Αν το σκεπτικό μας είναι αιωνίως το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο μόχθο τότε θα μοχθούμε αιωνίως για το ελάχιστο κέρδος...

Ενδεχομένως ο Ανδρ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ να "μαγείρεψε" τα στοιχεία τού 2009 προκειμένου να συνδράμει στο να πέσουμε στην "αγκαλιά" τού ΔΝΤ και των μνημονίων. Φυσικά και η δικαστική εξουσία, αλλά και η δημοσιογραφική έρευνα δεν πρέπει να σταματήσουν μέχρι να εξιχνιαστούν όλες οι σκοτεινές υποθέσεις, ακόμα κι αν μιλάμε για έναν αιώνα πριν. Βρισκόμαστε, ωστόσο, στο 2017 και υποτίθεται ένα βήμα πριν την επιστροφή στις αγορές. Επομένως είναι πολύ άχαρο και για την πολιτική ατζέντα να περιστρέφεται γύρω από ευθύνες οι οποίες έτσι κι αλλιώς έχουν αποδοθεί από τον ελληνικό λαό κι εκείνοι οι οποίοι τις επωμίζονται έχουν παροπλιστεί...

Καταλαβαίνω ότι για τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, την υστεροφημία τους και τις φιλοδοξίες των νεώτερων μελών τους έχει σημασία το ποιος ήταν εκείνος που πρόσθεσε το τελευταίο κερασάκι στην τούρτα τής χρεοκοπίας. Για τους πολίτες, όμως, που υπέστησαν την πιο βίαιη λιτότητα σε αναπτυγμένη χώρα μεταπολεμικώς όλα αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν ο Ανδρ. Γεωργίου θέλησε να παίξει το παιχνίδι των πατρώνων του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, είναι τουλάχιστον υπερβολικό να υποστηρίζει κανείς πως χωρίς αυτόν η Ελλάδα θα ήταν μια κανονική χώρα. Μπορεί το 2010 να τη γλιτώναμε αν παίζαμε καλύτερα τα χαρτιά που είχαμε στα χέρια μας, αν όμως δεν αλλάζαμε και μυαλά θα είχαμε απλώς αναβάλει μια καταστροφή που έμοιαζε με αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, βεβαίως, είναι ότι ακόμα και σήμερα αρκετοί ευελπιστούν στο να βρεθεί τέτοια ποσότητα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της χώρας και της Κύπρου ώστε το χρέος να αποπληρωθεί από τους υδρογονάνθρακες και παραλλήλως να ζούμε σαν Σαουδάραβες μονάρχες. Μακάρι οι εκτιμήσεις να βγουν αληθινές και σε κάθε ελληνικό σπίτι να αναλογούν τα έσοδα από μία πετρελαιοπηγή. Αν, όμως, το σκεπτικό μας είναι αιωνίως το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο μόχθο τότε θα μοχθούμε αιωνίως για το ελάχιστο κέρδος...

Κανένας λαός δεν σώζεται γιατί του το χρωστά η Ιστορία ή γιατί έχει υποφέρει ήδη αρκετά. Θα υποφέρουμε κι άλλο αν δεν συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ο αλέγκρος χαρακτήρας μας, ο οποίος μας κάνει τόσο δημοφιλείς στους τουρίστες, πρέπει να συνδυαστεί και με κοινωνική υπευθυνότητα. Κατανοώ ότι η τελευταία είναι πιο δύσκολο να βρεθεί σε μια χώρα με την ετήσια ηλιοφάνεια της δικής μας και πολύ πιο εύκολο σε χώρες όπως η Γερμανία ή οι σκανδιναβικές, οι κάτοικοι των οποίων καλούνται από τις συνθήκες ζωής τους να είναι πιο οργανωμένοι για να αντέχουν τον κακό τους τον καιρό. Ο πολίτης, ωστόσο, διαμορφώνεται, δεν γεννιέται.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να δίνει τόση έμφαση στην κατάργηση των πανελλήνιων εξετάσεων θα όφειλε να δώσει προτεραιότητα στα προνήπια, στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, που αποτελούν και την πρώτη φάση κοινωνικοποίησης για τη νέα γενιά. Αυτό, ωστόσο, θέλει χρόνο και η κυβέρνηση χρειάζεται άμεσα ψήφους από τους 18χρονους που θα απαλλαγούν από το βάρος των εξετάσεων και τους γονείς τους που δεν θα πληρώνουν φροντιστήρια. Και κάπως έτσι, σκεπτόμενοι δηλαδή αποκλειστικώς το εδώ και τώρα κι όχι το μέλλον, καταδικάζουμε μια χώρα σαν τον Μπιλ Μάρεϊ στην ομώνυμη ταινία να ζει και και να ξαναζεί την "Ημέρα της Μαρμότας"...