Βάζουμε το προφιτερόλ μπροστά από ένα χοντρό και περιμένουμε να μην το φάει...

Για να μπορείς να απαιτείς από τους άλλους θυσίες, οφείλεις να είσαι ο πρώτος στις οποίες υποβάλλεσαι. Οταν ζητάς από το πόπολο εντιμότητα και συνέπεια στις υποχρεώσεις του πρέπει, αν μη τί άλλο, να είσαι εσύ ο ίδιος έντιμος και συνεπής. Το ψάρι βρωμά από το κεφάλι και μια κοινωνία πορεύεται προς τα εκεί που τη σέρνουν οι επικεφαλής της. Οταν, όμως, η πολιτική της ηγεσία αποτελείται από τύπους όπως ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος κλαίγεται πως δεν βγαίνει οικονομικώς και πως οι βουλευτές έχουν πληρώσει περισσότερο από όλους την κρίση, ή ο Αργ. Ντινόπουλος που με διάφορους νομικισμούς χρωστά περί τα 30.000 ευρώ στο ασφαλιστικό του ταμείο, στο οποίο παριστάνει τον άνεργο, είναι πολύ δύσκολο να απαιτείς από το λαό να συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις σου. Το ίδιο ισχύει και για την Ελ. Κούρκουλα-"Σελήνη", της οποίας ο σύζυγος Δ. Παναγιωτάκης εξασφαλίζει με ευκολία κρατικό ζεστό χρήμα για να κάνει η κυρία του την θεατρική παραγωγό και η τελευταία μας δείχνει με το δάχτυλο σαν μικρούς Τσοχατζόπουλους. Η πολιτική ελίτ  δυσφορεί στα τηλεπαράθυρα για το ότι ο λαός δεν έχει αλλάξει νοοτροπία, αλλά η ίδια είναι που ζει ακόμα στις ημέρες τής ψεύτικης ευδαιμονίας, όπου βασίλευαν οι ανισότητες και θέριευε η ξετσιπωσιά...

Κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Θέλει, όμως, γενναιότητα για να δείξεις ηθικό σθένος ζώντας σε ένα σύστημα που σου κλείνει πονηρά το μάτι για να παρανομήσεις με την πρώτη ευκαιρία. Από το γρηγορόσημο έως τη φοροαποφυγή σε ένα καθεστώς ανελέητης φορολόγησης των μικρομεσαίων πολλές φορές γίνεται αδύνατο να πείσεις τον εαυτό σου να μην είναι μαλάκας και να παίξει το παιχνίδι όπως το διδάσκουν στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα μέσα ενημέρωσης και σε κάθε άλλο τόπο και μέσο μαζικής προπαγάνδας. Βάζουμε το προφιτερόλ μπροστά από ένα χοντρό και περιμένουμε να μην τη φάει, το ποτό στο χέρι ενός αλκοολικού ή τη ρουλέτα σε απόσταση αναπνοής από ένα τζογαδόρο κι έχουμε την απαίτηση να φανούν άγιοι. Κι όμως θαυμάζουμε τους αγιορείτες μοναχούς γιατί μένουν αγνοί (όσοι μένουν τέλος πάντων), αλλά δεν τους φέρνουμε ενώπιος ενωπίω με τους πειρασμούς που συναντά ο καθένας μας στην κοσμική του ζωή για να τους τεστάρουμε σε πραγματικές συνθήκες. Γι' αυτό και το πρόβλημα είναι συστημικό κι όχι ατομικό. Ας φτιάξουμε πρώτα θεσμούς, δομές και φορείς που να ευνοούν τη συλλογικότητα, την αξιοκρατία και την εντιμότητα και ύστερα θα έχουμε κάθε δικαίωμα να στιγματίζουμε τα απωλολότα πρόβατα. Μόνο τότε όμως, όχι νωρίτερα...

Σε διαφορετική περίπτωση θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε  ότι το μόνο που μας αξίζει δεν είναι άλλο από το να πληρώνουμε τους φόρους και τα χαράτσια με δόσεις και θα πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ από πάνω στους κυβερνήτες μας που μας...νοιάζονται τόσο πολύ. Αντί η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και παροχής ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου, ακούμε μόνο για προεκλογικές σοσιαλδημοκρατικές τακτικές ελάφρυνσης των βαρών, σε συνδυασμό όμως με την επιμήκυνσή τους. Αυτός είναι ο στόχος άλλωστε, να χρωστούμε για μια ζωή ώστε να μη μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι από τη μάχη τής βιοπάλης και να είμαστε κι ευχαριστημένοι με τα μερίσματα και τα ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα που μας πετούν σαν το παξιμάδι στο σκύλο...

Την ίδια ώρα που οι έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώσουν και τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που τα δανεικά καταλήγουν πίσω στους δανειστές μας σχεδόν απευθείας και που η Ανγκ. Μέρκελ σχεδιάζει το νέο μνημόνιο, το οποίο οι σαμαροβενιζέλοι ασμένως θα αποδεχθούν, το μόνο "όραμα" που μας σερβίρουν είναι αυτό των επιδομάτων τα οποία συνοδεύουν τους πολλαπλάσιους κεφαλικούς φόρους που μας επιβάλλουν. Και είναι αυτό ακριβώς που επιτείνει την εθνική μας κατάθλιψη, πως το μόνο που υπόσχονται οι λαοπλάνοι είναι πως κάποτε, κάπου, κάπως θα βγούμε από τα μνημόνια. Και πέραν τούτου μηδέν κι από την κυβέρνηση κι από την αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό είναι που κάνει το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν...