Το '20 ενδέχεται να είναι βρόμικο, το '89 ήταν καθαρότατο...

Το "βρόμικο '89" ήταν καθαρότατο. Ήταν υποχρέωση της Αριστεράς να συμβάλει στην κάθαρση από μια κατάσταση η οποία βρομούσε κι έζεχνε. Κι αν ο Ανδ. Παπανδρέου δεν καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχε, το λιγότερο, βαριές πολιτικές ευθύνες για το κλίμα σήψης τής εποχής. 

Συνεπώς, πολύ καλά έκαναν Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος και συμφώνησαν να σχηματίσουν συγκυβέρνηση με τον Κων. Μητσοτάκη με βασική της ατζέντα την κάθαρση. Αφήστε που και η εθνική συμφιλίωση Αριστεράς- δεξιάς δεν ήταν για να την πετάξεις στα σκουπίδια ούτε μπορούν να τους κατακρίνουν εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Π. Καμμένο πάλι για έναν ανώτερο λόγο...

Για όλα αυτά ήταν τουλάχιστον άστοχη η δημόσια αναφορά τού Αλέξη Τσίπρα στο βρόμικο '89 για να το συσχετίσει με όσα συμβαίνουν σήμερα. Για το αν το 2020 είναι βρόμικο ή όχι την πειστικότερη απάντηση θα δώσει ο χρόνος, αλλά η Αριστερά είναι αστείο να απολογείται για τα εγκλήματα άλλων μόνο και μόνο για να προσεταιριστεί τους ψηφοφόρους αντίπαλων κομμάτων. Υπήρχαν πραγματικοί λόγοι- πολιτικής ουσίας, αλλά και διαχείρισης σκανδάλων- για τους οποίους αντιπαρατέθηκε με τον Ανδρ. Παπανδρέου κι αν κάποιοι πρέπει να απολογούνται είναι όσοι από τους επιγόνους του έχουν παραμείνει στο ΚΙΝΑΛ ή έχουν μεταπηδήσει στο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως όχι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του προέδρου του...

Καμία αντίρρηση να προχωρήσει το περιλάλητο προοδευτικό μέτωπο σε βάρος τής δεξιάς. Αλίμονο, όμως, αν για να το επιτύχει η Αριστερά υποκύψει σε έναν ανιστόρητο ιστορικό αναθεωρητισμό για να θωπεύσει ψηφοφόρους τού δήθεν παλιού καλού ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ κι ο Ανδρ. Παπανδρέου είχαν αναμφίβολα τις καλές τους στιγμές, ο τελικός λογαριασμός όμως δεν είναι θετικός για κανέναν από τους δύο. Η τελευταία χρεοκοπία τής χώρας μπορεί να επήλθε το 2010, οι βάσεις της όμως είχαν μπει τη δεκαετία τού '80, όταν η αδήριτη ανάγκη για αναδιανομή τού πλούτου και κοινωνική δικαιοσύνη δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά χαραμοφάηδων με επαναστατικό παρελθόν. Αν αυτό είναι το όραμα του Αλέξη Τσίπρα και για το ΣΥΡΙΖΑ, η μυρωδιά του είναι χειρότερη κι από της ναφθαλίνης...

Αυτοί που μας φτωχαίνουν είναι κι αυτοί που μας διχάζουν...

Στην πλακέτα που εγκαινίασε ο σκυλευτής νεκρών Κ. Μητσοτάκης αναφέρεται πως οι υπάλληλοι της Marfin που έχασαν τη ζωή τους έπεσαν θύματα της τυφλής βίας που γεννά ο διχασμός. Την 5η Μαΐου, ωστόσο, του 2010 αυτή η χώρα γνώρισε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της εθνικής ενότητας όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από την Αθήνα έως την Αλεξανδρούπολη διαδήλωσαν σε βάρος πολιτικών που πράγματι γεννούσαν βία και διχασμό. Κι αυτού, ακριβώς, του μεγέθους τις διαδηλώσεις φοβούνται και τώρα εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι με τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τους θα φτωχοποιήσουν εκ νέου το λαό...

Κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος με τις γεμάτες πλατείες. Ο ιός δεν έχει πεθάνει και δεν μείναμε δύο μήνες στα σπίτια μας για να τα γκρεμίσουμε όλα την επόμενη ημέρα. Η τελευταία, όμως, που δικαιούται να κατηγορεί τους άλλους- και τους πολιτικούς της αντιπάλους- για τη συμπεριφορά τους είναι η κυβέρνηση. Αυτοί που έκλειναν το μάτι στις εκκλησίες, που διοργάνωναν φιέστες με τραγουδίστριες κι ανοίγουν τα σχολεία δεν δικαιούνται διά να ομιλούν, αν δεν θέλουν να υποπέσουν ξανά στο αμάρτημα της υποκρισίας...

Ο πρωθυπουργός έχει χτίσει ένα πολιτικό αφήγημα σωτήρα μας από τον θάνατο λόγω κοροναΐού προκειμένου να καλλιεργήσει το έδαφος για εκλογές, εκμεταλλευόμενος τη συσπείρωση γύρω από τη σημαία σε κρίσιμες στιγμές και τη συνετή στάση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και μολονότι η Ελλάδα είναι Ψωροκώσταινα κι όχι χώρα τράνζιτ, σε αντίθεση με τα κράτη που χτυπήθηκαν περισσότερο από την πανδημία, καθυστέρησε και καθυστερεί να επαναφέρει την κανονικότητα με αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις.

Είναι διαφορετικό, για παράδειγμα, να επιτρέπεις στους νέους να μαζεύονται στις πλατείες κι άλλο να στέλνεις εκπαιδευτικούς που ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι πάνω από τα 50 πίσω στα σχολεία ή να λες στους ηλικιωμένους πιστούς πως μπορούν να κοινωνούν άφοβα. Φυσικό επόμενο είναι, συνεπώς, οι νέοι να ξεχυθούν στους δρόμους και να μην μπορεί τώρα να τους μαζέψει ο "Μωυσής", ο οποίος πολύ θα στενοχωρηθεί αν η Ευρώπη αποδειχθεί γαλαντόμα και δεν του προσφέρει άλλοθι για ένα νέο μνημόνιο...

Αν δεν υπήρχε μνημόνιο, δεν θα υπήρχε η Marfin...

Από το Μάιο του 2010, όταν σκοτώθηκαν οι τρεις υπάλληλοι της Marfin, μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015 κι από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι και σήμερα κυβέρνησαν και κυβερνούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ούτε, όμως, αυτό το εκτεταμένο χρονικό διάστημα έχουν βρεθεί οι δολοφόνοι. Όπως, άλλωστε, δεν έχει εξαρθρωθεί κι ο Ρουβικώνας- που δεν είναι, πάντως, δολοφονική οργάνωση-, όπως έλεγε η σημερινή κυβέρνηση προεκλογικώς πως θα έπραττε ούτε έχουν σταματήσει οι εμπρηστικές επιθέσεις στα Εξάρχεια. Αν ίσχυε, επομένως, η κατηγορία τού πάλαι ποτέ δικομματισμού για το ΣΥΡΙΖΑ πως χαϊδεύει ή και υποθάλπει ακραία στοιχεία, πόσο παραπάνω ισχύει αυτό για δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει τη χώρα πολύ περισσότερα χρόνια και οι τρομοκρατικές δράσεις επί ημερών τους είναι απειράριθμες;...

Υπενθυμίζω ότι οι υπάλληλοι της Marfin δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου- του μεγαλύτερου τα τελευταία δέκα χρόνια- που πραγματοποιήθηκε κατά του πρώτου μνημονίου. Αν, συνεπώς, οι τότε κυβερνώντες δεν είχαν νομοθετήσει την απότομη και σχεδόν ολική φτωχοποίηση του ελληνικού λαού ούτε οι Έλληνες θα έβγαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους ούτε θα έβρισκαν την ευκαιρία κάποιοι ελάχιστοι με μηδενικό σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή να εκδηλώσουν τα πιο χυδαία τους ένστικτα. Και ούτε, φυσικά, θα έβρισκε την ευκαιρία το τότε και σημερινό κατεστημένο να στιγματίσει ένα ολόκληρο κίνημα που ζητούσε κοινωνική δικαιοσύνη και δεν συναινούσε στη δική του δολοφονία...

Όπως και τότε έτσι και σήμερα γίνεται προσπάθεια από τους κυβερνώντες να μας πείσουν πως πρέπει να ξεπεράσουμε το διχασμό και να στηρίξουμε την εθνική ενότητα. Με αυτό, βεβαίως, εννοούσαν κι εννοούν τη δική τους αντίληψη πραγμάτων στην οποία οι υπόλοιποι πρέπει να ομονοήσουμε γιατί αλλιώς είμαστε κοινωνικώς ανεύθυνοι.

Σήμερα, δηλαδή, πρέπει να βγάλουμε το σκασμό και να μην λέμε κουβέντα για τις απολύσεις, τη μισή δουλειά και το μισό μισθό, τα λουκέτα, τον εργασιακό μεσαίωνα, τα δώρα εκατομμυρίων ευρώ στους κολλλητούς, τα περιβαλλοντοκτόνα νομοσχέδια, την οικονομική ανοσία τής αγέλης ή την επιστροφή τής εκπαίδευσης σε ξεπερασμένες πρακτικές. Η κυβέρνηση αρνήθηκε να ενισχύσει εμπροσθοβαρώς πρόσωπα, οικογένειες κι επιχειρήσεις με το επιχείρημα πως θα χρειαστούμε λεφτά αργότερα και τώρα θα τα δώσει μόνο σε όσους καταφέρουν να σταθούν όρθιοι- άγνωστο πώς- με ίδια μέσα. Όπως και το 2010, όμως, έτσι και τώρα ο λαός θα ξεσηκωθεί. Και τώρα είμαστε πολύ πιο ψυλιασμένοι για τις προβοκάτσιες...

Το Πολυτεχνείο ζει... δυστυχώς

"Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι τού ανθρώπου που τις κουβαλάει", έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στους "Αδερφοφάδες", ένα αριστούργημά του το οποίο δεν είναι τυχαίο πως δεν είναι από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα αφού δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, ούτε στους δεξιούς ούτε στους Αριστερούς. Το θυμήθηκα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και τη δίκαιη αναρώτηση αν θα πρέπει να τιμάμε μαζί με τους νεκρούς- οι οποίοι κέρδισαν την θέση τους στην Ιστορία τη στιγμή που ξεψυχούσαν για ανώτερα ιδανικά από τη δική τους δόξα- και τους ζωντανούς που συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 και πολλοί από αυτούς ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα στη συνέχεια του βίου τους για την επαναστατημένη νιότη τους...

Τους πρώτους έξι μήνες τού 2015 υπήρχε η έντονη αίσθηση πως ζούσαμε το τέλος τής μεταπολίτευσης- με τα καλά και τα άσχημά της- και την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλ. Τσίπρας έμοιαζαν ικανοί να βάλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΝΔ, μαζί με το σύστημα εξουσίας τής τελευταίας σαραντακονταετίας...

Τα γεγονότα που ακολούθησαν, ωστόσο, έθεσαν τέλος και σε αυτήν την ψευδαίσθηση, με μία ακόμα σοβαρή ένδειξη να είναι η προσφάτως προωθούμενη μετριοπαθής Συνταγματική Αναθεώρηση. Προφανώς η μνημονιακή περίοδος άφησε το αποτύπωμά της και στην πολιτική σκηνή, μόνο που σε καμία περίπτωση οι διαφορές τού 2018 με το 2010 δεν είναι τόσο μεγάλες όσο του 1974 με το 1967...

Τα παλιά κόμματα εξακολουθούν να υπάρχουν- άλλα αποδυναμωμένα κι άλλα ενδυναμωμένα-, το πολίτευμα δεν έχει αλλάξει και η εμβάθυνση της δημοκρατίας μοιάζει να περιορίζεται σε μια φιλοσοφική συζήτηση γύρω από τα λαϊκά δημοψηφίσματα. Με λίγα λόγια, το πνεύμα τής γενιάς τού Πολυτεχνείου συνεχίζει να κυριαρχεί, έστω κι αν είναι σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια της που κάνουν κουμάντο. 

Αν εκτιμήσουμε πως αυτό σημαίνει εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών, προφανώς και είναι ευλογία. Αν, όμως, δεν αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία έφτασε κυρίως εξαιτίας τής πολιτικής παρακμής, τότε θα έπρεπε μάλλον να ανησυχούμε πιο πολύ για το ότι το Πολυτεχνείο ακόμα ζει...

Στην κατοχή το "δεν υπάρχει άλλος δρόμος" το έλεγαν οι ταγματασφαλίτες...

Το να υποτιμάς την έξοδο από τα μνημόνια γιατί η χώρα θα παραμείνει σε αυστηρή εποπτεία- δίχως, ωστόσο, προαπαιτούμενα κι αξιολογήσεις- και πρέπει να επιτυγχάνει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα είναι σαν να υποβιβάζεις την αξία τής Εθνικής Αντίστασης γιατί την ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Ομοίως το να υποβαθμίζεις τη σημασία τής αντιμνημονιακής προσπάθειας- σεβόμενος, βεβαίως, και σε αυτήν την περίπτωση τις διαφορές των δύο εποχών- και να υιοθετείς αβασάνιστα τη λογική τού ώριμου φρούτου είναι σαν να απαξιώνεις τις εκατοντάδες χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων κατά τη διάρκεια της κατοχής οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους γιατί πολέμησαν το ναζισμό ή στήριξαν εμπράκτως όσους τον πολέμησαν...

Κι επειδή πολλή συζήτηση γίνεται ακόμα για το πόσο στοίχισε στη χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015, υπενθυμίζω στους απανταχού θιασώτες τού νεοφιλελευθερισμού ότι η Ελλάδα θα είχε καταβάλει πολύ μικρότερο τίμημα σε χρήματα και ζωές αν είχε αποδεχθεί το τελεσίγραφο του Μουσολίνι και είχε υποταχθεί στη φασιστική Ιταλία ήδη από τον Οκτώβριο του 1940 κι αν στη συνέχεια πολλοί Έλληνες δεν οργανώνονταν σε αντιστασιακές οργανώσεις και είχαν ακολουθήσει το δρόμο των ταγματασφαλιτών και των υπόλοιπων δοσίλογων. Μόνο που χάρη ακριβώς στον αγώνα εκείνων που δεν άντεχαν τη σκλαβιά η χώρα μας μπορεί να καμαρώνει και για κάτι από την Ιστορία της των τελευταίων 80 χρόνων...

Η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015 θεωρήθηκε από πολλούς του μνημονιακού μπλοκ ως η καθαρότερη απόδειξη του "δεν υπήρχε άλλος δρόμος". Στην πραγματικότητα αποδείχθηκε ότι ενδεχομένως δεν υπήρχε άλλος δρόμος τότε από τη συνθηκολόγηση, πέρα από το Grexit. Τίποτα περισσότερο από αυτό...

Επομένως, και με βάση όσα έχουν ομολογήσει και οι ξένοι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, η ιστορική υπόθεση πως το 2010 τα διαπραγματευτικά περιθώρια της χώρας ήταν πολύ περισσότερα δεν στερείται γερών θεμελίων στην πραγματικότητα. Γι' αυτό κι όσοι πριν οκτώ χρόνια δεν επέλεξαν να δώσουν τη μάχη ναι μεν δεν είναι προδότες- μια πολιτική απόφαση έλαβαν που θεωρούσαν προσφορότερη για την πατρίδα-, αλλά έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το μείγμα πολιτικής που αποφασίστηκε και το οποίο χορηγούσε δηλητήριο σε έναν ήδη βαριά άρρωστο...

 

Μαρφίν, το χυδαίο άλλοθι των οικονομικών δολοφόνων...

"Εκείνοι που έριξαν τη μολότοφ στο υποκατάστημα της Μαρφίν είναι δολοφόνοι. Τελεία και παύλα", είχα γράψει την ημέρα τής δολοφονίας, οκτώ χρόνια πριν. Σκοτώθηκαν τρεις υπάλληλοι της Μαρφίν το 2010- η μία εκ των οποίων έγκυος- και οι πυρπολητές τής τράπεζας είναι ένοχοι δολοφονίας χωρίς "ναι μεν, αλλά"...

Όσοι υποκύπτουν στη λούμπεν βία, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξουν την κοινωνία και δίχως να σκέφτονται πως οι πράξεις τους μπορεί να στοιχίσουν αθώες ανθρώπινες ζωές, είναι εγκληματικά ηλίθιοι. Κι αλίμονο αν αποδίδουμε αποκλειστικώς την ευθύνη στα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας ή στο ότι η τράπεζα απειλούσε τους εργαζόμενους με απόλυση αν δεν εργάζονταν την ημέρα τής απεργίας. Ακόμα και ταξικά ασυνείδητοι να ήταν οι εργαζόμενοι, μνημονιακοί και λάτρεις τού καζινοκαπιταλισμού τής ασυδοσίας δεν έπαυαν να είναι και οι ίδιοι άδολα θύματα ενός συστήματος που κατατρώει τις ψυχές των ανθρώπων...

Είναι, ωστόσο, τουλάχιστον θλιβερό οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία τής χώρας και τη μνημονιακή της υποταγή να αισθάνονται δικαιωμένοι σήμερα, βυσσοδομώντας πάνω στα πτώματα των υπαλλήλων τής Μαρφίν. Στις 6 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην Αθήνα τα τελευταία 30 χρόνια, δίχως να έχουν έρθει πούλμαν από όλη την Ελλάδα, όπως συνέβη στην πρόσφατη συγκέντρωση για το Μακεδονικό...

Η συντριπτική πλειονότητα των 150.000 και πλέον πολιτών που συγκεντρωθήκαμε εκείνη την ημέρα δεν στοχεύαμε ούτε αποδεχθήκαμε ως παράπλευρη απώλεια τον θάνατο των υπαλλήλων. Αρνούμασταν την εφαρμογή μέτρων που στόχευαν στην προστασία των τραπεζών με ανθρωποθυσίες...

Όσοι, άλλωστε, τότε ισχυριζόμασταν πως τα μνημόνια δεν υπογράφηκαν για να σωθούν οι Έλληνες, αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες ήμασταν γραφικοί. Με τα χρόνια ένας ένας οι πρωταγωνιστές εκείνων των μαύρων ημερών το έχουν ομολογήσει...

Οι πολίτες δεν έχουν απλώς το δικαίωμα, αλλά το καθήκον να βγαίνουν στους δρόμους και να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, ακόμα κι αν ως ένα βαθμό είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια τους. Μετά από τη Μαρφίν, όμως, στοχοποιήθηκε ακόμα κι αυτό, συνδέθηκε με την τρομοκρατία και την άλογη βία, ενώ ύστερα από την κωλοτούμπα ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγήκε στο αφρό η μηδενιστική αντίληψη της εγκατάλειψης του αγώνα γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...

Κι όμως, οι αγώνες δεν κρίνονται αποκλειστικώς και μόνο από την επικράτηση των ιδεών τους, αλλά κι από τη διαχρονική απήχησή τους στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων. Κι από το εύρος ακριβώς αυτής της απήχησης εξαρτάται το πόσο θα αλλάξει πραγματικά μια κοινωνία. Γι' αυτό και είναι χρέος κάθε προοδευτικού πολίτη να μην κάθεται στα αβγά του, γι' αυτό και η ανυπακοή στη σφαγή είναι ο τρόμος εκείνων που έχουν συμφέρον να μην αλλάξει τίποτα ή έχουν πειστεί ότι η αδράνεια ταυτίζεται με την ευδαιμονία....

Δεν ξεβλαχέψαμε ποτέ...

Τα χρόνια που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί και στις ίδιες ποσότητες, αφού κάποιοι έφαγαν λίγο ή πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους. Το μέσο για να συμβεί αυτό ήταν το εύκολο χρήμα, το οποίο διανεμόταν είτε ως διαφθορά είτε για τη συγκάλυψή της και το οποίο επέτρεπε σε αρκετούς να βιοπορίζονται δίχως να μουσκεύουν τα πόδια τους...

Αυτή η λογική υπηρετήθηκε από πολιτικούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και μιντιάρχες. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των τελευταίων ήταν ο Π. Κωστόπουλος, ο οποίος αξιοποίησε το κίνημα της ήσσονος προσπάθειας και το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε, το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να στήσει ένα μιντιακό όμιλο ο οποίος βασίστηκε στη λουστραρισμένη φτήνια προσώπων και ιδεών...

Τα περισσότερα από τα πρόσωπα- πρωταγωνιστές αυτής της εποχής έχουν σήμερα βρεθεί στο περιθώριο, κάποιοι μάλιστα έχουν καταδικαστεί κι από τη δικαιοσύνη. Η "ιδεολογία", ωστόσο, που ανάδειξαν κι αναδείχθηκαν μέσα από αυτή ζει και βασιλεύει ακόμα και ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων. Από τη μια σαρκάζουμε τον Π. Κωστόπουλο και το "ξεβλάχεμά" του κι από την άλλη περνούμε την ημέρα μας ασχολούμενοι ακριβώς με το λάιφσταϊλ το οποίο υποτίθεται πως κοροϊδεύουμε...

Το "hashtag" για τον Κωστόπουλο είναι το πιο δημοφιλές στο twitter, στο facebook οι περισσότεροι σχολιάζουν τον ξεπεσμένο μιντιάρχη και νυν σαντουϊτσά κι όταν δεν κάνουν αυτό ασχολούνται με το "MasterChef", το "Survivor" και λοιπά τηλεσκουπίδια. Και φυσικά η Ελλάδα αναστενάζει στα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ, στο διαδικτυακό στοίχημα και στα λαχεία που θα φέρουν τον άκοπο πλουτισμό που τόσο ονειρευόμαστε για την πάρτη μας...

Στην ουσία το μόνο που έχει αλλάξει από το 2010 δεν είναι η νοοτροπία μας, αλλά το ότι αναγκαζόμαστε να την υπηρετούμε με λιγότερα χρήματα στην τσέπη. Κατά τα άλλα περιμένουμε μια αφορμή για να δικαιολογήσουμε ξανά τη νωθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας και, κυρίως, το ρόλο μας στην κοινωνία. Οι περισσότεροι ανάμεσά μας, για παράδειγμα, θα σταματούσαμε να εργαζόμαστε αν κερδίζαμε το τζακ ποτ στο Τζόκερ γιατί η επιλογή εργασίας που έχουμε κάνει δεν μας ικανοποιεί και το ραχάτι είναι πάντοτε βολικότερο της δημιουργίας...

Ο Π. Κωστόπουλος, επομένως, δεν είναι το φάντασμα από το παρελθόν που στοιχειώνει τα όνειρά μας, αλλά το ίδιο μας το όνειρο. Κι αν τον βρίζουμε δεν το πράττουμε χάριν αυτοκριτικής, αλλά από φθόνο για το βίο που θέλουμε να ακολουθήσουμε κι εμείς αλλά μονίμως μας ξεφεύγει από τα χέρια...

Αν το σκεπτικό μας είναι αιωνίως το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο μόχθο τότε θα μοχθούμε αιωνίως για το ελάχιστο κέρδος...

Ενδεχομένως ο Ανδρ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ να "μαγείρεψε" τα στοιχεία τού 2009 προκειμένου να συνδράμει στο να πέσουμε στην "αγκαλιά" τού ΔΝΤ και των μνημονίων. Φυσικά και η δικαστική εξουσία, αλλά και η δημοσιογραφική έρευνα δεν πρέπει να σταματήσουν μέχρι να εξιχνιαστούν όλες οι σκοτεινές υποθέσεις, ακόμα κι αν μιλάμε για έναν αιώνα πριν. Βρισκόμαστε, ωστόσο, στο 2017 και υποτίθεται ένα βήμα πριν την επιστροφή στις αγορές. Επομένως είναι πολύ άχαρο και για την πολιτική ατζέντα να περιστρέφεται γύρω από ευθύνες οι οποίες έτσι κι αλλιώς έχουν αποδοθεί από τον ελληνικό λαό κι εκείνοι οι οποίοι τις επωμίζονται έχουν παροπλιστεί...

Καταλαβαίνω ότι για τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, την υστεροφημία τους και τις φιλοδοξίες των νεώτερων μελών τους έχει σημασία το ποιος ήταν εκείνος που πρόσθεσε το τελευταίο κερασάκι στην τούρτα τής χρεοκοπίας. Για τους πολίτες, όμως, που υπέστησαν την πιο βίαιη λιτότητα σε αναπτυγμένη χώρα μεταπολεμικώς όλα αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν ο Ανδρ. Γεωργίου θέλησε να παίξει το παιχνίδι των πατρώνων του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, είναι τουλάχιστον υπερβολικό να υποστηρίζει κανείς πως χωρίς αυτόν η Ελλάδα θα ήταν μια κανονική χώρα. Μπορεί το 2010 να τη γλιτώναμε αν παίζαμε καλύτερα τα χαρτιά που είχαμε στα χέρια μας, αν όμως δεν αλλάζαμε και μυαλά θα είχαμε απλώς αναβάλει μια καταστροφή που έμοιαζε με αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, βεβαίως, είναι ότι ακόμα και σήμερα αρκετοί ευελπιστούν στο να βρεθεί τέτοια ποσότητα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της χώρας και της Κύπρου ώστε το χρέος να αποπληρωθεί από τους υδρογονάνθρακες και παραλλήλως να ζούμε σαν Σαουδάραβες μονάρχες. Μακάρι οι εκτιμήσεις να βγουν αληθινές και σε κάθε ελληνικό σπίτι να αναλογούν τα έσοδα από μία πετρελαιοπηγή. Αν, όμως, το σκεπτικό μας είναι αιωνίως το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο μόχθο τότε θα μοχθούμε αιωνίως για το ελάχιστο κέρδος...

Κανένας λαός δεν σώζεται γιατί του το χρωστά η Ιστορία ή γιατί έχει υποφέρει ήδη αρκετά. Θα υποφέρουμε κι άλλο αν δεν συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ο αλέγκρος χαρακτήρας μας, ο οποίος μας κάνει τόσο δημοφιλείς στους τουρίστες, πρέπει να συνδυαστεί και με κοινωνική υπευθυνότητα. Κατανοώ ότι η τελευταία είναι πιο δύσκολο να βρεθεί σε μια χώρα με την ετήσια ηλιοφάνεια της δικής μας και πολύ πιο εύκολο σε χώρες όπως η Γερμανία ή οι σκανδιναβικές, οι κάτοικοι των οποίων καλούνται από τις συνθήκες ζωής τους να είναι πιο οργανωμένοι για να αντέχουν τον κακό τους τον καιρό. Ο πολίτης, ωστόσο, διαμορφώνεται, δεν γεννιέται.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να δίνει τόση έμφαση στην κατάργηση των πανελλήνιων εξετάσεων θα όφειλε να δώσει προτεραιότητα στα προνήπια, στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, που αποτελούν και την πρώτη φάση κοινωνικοποίησης για τη νέα γενιά. Αυτό, ωστόσο, θέλει χρόνο και η κυβέρνηση χρειάζεται άμεσα ψήφους από τους 18χρονους που θα απαλλαγούν από το βάρος των εξετάσεων και τους γονείς τους που δεν θα πληρώνουν φροντιστήρια. Και κάπως έτσι, σκεπτόμενοι δηλαδή αποκλειστικώς το εδώ και τώρα κι όχι το μέλλον, καταδικάζουμε μια χώρα σαν τον Μπιλ Μάρεϊ στην ομώνυμη ταινία να ζει και και να ξαναζεί την "Ημέρα της Μαρμότας"...