Ελπίδα, το ναρκωτικό των αδύναμων ψυχών...

Και να που...ξαφνικά μάθαμε πως υπάρχει και συγκεκριμένη ημερομηνία εξόδου από τα μνημόνια, η 8η Δεκεμβρίου. "Φυσικά" αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ότι οι σαμαροβενιζέλοι βλέπουν να τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα τους, αλλά με το ότι οι κοπιώδεις προσπάθειές τους πιάνουν τόπο. Την ίδια στιγμή που η τρόικα μιλά ανοιχτά για τρίτο μνημόνιο και στα κρυφά θέλει και την υπογραφή τού Αλέξη Τσίπρα σε αυτό, η κυβέρνηση εμπορεύεται ελπίδα μήπως και βρεθούν αφελείς αγοραστές να της αφήσουν τα τάλαρά τους. Η μόνη περίπτωση να απεμπλακούμε από τα μνημόνια είναι η σύγκρουση με αυτούς που τα κομίζουν, κι αυτό δεν ισχύει μόνο για εκείνους που εργάζονται σήμερα από το Μέγαρο Μαξίμου αλλά και για την αντιπολίτευση που πολιτεύεται φοβικά απέναντι στον ελληνικό λαό και δεν του λέει ξεκάθαρα ότι η ελπίδα είναι το πιο άχρηστο των συναισθημάτων αν δεν συνδυάζεται με τον αγώνα...

Δεν επιζητώ την αλήθεια από τους πολιτικούς. Κανείς μας δεν την κατέχει κι επομένως κανείς μας δεν μπορεί να την κοινωνήσει. Κανείς μας, όμως, δεν θέλει και την ειλικρίνεια. Είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχθούμε ακόμα και την πιο απίστευτη κολακεία από το να χωνέψουμε την πιο ωμή πραγματικότητα. Οι περισσότεροι υποψιαζόμαστε πως οι δυσκολίες θα είναι πολλές και με μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αφηνόμαστε όμως να παραμυθιαζόμαστε πως θα μας πάρει από το χεράκι και θα μας επιστρέψει στην εποχή που τρώγαμε από τα έτοιμα και δεχόμασταν ή κι αποζητούσαμε κάθε είδους δωροδοκία τού συστήματος...

Δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο οι μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, η πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, η αναμόρφωση της παιδείας και η βελτίωση των υπηρεσιών υγείας όσο το να γυρίσουμε στους καιρούς που ανήκαμε στη μεσαία τάξη, σε μια κατάσταση δηλαδή η οποία αποκοίμιζε την ταξική μας συνείδηση στο όνομα της κοινωνικής γαλήνης. Γι' αυτό και οι πρώτοι που πήραν τις πέτρες και τις ντομάτες και τις εκσφενδόνισαν σε βάρος τής παρηκμασμένης πολιτικής ελίτ ήταν εκείνοι που είχαν ευνοηθεί περισσότερο από αυτή τις περασμένες δεκαετίες. Οι κακομαθημένοι λούμπεν προλετάριοι είναι αυτοί που ηδονίζονται να μιλούν για κρεμάλες κι ονειρεύονται μια νέα Ελλάδα η οποία θα είναι ίδια κι απαράλλαχτη με την παλιά, απλώς με διαφορετικούς πρωταγωνιστές στο πολιτικό θεατρικό σανίδι...

Λένε πως δίχως ελπίδα δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Πρόκειται, όμως, για συναίσθημα των αδύναμων ψυχών, αυτών που χρειάζονται εξωγενή ενισχυτικά για να αντέξουν τις ανηφόρες που φέρνει η ζωή στο δρόμο τού καθενός. Το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, η θρησκεία είναι μόνο μερικές από τις ψυχοτρόπες ουσίες που χρησιμοποιούμε για να υπομένουμε τα βάσανα, τις πίκρες και τον πόνο που κάποια στιγμή αναπόφευκτα επισκέπτονται τους πάντες. Τα όποια οφέλη τους είναι, ωστόσο, μόνο παροδικά κι όταν η επήρειά τους ξεθυμαίνει, μένουμε μόνοι με τα ίδια αδιέξοδα που δεν είχαμε το κουράγιο να διασπάσουμε με τις δικές μας φυσικές δυνάμεις για να ανοίξουμε δρόμο στην πραγματική προοπτική. Διαλέγουμε την αυτόβουλη θυματοποίηση αντί να γίνουμε θύτες απονομής δικαιοσύνης. Την ώρα που το στομάχι μας γουργουρίζει κι ο νους μας αποζητά στην θεωρία ιδανικά κι αξίες, τα καταπραΰνουμε με ελπίδες που είναι εξ ορισμού ψεύτικες. Οπως καθετί που δεν περιέχει αυτοθυσία κι αγώνα παρά μόνο πνευματικό και σωματικό ραχάτι...