόπουλου γιατί αυτός ο νεαρός δεν διάλεξε να κάνει ένα επάγγελμα που προφανώς έχει τα ρίσκα του, αλλά του το επέβαλαν με το έτσι θέλω όταν θα μπορούσε να κάνει χίλια δυο άλλα πιο δημουργικά πράγματα στην ηλικία του. Το ότι, μάλιστα, σε δέκα ημέρες θα έπαιρνε άδεια απόλυσης κάνει το χαμό του ακόμα τραγικότερο, αλλά και τις ενοχές τής πολιτείας, η οποία προσπαθεί να τις καλύψει με τριήμερο πένθος, εντονότερες. Οταν ήμουν παιδί μεγάλωνα με δύο αστικούς μύθους: ο ένας ήταν πως το 2000 θα ερχόταν η δευτέρα παρουσία, γι' αυτό θα έπρεπε να είμαι φρόνιμος μήπως και προσβληθεί ο Χριστούλης και δεν μου ανοίξει τις πύλες τού παραδείσου. Κι ο δεύτερος ήταν πως από λεπτό σε λεπτό θα εισβάλουν οι τούρκοι, θα κάψουν τις πόλεις και τα χωριά μας, θα βιάσουν τις γυναίκες μας, θα απαγάγουν τα παιδιά μας και θα μας κάνουν όλους να βλέπουμε τουρκικά σίριαλ. Με την εξαίρεση του τελευταίου, για το οποίο δεν χρειάστηκε μάλιστα να χυθεί καθόλου αίμα αλλά απλώς να εφευρεθεί η ιδιωτική τηλεόραση, δεν έχω δει τίποτα από όλα τα υπόλοιπα να συμβαίνουν κι ας πλησιάζω επικίνδυνα τα 36 έτη. Αντιθέτως έχω δει πολλούς νέους να σκοτώνονται αυτοκτονώντας ή πέφτοντας θύματα... επιχειρησιακών αστοχιών.

Από πού κι ως πού πρέπει να χρησιμοποιούνται πραγματικά πυρά στις ασκήσεις, και μάλιστα όταν σε αυτές συμμετέχουν απλοί οπλίτες; Είναι δείγμα κατάπτωσης μια πολιτεία να μην ανατρέφει πολίτες, αλλά να εκπαιδεύει στρατιωτάκια που το μόνο που θα ξέρουν να κάνουν στη ζωή τους θα είναι να εκτελούν εντολές. Δεν διαφωνώ πως η πειθαρχία είναι αρετή, αν και είμαι πιο πολύ θιασώτης τής αυτοπειθαρχίας. Αρκεί να μην επιβάλλεται λοβοτομώντας την ελεύθερη σκέψη κι όχι σε βάρος τής φαντασίας, της ατομικής πρωτοβουλίας και προσωπικής ευθύνης. Οσοι, όμως, έχουμε υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις ξέρουμε πολύ καλά ότι ο στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο όχι γιατί σου μαθαίνουν οι καραβανάδες πράγματα που θα σου χρειαστούν στη συνέχεια του βίου σου, αλλά γιατί συνειδητοποιούν και οι περισσότερο άβγαλτοι πως σε αυτόν τον τόπο όσο πιο τεμπέλης, ρουφιάνος, ανίκανος και ηλίθιος είσαι τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να βγάζεις με άνεση τον επιούσιο και κάτι παραπάνω. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιλαμβάνεσαι πώς είναι να κάνεις μια δουλειά που δεν αγαπάς και παραδειγματίζεσαι ώστε όταν απολυθείς από το στρατό να μη μπλέξεις με κάποιο επάγγελμα που θα δολοφονεί το πνεύμα σου με αντάλλαγμα πενταροδεκάρες...

Πρέπει η Ελλάδα να έχει στρατό; Πρέπει! Βρισκόμαστε σε μια περιοχή η οποία δεν έχει ησυχάσει ποτέ τους τελευταίους...δεκάδες αιώνες. Μακάρι να συνορεύαμε με μια φιλήσυχη χώρα όπως η Ελβετία κι όχι με ένα κράτος που είναι ένα βήμα από το να εφαρμόσει το νόμο τής σαρίας και οι ένοπλες δυνάμεις τού οποίου είναι πάντοτε με το όπλο παρά πόδα, έτοιμες για πραξικόπημα. Ο στρατός, όμως, πρέπει να είναι επαγγελματικός κι όλοι μα όλοι οι άνδρες στα 18 τους να περνούν από μία σοβαρή εκπαίδευση τριών μηνών στα σύνορα (κι όχι αυτό το κάμπινγκ που είναι σήμερα τα κέντρα εκπαίδευσης) και τίποτα παραπάνω, η οποία θα επαναλαμβάνεται για μερικές ημέρες ανά δεκαετία, μέχρι τέλος πάντων μια ηλικία στην οποία τα φάρμακα που κουβαλάς θα είναι βαρύτερα από το τυφέκιο που θα σου δίνουν! Αντί να υιοθετήσουμε, όμως, κάτι τέτοιο ή παρόμοιο δίνουμε αυξήσεις στους στρατιωτικούς, όταν όλοι οι υπόλοιποι υφίστανται αιματηρές περικοπές στις αποδοχές τους, για να το παίζουν νταήδες σε αμούστακα παλικαράκια τα οποία χρησιμοποιούν σαν υπηρέτες τους ώστε εκείνοι να χαλαρώνουν με τις ώρες στις διάφορες λέσχες και στα ΚΑΑΥ τους. Κι αν τύχει και σκοτωθεί και κανένα φανταράκι τί να κάνουμε; Ηταν θέλημα θεού, θα φορέσουμε μαύρα περιβραχιόνια για κάνα μήνα και ύστερα θα επιστρέψουμε εξαγνισμένοι στο αραλίκι μας και θα διαβεβαιώνουμε τις μάνες ότι τα σπλάχνα τους βρίσκονται σε καλά χέρια. Μέχρι, βεβαίως, να τις ανακοινώσουμε το χαμό τους για "ένα πουκάμισο αδειανό"...