Ο Ντάνος δήμαρχος κι ο Σάκης βουλευτής για να μην πάει κανένας rich and famous χαμένος σε αυτόν τον τόπο...

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τη σοβαροφάνεια ή τον πολιτικό ορθολογισμό ακόμα κι αν μου βάλουν βρασμένα αβγά στις μασχάλες. Για να είσαι σοβαρός δεν είναι απαραίτητο, για παράδειγμα, να διαβάζεις μόνο ποίηση ή να παρακολουθείς αποκλειστικώς ταινίες τού Ταρκόφσκι, θεατρικά τού Ίψεν, να πηγαίνεις κάθε εβδομάδα στη Λυρική και να επισκέπτεσαι την έκθεση κάθε αβάν γκαρντ εικαστικού. Μπορείς να είσαι εξίσου σοβαρός αν στο μεσοδιάστημα παρακολουθείς και "Survivor", αντιλαμβανόμενος βεβαίως ότι πρόκειται για ένα τηλεπαιχνίδι κι όχι για ζήτημα ζωής ή θανάτου...

Γι' αυτό κι αδιαφόρησα για όλες τις περισπούδαστες αναλύσεις για το πόσα μνημόνια μας χρειάζονται ακόμα γιατί το 80% των τηλεθεατών παρακολουθούσε το συγκεκριμένο παιχνίδι. Λες και στην ελληνική τηλεόραση υπάρχουν πολλά πιο ενδιαφέροντα προγράμματα να δεις το βράδυ και να χαλαρώσεις από μερικούς ημίγυμνους να διαγωνίζονται σε ένα εξωτικό νησί. Θα συμφωνήσω με τον Γούντι Άλεν σε μια ταινία του που είχε εγκαταλείψει ένα βαρετό κοκτέιλ πάρτι ψευτοδιανοούμενων για να παρακολουθήσει έναν αγώνα μπάσκετ, επιζητώντας κάτι σωματικό...

Τα προβλήματα ξεκινούν όταν λησμονούμε μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες των αρχαίων μας προγόνων, το μέτρον άριστον. Όταν ο Ντάνος γίνεται δεκτός στο νησί του σαν να ήταν Ολυμπιονίκης και θέλει να γίνει δήμαρχος χρησιμοποιώντας ως βασικό του επιχείρημα ότι κέρδισε το "Survivor" ή όταν ο Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΟ  φωτογραφίζεται στο Προεδρικό Μέγαρο με το ζεύγος Ρουβά- Ζυγούλη που κατόρθωσε να... παντρευτεί, τότε γίνεται φανερό ότι κάπου ανάμεσα στα καλογυμνασμένα κορμιά των "beautiful people" αυτό το μέτρον άριστον έχει παραδοθεί στην αμετροέπεια...

Αν ο δήμος Σκιάθου, για παράδειγμα, τιμούσε σαν αρχηγό κράτους κάποιο μαθητή που αρίστευσε στις πανελλήνιες ή ο Πρ. Παυλόπουλος υποδεχόταν κάθε νιόπαντρο ζευγάρι που επιθυμούσε να τον συναντήσει, τότε δεν θα με ενοχλούσε το παραπάνω πυροτέχνημα για τον Ντάνο ή τους ρουβάδες. Μόνο που και η τηλεοπτική αστερόσκονη αποδεικνύει ότι όσο πιο όμορφος και πλούσιος είσαι σε αυτόν τον κόσμο τόσο πιο εύκολο είναι να μην ξεχαστείς σε κάποιο μπαούλο...

Οι πιο ψαγμένοι ταλιμπάν τού καπιταλισμού θα απαντήσουν πως όλα τα παραπάνω απορρέουν από το φθόνο των μετριοτήτων απέναντι στους επιτυχημένους, από τη βαθιά επιθυμία να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα, αφού η δική μας δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα. Βλέπετε, για τους φιλελεύθερους- νεοφιλελεύθερους η επιτυχία μετράται σχεδόν αποκλειστικώς με το χρήμα και τη δόξα. Γι' αυτούς το να πάει, για παράδειγμα, κάποιος ικανός γιατρός στην Αφρική για να θεραπεύει άρρωστους δίχως τις απαραίτητες υποδομές αντί να φτιάξει μια κλινική στην Αθήνα και να τα κονομάει χοντρά λογίζεται ως ταλέντο που πετάχτηκε στα σκουπίδια...

Το να είσαι, επίσης, συνεπής με τη συνείδησή σου αντί να περιγράφεις ρούχα γυμνών βασιλιάδων προκειμένου να ανέρχεσαι μισθολογικές κλίμακες θεωρείται εξίσου αυτοκαταστροφικό. Πώς, επομένως, ζητά η πνευματική ελίτ τού κώλου από το λαό να μην προσκυνά ντάνους, ρουβάδες και κουβάδες όταν και η ίδια από ντάνους αποτελείται, απλώς πιο καλοντυμένους κι εύγλωττους και με περισσότερα πτυχία;...