Οι κάτοικοι στη βορειοανατολική Χαλκιδική ενδεχομένως στο τέλος να μην κερδίσουν την πολυεθνική που απειλεί να φάει ένα ολόκληρο αιωνόβιο δάσος για μια "επένδυση" που δεν θα διαρκέσει περισσότερες από δυόμισι δεκαετίες. Πιθανόν κάποια στιγμή να κουραστούν, να υποκύψουν στις απειλές, στους εκβιασμούς, στις φυλακίσεις, στην κατασυκοφάντηση από τα διαπλεκόμενα μίντια, τα αφεντικά των οποίων έχουν συμφέροντα και σε αυτήν την ελληνική γωνιά. Μέχρι να συμβεί, όμως, αυτό όλη η Ελλάδα τούς χρωστά μια βαθιά υπόκλιση, οφείλει να παραδειγματιστεί από την επιμονή τους και να αναλογιστεί πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν δεν υποκύπταμε και οι υπόλοιποι στην τρομοκρατία που μας επιβάλλει μια χούφτα λωποδυτών. Πρόκειται για το ίδιο ασκέρι που έχει τραβήξει εδώ και χρόνια τα λεφτά του στο εξωτερικό και δεν καταδέχεται να πληρώσει ούτε την έκτακτη εισφορά που ο κάθε μεροκαματιάρης αγωνίζεται νυχθημερόν για να την καταβάλλει παραλλήλως με την αυτονόητη υποχρέωσή του να ζει τον ίδιο και την οικογένειά του...
Δείτε τί γίνεται με τους εφοπ...ληστές και με τους πολιτικούς λακέδες τους, οι οποίοι με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο ξαναβάφτισαν οικειοθελή την καταβολή έκτακτης εισφοράς από τους "εθνικούς ευεργέτες" μας. Κι όλα αυτά δήθεν από το φόβο μήπως πειραχτούν τα κακομαθημένα κι αλλάξουν σημαίες στα πλοία τους. Λες κι έχουν τα ίδια προνόμια όταν ταξιδεύουν, για παράδειγμα, με λιβεριανή σημαία με αυτά που έχουν όταν στον ιστό τους κυματίζει η γαλανόλευκη. Οι εφοπλιστές πληρώνουν μηδενικούς ή ελάχιστους φόρους, άρα δεν συνεισφέρουν στο δημόσιο ταμείο και πάντως όχι περισσότερα από τον μπακάλη τής γειτονιάς, χρησιμοποιούν όλο και λιγότερους έλληνες εργαζόμενους, επομένως δεν συνδράμουν στην καταπολέμηση της ανεργίας, ενώ έχουν τις περισσότερες καταθέσεις κι επενδύσεις τους στο εξωτερικό, όπερ σημαίνει πως δεν στηρίζουν ούτε το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του ούτε την πραγματική οικονομία να κινηθεί. Με λίγα λόγια, ο μοναδικός ουσιαστικός λόγος που σε αυτήν τη χώρα υπάρχουν οι φορολογούμενοι και υπάρχουν και οι εφοπλιστές είναι γιατί οι πρώτοι δεν μπορούν να χρηματοδοτούν ούτε την τρυφηλή ζωή των πολιτικών μας ούτε τις προεκλογικές τους καμπάνιες. Φαντάζομαι πως μόνο τυχαίο δεν ήταν κι αυτό το δωράκι στο εφοπλιστικό κεφάλαιο την ώρα κατά την οποία έχουμε μπει ουσιαστικώς σε προεκλογική τροχιά...
Δεν δικαιολογώ τον ηλεκτρολόγο, τον υδραυλικό, τον δημοσιογράφο, τον δικηγόρο ή τον γιατρό που δεν κόβουν απόδειξη όχι γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς αλλά για τον προσωπικό πλουτισμό τους. Αν κάτσουμε, όμως, να συγκρίνουμε τα μεγέθη αρκεί η φοροδιαφυγή-φοροαποφυγή ενός και μόνο εφοπλιστή για να καλύψει το κενό στο δημόσιο ταμείο που αφήνει η μπαγαποντια των μικρομεσαίων που τον έχουν ως πρότυπο. Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω μέχρι να αλλάξει κάτι: το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος, αλλά το αρνητικό ισοζύγιο ταξικής συνείδησης που νομιμοποίησε το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν η μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα οικονομικώς στρώματα συνειδητοποιούσαν ότι δικαιούνταν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα που τους "πρόσφερε" η ελίτ, δεν θα αργούσε η ημέρα που θα παύαμε να είμαστε ψοφοδεείς και συμβιβασμένοι με το λίγο...
Τα προηγούμενα χρόνια δεν ζήσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας, όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται οι ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού. Δεν διεκδικήσαμε να απολαμβάνουμε αυτό που δικαιούμασταν κι επιτρέψαμε στους αφέντες μας να μας ξεγελούν με δανεικά και θεσούλες στο Δημόσιο αντί να ξανακάνουμε μια δίκαιη μοιρασιά τού πλούτου που παράγεται σε αυτήν τη χώρα. Μας ήθελαν ζήτουλες και χρεωμένους για να μας ελέγχουν και να μας ξεγελούν την πείνα με ξεροκόμματα κρατικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας. Γι' αυτό και ήταν συστημική υποχρέωση η λοιδορία των αγωνιζόμενων κατοίκων τής Χαλκιδικής. Αλίμονο αν γίνει κοινό κτήμα πως όλο το χρυσάφι αυτής της γης δεν είναι αρκετό για να αγοράσει το οξυγόνο ενός δάσους και, κυρίως, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δεν θέλουν να γίνει ο τόπος τους ένα "Ελντοράντο-πεδίο βολής όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι"...
Δείτε τί γίνεται με τους εφοπ...ληστές και με τους πολιτικούς λακέδες τους, οι οποίοι με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο ξαναβάφτισαν οικειοθελή την καταβολή έκτακτης εισφοράς από τους "εθνικούς ευεργέτες" μας. Κι όλα αυτά δήθεν από το φόβο μήπως πειραχτούν τα κακομαθημένα κι αλλάξουν σημαίες στα πλοία τους. Λες κι έχουν τα ίδια προνόμια όταν ταξιδεύουν, για παράδειγμα, με λιβεριανή σημαία με αυτά που έχουν όταν στον ιστό τους κυματίζει η γαλανόλευκη. Οι εφοπλιστές πληρώνουν μηδενικούς ή ελάχιστους φόρους, άρα δεν συνεισφέρουν στο δημόσιο ταμείο και πάντως όχι περισσότερα από τον μπακάλη τής γειτονιάς, χρησιμοποιούν όλο και λιγότερους έλληνες εργαζόμενους, επομένως δεν συνδράμουν στην καταπολέμηση της ανεργίας, ενώ έχουν τις περισσότερες καταθέσεις κι επενδύσεις τους στο εξωτερικό, όπερ σημαίνει πως δεν στηρίζουν ούτε το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του ούτε την πραγματική οικονομία να κινηθεί. Με λίγα λόγια, ο μοναδικός ουσιαστικός λόγος που σε αυτήν τη χώρα υπάρχουν οι φορολογούμενοι και υπάρχουν και οι εφοπλιστές είναι γιατί οι πρώτοι δεν μπορούν να χρηματοδοτούν ούτε την τρυφηλή ζωή των πολιτικών μας ούτε τις προεκλογικές τους καμπάνιες. Φαντάζομαι πως μόνο τυχαίο δεν ήταν κι αυτό το δωράκι στο εφοπλιστικό κεφάλαιο την ώρα κατά την οποία έχουμε μπει ουσιαστικώς σε προεκλογική τροχιά...
Δεν δικαιολογώ τον ηλεκτρολόγο, τον υδραυλικό, τον δημοσιογράφο, τον δικηγόρο ή τον γιατρό που δεν κόβουν απόδειξη όχι γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς αλλά για τον προσωπικό πλουτισμό τους. Αν κάτσουμε, όμως, να συγκρίνουμε τα μεγέθη αρκεί η φοροδιαφυγή-φοροαποφυγή ενός και μόνο εφοπλιστή για να καλύψει το κενό στο δημόσιο ταμείο που αφήνει η μπαγαποντια των μικρομεσαίων που τον έχουν ως πρότυπο. Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω μέχρι να αλλάξει κάτι: το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος, αλλά το αρνητικό ισοζύγιο ταξικής συνείδησης που νομιμοποίησε το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν η μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα οικονομικώς στρώματα συνειδητοποιούσαν ότι δικαιούνταν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα που τους "πρόσφερε" η ελίτ, δεν θα αργούσε η ημέρα που θα παύαμε να είμαστε ψοφοδεείς και συμβιβασμένοι με το λίγο...
Τα προηγούμενα χρόνια δεν ζήσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας, όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται οι ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού. Δεν διεκδικήσαμε να απολαμβάνουμε αυτό που δικαιούμασταν κι επιτρέψαμε στους αφέντες μας να μας ξεγελούν με δανεικά και θεσούλες στο Δημόσιο αντί να ξανακάνουμε μια δίκαιη μοιρασιά τού πλούτου που παράγεται σε αυτήν τη χώρα. Μας ήθελαν ζήτουλες και χρεωμένους για να μας ελέγχουν και να μας ξεγελούν την πείνα με ξεροκόμματα κρατικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας. Γι' αυτό και ήταν συστημική υποχρέωση η λοιδορία των αγωνιζόμενων κατοίκων τής Χαλκιδικής. Αλίμονο αν γίνει κοινό κτήμα πως όλο το χρυσάφι αυτής της γης δεν είναι αρκετό για να αγοράσει το οξυγόνο ενός δάσους και, κυρίως, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δεν θέλουν να γίνει ο τόπος τους ένα "Ελντοράντο-πεδίο βολής όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου