Πώς είναι Μάκη μου να κάνεις μια ζωή στην οποία ντρέπεσαι για τον ακροδεξιό που είσαι;

Ο πιο επικίνδυνος εχθρός τής υποκρισίας είναι η γερή μνήμη. Αν κατάφερνε ποτέ να ξεμπέρδευε με αυτή, οι υποκριτές σε αυτόν τον κόσμο θα ήταν απείρως περισσότεροι. Οχι πως τώρα, δηλαδή, είναι λίγοι, όπως μαρτυρά και το παράδειγμα του Μ. Βορίδη. Ημουν πρωτοετής φοιτητής στην Αθήνα το 1997 και θυμάμαι πολύ καλά τις συγκεντρώσεις με την παρουσία μερικών νοματαίων και τα φέιγ βολάν του προέδρου τότε του Ελληνικού Μετώπου, το πρόγραμμα του οποίου δεν διέφερε και πολύ από το εθνικιστικό και μισαλλόδοξο της Χρυσής Αυγής και του Εθνικού Μετώπου του Ζ.Μ. Λε Πεν. Θα μου πείτε πως όλοι στα νιάτα μας έχουμε κάνει τις βλακείες μας και είναι άδικο να στιγματιζόμαστε γι' αυτές στο υπόλοιπο της ζωής μας. Eχετε δίκιο. Μόνο που ο Μ. Βορίδης δεν μετάνιωσε ποτέ ούτε για τα τσεκούρια, για παράδειγμα, ούτε για το ότι ήταν διάδοχος του Ν. Μιχαλολιάκου στην ηγεσία τής νεολαίας τής ΕΠΕΝ, του χουντικού κόμματος που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος από τη φυλακή. Εχει, μάλιστα, το θράσος να ισχυρίζεται πως δεν γνώριζε τον ηγέτη σήμερα των χιμπαντζήδων με τα μαύρα! Σαν να λέμε πως ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος μέχρι να γίνουν πρόεδροι των κομμάτων τους ήξεραν τον Κ. Καραμανλή και τον ρεζίλη των Παπανδρέου μονάχα από την τηλεόραση. Δεν είμαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου Μάκη μου, αλλά δεν είμαι και τόσο ηλίθιος ούτε εγώ ούτε η πλειονότητα των ελλήνων, με τη νοημοσύνη τής οποίας χλευάζεις απροκάλυπτα...

Ο νυν πρωθυπουργεύων έχει δηλώσει πως στη νιότη του υπήρξε ακτιβιστής τής δεξιάς. Αν ήθελε να είναι περισσότερο ειλικρινής, θα μιλούσε για ακροδεξιά. Οσο, όμως, κι αν θέλει ο φασίστας να κρυφτεί ο αντικομμουνισμός του δεν τον αφήνει. Ακούγοντας τον Μ. Βορίδη να ρητορεύει στη Βουλή στην θέση ενός κάπως πιο λάιτ ακροδεξιού όπως ο Αντ. Σαχλαμαράς (αν κι ο Τ. Μπαλτάκος μπορεί να έχει αντιρρήσεις...ως προς το λάιτ) νόμιζα πως είχα μεταφερθεί με χρονοκάψουλα στην ταραγμένη δεκαετία τού '60, όταν η αντικομμουνιστική υστερία είχε φτάσει στο ζενίθ της. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάποια προβλήματα με την ακοή μου, αλλά δεν νομίζω πως αδικώ τον Μ. Βορίδη αν ισχυριστώ πως ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης που επέκτεινε χρονικώς το χαράτσι των ακινήτων μέσω των λογαριασμών τής ΔΕΗ και ψήφισε τον ΕΝΦΙΑ μας απειλούσε πως αν έρθουν οι "βάρβαροι κομμουνισταί" στην εξουσία θα μας πάρουν τα σπίτια και θα καταργήσουν την ατομική ιδιοκτησία. Ως ένα βαθμό συμπονώ τον υπουργό (τρομάρα μας) Υγείας. Πρέπει να του είναι πολύ δύσκολο να καταπνίγει τον φασιστάκο που σιγοκαίει μέσα του για να παρουσιάζει στην κοινωνία και, κυρίως, στην ελίτ όπου δείχνει τα διαπιστευτήριά του καλής διαγωγής για τη μετά Σαχλαμαρά εποχή, το προσωπείο τού συνεπούς φιλελεύθερου αστού πολιτικού. Πώς είναι να κάνεις μια τέτοια ζωή Μάκη μου, στην οποία ντρέπεσαι κι ο εσύ ο ίδιος για τον ακροδεξιό που είσαι; Πάλι "καλά" που βρίσκεται κι ο φίλος σου ο Αδ. Γεωργιάδης και σε υπερασπίζεται λέγοντας πως δεν είσαι ναζιστής, "απλώς" χουντικός! Μόνο οι δεξιοί μπορούν να δίνουν διαφορετικές ονομασίες στον απόπατο. Προσωπικώς δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω σκατό από σκατό...

Κάντε με να αισθανθώ καλύτερα και πείτε μου πως δεν είμαι ο μόνος που του σηκώνεται η τρίχα με το να βλέπει ένα νεοφασίστα όπως ο Μ. Βορίδης να μιλά εξ ονόματος του πρωθυπουργού στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Σας ικετεύω για ένα ψέμα, να με τσιμπήσετε και να με ξυπνήσετε από τον εφιάλτη που βρίσκομαι. Πώς είναι δυνατό οι απολογητές των χουντικών, οι τσεκουροφόροι τραμπούκοι, οι συνοδοιπόροι των χρυσαυγιτών να καταγγέλλουν την Αριστερά για ενθάρρυνση της ανομίας; Ακόμα κι αν καταδίκαζα τη βία από όπου κι αν προέρχεται, που δεν την καταδικάζω γιατί θα ήταν σαν να πρόσβαλλα το χυμένο αίμα τόσων αγωνιστών σε όλον τον πλανήτη για εθνική ανεξαρτησία και ταξική απελευθέρωση, οι Βορίδηδες δεν έχουν κανένα ηθικό δικαίωμα να χρησιμοποιούν τέτοιου είδους επιχειρήματα. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή για τους πασόκους που δεν γουστάρουν τον Β. Βενιζέλο κι ορκίζονται ακόμα στη μνήμη τού Ανδρ. Παπανδρέου να δέχονται να συνυπάρχουν στα κυβερνητικά και βουλευτικά έδρανα με τέτοια αποβράσματα. Καμιά εθνική ανάγκη δεν επιβάλλει σε έναν δημοκράτη να πιάνει το χεράκι τύπων που με αυτό έδερναν όσους αγωνίζονται για ένα δικαιότερο κόσμο ή φτάνουν σε αυτόν τον τόπο από τις πατρίδες τους για μια καλύτερη ζωή. Το ΠΑΣΟΚ είναι, έτσι κι αλλιώς, ημιθανές. Δεν είναι κρίμα, ωστόσο, για τα όποια καλά έκανε σε αυτόν τον τόπο ο επιθανάτιος ρόγχος του να ταυτιστεί με τη συγκυβέρνησή του με την ακροδεξιά; Μην σηκωθείς Ανδρέα, τί να δεις; Τα παιδιά τής...συναλλαγής;