Αν δεν είσαι Αριστερός πρώτα στο σπίτι σου, είσαι Αριστερός του κώλου...

Λένε συχνά πως τα αριστερά αφεντικά είναι χειρότερα από τα δεξιά. Αυτός ο χαρακτηρισμός τα αδικεί, κι όχι μόνο γιατί υπάρχουν και καλά αριστερά αφεντικά, μολονότι δεν τα έχω γνωρίσει. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν είναι χειρότερα, είναι ίδια κι απαράλλαχτα με τα δεξιά κι αυτό "απλώς" τα κάνει πιο υποκριτικά. Αν ακούσετε το ηχητικό απόσπασμα στο οποίο ο διευθυντής τού ραδιοσταθμού τού ΣΥΡΙΖΑ "ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ", Κ. Αρβανίτης επιτίθεται στους τεχνικούς οι οποίοι είχαν το "θράσος" να προκηρύξουν απεργία για τα δεδουλευμένα τους και στο οποίο μιλά ειρωνικώς για την εργατική τάξη θα νομίσετε πως το ειρωνικό στιλάκι ανήκει σε κάποιο ταλιμπάν νεοφιλελεύθερο ο οποίος αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους σαν ανακυκλώσιμα υλικά. Ο, κατά τα άλλα, "μαχητής" τής ΕΡΤ, Κ. Αρβανίτης χρησιμοποίησε επιχειρήματα τα οποία έχουν βγει από το μπλοκάκι τής Μ. Θάτσερ, ενώ στην ουσία καλούσε τους υπόλοιπους υπαλλήλους τού σταθμού να τα βάλουν με τους συναδέλφους τους γιατί εκείνοι...εκβίασαν για να πάρουν τα χρήματά τους και οι υπόλοιποι έχουν μείνει απλήρωτοι. Αν αύριο μεθαύριο, βεβαίως, με οποιαδήποτε αφορμή η κυβέρνηση ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό ο Κ. Αρβανίτης θα είναι ο πρώτος που θα μιλήσει για νεοφιλελεύθερη χούντα. Οι υποκριτές, άλλωστε, δεν κοιτούν ποτέ τα μούτρα τους στον καθρέφτη, είτε στέκονται στα δεξιά είτε στα αριστερά του...

Φυσικά ο Κ. Αρβανίτης δεν είναι ο μόνος Αριστερός στην θεωρία και δεξιός στην πράξη. Υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν τόσο στη δημοσιογραφία όσο και σε ένα σωρό άλλα επαγγέλματα. Είναι εκείνοι που ορκίζονται στον Μαρξ αλλά στα κρυφά λατρεύουν τον Χάγιεκ, "κλαίνε" για το δίκιο τού κοσμάκη όταν τους παίρνει η κάμερα κι όταν αυτή σβήνει του συμπεριφέρονται σαν να είναι σκλάβος τους, συμπάσχουν με το προλεταριάτο από τις βίλες τους στις ακριβές συνοικίες τής Αττικής αλλά όταν πρόκειται να εφαρμόσουν τα εργασιακά δικαιώματα που οι ίδιοι ζητούν από τους άλλους να υλοποιούν, αποδεικνύονται κυνικότεροι κι από το μητσοτακέικο. Επικαλούνται την κρίση για την ανασφάλιστη, υποτυπωδώς αμειβόμενη και με πολύμηνες καθυστερήσεις στην πληρωμή εργασία που "προσφέρουν" στους υπαλλήλους τους, την ίδια ώρα που σπαταλούν χιλιάδες ευρώ για τη δική τους καλοπέραση και για την ανοικοδόμηση ναών λατρείας τού υλισμού. Αδυνατούν να εφαρμόσουν το σοσιαλισμό στα μαγαζιά τους, αλλά καταριούνται τους καπιταλιστές που πίνουν το αίμα τού λαού. Μνημονεύουν κάθε τρεις και λίγο το επαναστατικό τους παρελθόν, το οποίο χρησιμοποιούν σαν συγχωροχάρτι για οποιαδήποτε άλλη αμαρτία τους. Κι αν τους ρωτήσεις γιατί τα κάνουν όλα αυτά, θα σου απαντήσουν πως τα ίδια τούς έκαναν και τα δικά τους αφεντικά. Με τη...λογική τού "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" πιστεύουν ότι ξεπλένουν οποιαδήποτε δική τους λαμογιά.

Με όλα αυτά πώς να μη φοβάμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μία από τα ίδια; Αύριο μεθαύριο μπορεί να μην έχουμε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, αλλά τύποι που παριστάνουν τους Ρομπέν των Δασών όπως ο Κ. Αρβανίτης ενδεχομένως να είναι υπουργοί Εργασίας και να καθορίζουν το δικό μου, το δικό σου, το δικό μας μέλλον αγαπητέ αναγνώστη. Πόσο πιο απλά να στο πω; Δεν τους εμπιστεύομαι πως θα χτίσουν ένα προστατευτικό τείχος ανάμεσα στους εργαζόμενους και στα αφεντικά, αυτό το υποτυπώδες που γκρεμίστηκε τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Με την άνεση των μερικών ή πολλών χιλιάδων ευρώ που εισπράττουν μηνιαίως θα συνεχίσουν να παραδίδουν μαθήματα μαρξισμού στους άλλους και οι ίδιοι θα υλοποιούν τις ιδεοληψίες τού φριντμανισμού στα δικά τους "σπίτια". Από τους άλλους θα απαιτούν παλικαριά και οι ίδιοι θα έχουν λερωμένα τα βρακιά, όπως έγραφε κι ο Βολφ Μπίρμαν. Τέτοιου είδους άνθρωποι ουσιαστικώς δεν έχουν ιδεολογία ή, τέλος πάντων, αυτή είναι όπως το μέικ απ στο πρόσωπο μιας γυναίκας: για τις δημόσιες εμφανίσεις τους και μόνο, αλλά όταν ξεβάφονται η ασχήμια τους τρομάζει ακόμα και τους ίδιους. Ή θα έπρεπε τουλάχιστον να τους φοβερίζει, αν υποθέσουμε πως τους έχουν απομείνει κάποια ψήγματα συνείδησης και δεν έχουν χαθεί κι αυτά κάτω από τα στρώματα συμβιβασμού με τα χυδαιότερα ανθρώπινα ένστικτα που αφήνει πίσω της η τόσο εφήμερη καταιγίδα τής δόξας και του χρήματος...