Ενας ήρωας που λέγεται Στράτος Συμεωνίδης

Συνήθως αναζητούμε τους ήρωες μακριά, πολύ μακριά από εμάς. Είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με τους κοντινούς μας ανθρώπους ώστε αρκετές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο τους. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να στήνουμε αγάλματα στους διάσημους, στους "λαμπερούς", στους πολυδιαφημισμένους και γι' αυτό λησμονούμε πως έχουμε δίπλα μας εκείνους που ξεπερνούν το μέτρο, που αποδεικνύονται δυνατότεροι από τη φθορά, που αρνούνται να πουν "παραδίνομαι" όταν η ζωή τούς φέρεται σκληρότερα από όσο τους αξίζει. Στον πατέρα μου δόθηκαν ελάχιστα και κέρδισε με τον αγώνα του πολλά. Οταν μικρό παιδί στην Πρέβεζα μοίραζε γάλατα, κανένας δεν θα τον έψεγε αν δεν πήγαινε σχολείο ή αν δεν σπούδαζε. Οταν δούλευε για να επιβιώσει ουδείς θα τον κατηγορούσε γιατί δεν θα έπαιρνε το πτυχίο του. Θα μπορούσε να μη νυμφευτεί τη γυναίκα που αγάπησε, να μην είχε κάνει οικογένεια, να μην εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να έχουμε μια καλή ζωή και να ξόδευε για πάρτη του τα λεφτά που έβγαζε με τον ιδρώτα του, την ώρα που άλλοι γλεντοκοπούσαν στο πάρτι τής μεταπολίτευσης...

Θα μπορούσε να έμενε σιωπηλός όταν φίλοι τον πρόδιδαν, όταν αφεντικά τού ζητούσαν να γίνει κι εκείνος κλέφτης και τον απέλυαν γιατί δεν ήθελε να γίνει σαν τα μούτρα τους και να περιγράφει ανύπαρκτα ρούχα φαύλων βασιλιάδων, όταν οι "ξύπνιοι" πουλούσαν τα ιδανικά τής νιότης τους για να τα κονομήσουν με "ρεαλισμό" και "διπλωματία". Θα μπορούσε να είναι σήμερα πρωτοκλασάτο στέλεχος του Κόμματος, κάνοντας τα στραβά μάτια σε όσους αντάλλαξαν το όραμα για έναν κόσμο στον οποίο άνθρωποι δεν θα εκμεταλλεύονται ανθρώπους με φασιστικό σταλινισμό και ξεπουλημένη σοσιαλδημοκρατία. Θα μπορούσε να είχε εγκαταλείψει τη μάχη όταν τέσσερα χρόνια πριν έχανε τη γυναίκα τής ζωής του, τη Μάνα μου, και κανένα ανθρωπάκι δεν θα δικαιούταν να του ζητήσει το λόγο, πόσω μάλλον αυτοί που τον μαχαίρωναν πισώπλατα. Ακόμα κι ο θεός ο ίδιος να εμφανιζόταν μπροστά του, θα όφειλε να γονατίσει και να ζητήσει ταπεινά συγχώρεση από τον πατέρα μου...

Εκείνος, όμως, δεν τους έκανε τη χάρη να λυγίσει. Οσα τείχη κι αν του ύψωσε τη ζωή τόση αντοχή εφεύρισκε κι εφευρίσκει για να τα υπερπηδά. Τον τελευταίο χρόνο γυρίζει από πόλη σε πόλη, "καταπίνοντας" για πλάκα τα πέντε χιλιόμετρα στους αγώνες δρόμου. Την Κυριακή στην Πάτρα κέρδισε για πολλοστή φορά την πρώτη θέση στην κατηγορία του. Το κατόρθωμά του θα ήταν σπουδαίο ακόμα κι αν δεν φορούσε συχνά στο στήθος το χρυσό μετάλλιο. Την ώρα που άλλοι στην ηλικία του κερδοσκοπούν ακόμα με τα επιτεύγματα της νιότης τους, εξαργυρώνοντας και με το παραπάνω κάποιες στιγμές και μόνο που ξεπέρασαν το μίζερο εαυτούλη τους, ο πατέρας μου τρέχει όχι για να προφτάσει το χαμένο χρόνο, αλλά για να δελεάσει αυτόν που βρίσκεται μπροστά του. Οι ληστές που απίστησαν σε βάρος τού λαού και κερδίζουν ψήφους εμπιστοσύνης στη Βουλή δωροδοκώντας υποτακτικούς δεν θα απονείμουν στον πατέρα μου τη σύνταξη που δικαιούται με βάση τα χρόνια τής δουλειάς του και της προσφοράς του στο κράτος και στην κοινωνία. Οι αργυρώνητες νεοφιλελεύθερες πένες και οι αγύρτες που αντί να είναι στη φυλακή προτείνονται για Πρόεδροι της Δημοκρατίας τον έχουν κατατάξει ήδη στους "μαζί τα φάγαμε" κι ας μην τον ξέρουν καθόλου...

Ενδεχομένως η Ιστορία να μην τον μνημονεύσει ποτέ στα κιτάπια της. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Ο πατέρας μου δεν κυβέρνησε, δεν κατάκτησε, δεν σκότωσε, δεν πρόδωσε, δεν συμβιβάστηκε, δεν λησμόνησε, δεν υποκρίθηκε κάποιον άλλον από αυτόν που είναι όπως οι περισσότεροι από εκείνους που έχουν βρει θέση στις σελίδες της. Οταν έρθει η ώρα να αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο, εύχομαι σε πολλά πολλά πολλά χρόνια από τώρα, η πολιτεία δεν θα τον θάψει με τιμές αρχηγού κράτους σε Αμφιπόλεις, οι μπάντες δεν θα παιανίζουν και οι ρήτορες δεν θα εκφωνήσουν ψεύτικους επικήδειους. Ούτε θα το ήθελε, εξάλλου, εκείνος. Αν, όμως, καταφέρω να γίνω έστω ο μισός από τον άνδρα και τον πατέρα που είναι εκείνος, θα έχω ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες μου από αυτήν τη ζωή...