Facebook άνδρα δείκνυσι...

Πριν εφευρεθεί το "facebook" λέγαμε πως η εξουσία ή το μεθύσι αποκαλύπτουν το χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Σήμερα, όμως, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε στη διάθεσή μας δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πρωθυπουργός ή ο Νίκολας Κέιτζ στο "Αφήνοντας το Λας Βέγκας" για να μάθουμε τί κρύβεται πίσω από το προσωπείο που φορά ο καθένας μας στο δημόσιο βίο του είτε από αυτοάμυνα είτε από υποκρισία είτε κι από τα δύο μαζί. Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το "facebook" ή το "twitter" ξεμπροστιάζει τις αδυναμίες μας, οι οποίες μπορεί να κινούνται από τον ναρκισσισμό έως την απροκάλυπτη χυδαιότητα...

Τα "social media" μας δίνουν την ευκαιρία να κάνουμε αυτό που προηγούμενες γενιές θα έπρεπε να σπαταλήσουν πολλά φράγκα για να το καταφέρουν: να κοινωνήσουμε, δηλαδή, τις απόψεις μας. Μόνο που εμείς τα σπαταλούμε, ως επί το πλείστον, για να ανακοινώνουμε πού βρισκόμαστε καθόλη τη διάρκεια του 24ωρου, με ποιόν κάνουμε σεξ και με ποιόν πίνουμε μπύρες και για να ανεβάζουμε τη μία φωτογραφία μας μετά από την άλλη σε ένα ρεσιτάλ αμετροέπειας, την ίδια ώρα βεβαίως που από στεγνό ελιτισμό ειρωνευόμαστε τις διάφορες "σελέμπριτις" που κάνουν το ίδιο στα περιοδικά λάιφσταϊλ. Κι όταν η εγωπάθειά μας, πίσω από την οποία κρύβονται Ιμαλάια ψυχικών ασθενειών, κατά κάποιο τρόπο ικανοποιείται τότε το ρίχνουμε στα βρισίδια δίχως επιχειρήματα μόνο και μόνο για να δηλώνουμε την ύπαρξή μας, που κατα τα άλλα είναι τόσο μίζερη ώστε δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος για να απασχολεί το πανελλήνιο. Εχουμε στο συρτάρι μας μια αποθήκη προσβλητικών χαρακτηρισμών τους οποίους επικολλάμαι σε οποιαδήποτε ανάρτηση δεν μας αρέσει. Χωρίς, βεβαίως, να μπαίνουμε στη βάσανο της δικαιολόγησης της διαφορετικής μας άποψης...

Με περισσή ευκολία κατηγορούμε, για παράδειγμα, το χαμηλό επίπεδο των σημερινών πολιτικών, όπως γίνεται εμφανές κι από τη διαδικτυακή κόντρα Π. Τατσόπουλου-Ρ. Μακρή. Πώς περιμένετε, ωστόσο, να έχουμε καλύτερα κομματόσκυλα όταν στο Κοινοβούλιο στέλνουμε ανθρώπους που είναι εικόνα κι ομοίωσή μας; Μήπως κι εμείς, όπως κι ο γράφων, δεν αμπελοφιλοσοφούμε ασυστόλως στο "facebook" χωρίς να κάνουμε κάτι δραστικό για να αλλάξει η ζωή μας, όπως το ίδιο πράττει κι ο Π. Τατσόπουλος; Μήπως κι εμείς δεν συγχέουμε την τζάμπα μαγκιά, την αγένεια και το νταηλίκι με την επαναστατικότητα, όπως συμβαίνει με την περίπτωση της Ρ. Μακρή;

Τις μετριότητες επιμένουμε να ψηφίζουμε γιατί με αυτές αισθανόμαστε ασφαλείς πως δεν θα τρωθεί ο εγωισμός μας. Καμαρώνουμε για τους βουλευτάδες και τις υπουργάρες που είναι σαν κι εμάς, "αυθεντικοί", "γνήσια παιδιά τού λαού" και με αυτό εννοούμε όλους τους καραγκιόζηδες που μιλούν και συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν περάσει ούτε μια ημέρα από σχολείο. Αλίμονο αν στέλναμε στη Βουλή πνευματικούς γίγαντες, ακέραιες προσωπικότητες, κοινωνικώς ευαίσθητους συμπολίτες μας. Θα αισθανόμασταν τόσο λίγοι απέναντί τους που οι αυτοκτονίες θα αυξάνονταν κατακόρυφα. Καλύτερα, επομένως, είμαστε με τους Τατσόπουλους, τις Μακρήδες, τους Γεωργιάδηδες ή τους Γιακουμάτους, με τους οποίους σπάμε και πλάκα στο κάτω κάτω, βρε αδερφέ. Ποιά ταξική συνειδητοποίηση και πνευματική χειραφέτηση τώρα; Αυτά είναι για τους κουλτουριάρηδες που δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος αλλάζει με το τάβλι, αλλά με την πάλη...