Αν, για παράδειγμα, το άσυλο δεν γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης για κάθε είδους ακρότητα, σήμερα θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμα και οι μικροαστικές πέτρες σε περίπτωση που υπήρχε η σκέψη και μόνο κατάργησής του. Δεν κουνήθηκε φύλλο, ωστόσο, και σε αυτό μεγάλη ευθύνη δεν έχει μόνο η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα απάθειας αλλά και το ότι η Αριστερά δεν φρόντισε τις προηγούμενες δεκαετίες να το περιφρουρήσει η ίδια κι επέτρεψε σε κάθε λογής εγκληματικό στοιχείο ή λούμπεν εξεγερμένο να το απαξιώσει. Το ίδιο ισχύει και για τις φοιτητικές εκλογές, που από μοχλός εκδημοκρατισμού των πανεπιστημιακών δομών μεταλλάχθηκαν σε υπόγειο αλισβερίσι μεταξύ κομματόσκυλων και καθηγητών...
Το ίδιο συμβαίνει και με το δικαίωμα στην κατάληψη, το οποίο παραφορέθηκε σε βαθμό αυτογελοιοποίησης. Ο νέος πρύτανης του Πανεπιστήμιου Αθηνών δεν είναι ο πιο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος του κόσμου. Ενδεχομένως να μη φέρει καμιά αντίρρηση στην άλωση των ΑΕΙ από τους ιδιώτες. Δεν έχει, όμως, απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση να υπερασπιστεί τους χώρους τού πανεπιστημίου από τον πάσα ένα που τους θεωρεί χωράφι του και πιστεύει ότι μπορεί να κάνει σε αυτούς ό,τι γουστάρει. Στο κάτω κάτω της γραφής ένα ανοιχτό πανεπιστημιακό ίδρυμα μπορεί να είναι καλό ή κακό. Ενα κλειστό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από κακό, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις...
Κι όσοι αντιδρούν τάχα μου γιατί μπήκαν οι ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι στις ιερές αίθουσες του Καποδιστριακού καλό θα είναι να βγάλουν επιτέλους το κεφάλι τους από το χώμα, να βρουν επειγόντως έναν καθρέφτη και πριν πετάξουν πέτρες στους άλλους ας αναλογιστούν τί έκαναν οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια για να αποτρέψουν τα πανεπιστήμιά μας να θυμίζουν πολυκαταστήματα. Η Πόλη αλώθηκε εκ των έσω κι όσο η επίσημη Αριστερά υπερασπίζεται τραμπουκικές τακτικές στο όνομα μιας θολής ελευθερίας τόσο θα δίνει πάτημα στις οποιεσδήποτε δυνάμεις καταστολής να κάνουν το παιχνίδι τους χειροκροτούμενες από την κοινή γνώμη...
Κανένας δεν αγαπά, στην ουσία, το πανεπιστήμιο. Σχεδόν οι πάντες που ασκούν εξουσία σε αυτό το χρησιμοποιούν είτε για προσωπικό πλουτισμό, είτε για κομματική αναρρίχηση κι επηρεασμό τού εκλογικού σώματος. Γι' αυτό και το πρόβλημα δεν είναι η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν θα καταστρέψουν αυτά το δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά εκείνοι που σήμερα το διοικούν, επισήμως ή ανεπισήμως, και οι οποίοι το εκχυδαΐζουν με τις συμπεριφορές τους σε καθημερινή βάση.
Ενδεχομένως, για παράδειγμα, να χρειάζονται όλοι οι διοικητικοί υπάλληλοι που απειλούνται με απόλυση και να είναι όλοι τους άξιοι. Πριν, όμως, έρθει ο κάθε τροϊκανός εκτελεστής για να επιβάλει το μνημόνιο και τις άκριτες απολύσεις και στη δημόσια εκπαίδευση φρόντισε κάποιος πανεπιστημιακός παράγοντας, από αυτούς που ορκίζονται στο αυτοδιοίκητο, να θεσπίσει την αντικειμενική αξιολόγηση ώστε να ξέρουμε ποιός είναι καλός υπάλληλος ή καθηγητής και ποιός σκάρτος;...
Είναι σωστό να είσαι αντίθετος σε μεθόδους αξιολόγησης κομμένες και ραμμένες για να μην πειραχτούν τα "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά, όταν όμως φέρνεις προσκόμματα σε κάθε είδους αξιολόγηση ή δεν την ξεκινάς εσύ ο ίδιος τότε δίνεις δικαίωμα στον οποιοδήποτε να ισχυρίζεται πως κυβερνάς ένα σάπιο φέουδο ανομίας κι αναξιοκρατίας. Και είναι κρίμα η επίσημη Αριστερά να γίνεται απολογητής ενός αποτυχημένου μοντέλου κι όχι ρηξικέλευθη πρωταγωνίστρια στη δημιουργία ενός νέου που θα συνδυάζει τη μόρφωση με την ταξική αφύπνιση, την θεωρητική κατάρτιση με τη σύνδεση με την αγορά εργασίας ώστε να πάψουμε να παράγουμε μονοδιάστατα κι άνεργα πρόβατα, αλλά να δημιουργούμε πλήρως εκπαιδευμένους πολίτες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου