Εχουν να δουν τα μάτια μας "τρομοκράτες" μέχρι να ψηφίσουμε...

Κοιτάξτε κάτι συμπτώσεις που φέρνουν η ζωή και οι...δημοσκοπήσεις. Την ώρα που η κυβέρνηση απελπισμένη αναζητά ψήφο εμπιστοσύνης κι ο διοικητής τής ΕΚΤ εκβιάζει για τρίτο μνημόνιο, έρχονται βροχή οι "αποκαλύψεις" για επιθέσεις σε εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματία και πολυεθνικές. Παραλλήλως, καταδικάστηκαν με βαριές ποινές κάθειρξης τα άτομα, όλα τους νεαρής ηλικίας, που συμμετείχαν στη ληστεία στο Βελβεντό όταν ο ίδιος ο εισαγγελέας είχε αναφέρει στην αγόρευσή του πως πρώτη φορά έβλεπε ληστεία που να αφήνουν τους όμηρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν. Για κανένα τους, εξάλλου, δεν αποδείχθηκε συμμετοχή σε "τρομοκρατική οργάνωση". Τί θέλω να πω; Πώς κάποιοι βιάζονται να δημιουργήσουν ενόχους και να αγιοποιήσουν λαμόγια στο όνομα της ησυχίας, της τάξης, της ασφάλειας και της νεκρικής σταθερότητας. Συνηθισμένη ιστορία...

Δεν αισθάνομαι πιο ασφαλής ύστερα από τη σύλληψη του νεαρού στο Βύρωνα. Δεν είμαι ούτε εφοπλιστής, ούτε μεγαλοεπιχειρηματίας, ούτε πολυεθνική που να διαπρέπει σε μίζες, ούτε πολιτικό κόμμα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελίτ για να φοβάμαι τους αντάρτες πόλης. Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει με την πλειονότητα των ελλήνων. Τόσο οι αρχές, ωστόσο, όσο και τα διαπλεκόμενα μίντια σπαταλούν δυσανάλογο χρόνο για την προστασία τής ελίτ, όταν για το μεροκαματιάρη άνεργο που βρίσκεται κρεμασμένος στο σπίτι του δεν θα κλάψει κανείς άλλος πέρα από τους δικούς του ανθρώπους. Δεν ντρέπομαι να γράψω πως δεν θα στενοχωριόμουν αν πετύχαινε η βομβιστική επίθεση και σκοτώνονταν μερικοί εφοπλιστές από αυτούς που γλεντοκοπούν στην υγειά των κορόιδων που πληρώνουν φόρους και χαράτσια από το υστέρημά τους προκειμένου να αισθανόμαστε εθνικώς υπερήφανοι για τη ναυτιλία μας. Την ίδια ναυτιλία τα περισσότερα έσοδα της οποίας καταλήγουν αφορολόγητα σε εξωχώριες εταιρίες και σε ακίνητα στο εξωτερικό και στην οποία οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι αλλοδαποί (δεν το αναφέρω ρατσιστικά, απλώς για να καταδείξω το μέγεθος του ψέματος ότι συμβάλλει στην καταπολέμηση της ανεργίας). Είμαι αντίθετος, όμως, σε μια τέτοια ενέργεια γιατί θα απελευθέρωνε όλα τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός λαού που άγεται και φέρεται από απατεώνες που του τάζουν ασφάλεια για να του αφαιρούν ελευθερίες...

Είναι αλήθεια ότι αν πετύχαινε μια τέτοια επίθεση, ο εφοπλιστικός υπόκοσμος δεν θα κοιμόταν τόσο ήσυχα τα βράδια όσο σήμερα, ούτε θα βούλιαζε τα πλοία του με τόση ευκολία για να καρπώνεται ασφάλιστρα. Η εμπειρία, ωστόσο, της 17 Νοέμβρη θα έπρεπε να μας έχει διδάξει ότι το σύστημα έχει πολύ βαθιές ρίζες και δεν γκρεμίζεται με κάποια πυροτεχνήματα αραιά και πού. Η άσκηση βίας για να είναι αποτελεσματική πρέπει να διαθέτει λαϊκή νομιμοποίηση κι όχι απλώς την αποδοχή ενός μέρους τής κοινής γνώμης, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό. Το αντάρτικο πόλης όσο δεν ξεφεύγει από τα στενά όρια της παρανομίας, δεν αποκτά κομματική συγκρότηση, δεν ανοίγεται στην ευρύτερη κοινωνία και δεν αποκτά σύστημα και χρονική τακτικότητα είναι καταδικασμένο να συγκινεί κατά βάση το περιθώριο. Πόσω μάλλον όταν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό παίζουν ημιμαθή, καλοζωισμένα από τις οικογένειές τους πλουσιόπαιδα, τα οποία δεν έχουν τη στερεή ιδεολογική συγκρότηση ώστε να δικαιολογούν τις πράξεις τους είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν σύλληψής τους. Αφήστε που η αστυνομία και οι λοιπές μυστικές υπηρεσίες και παρακρατικές ομάδες αλωνίζουν στο εσωτερικό "τρομοκρατικών ομάδων". Επομένως, ακόμα κι αν ξεκάνουν και τις 800 εφοπλιστικές οικογένειες, θα "φυτρώσουν" άλλες στην θέση τους όσο θα χτυπούμε τον κορμό και τα κλαδιά, αλλά όχι τις ρίζες τού πιο σάπιου των συστημάτων, του καπιταλιστικού...