Ο τρόμος για την απώλεια της "δουλίτσας" η καθημερινή μας αυτοκτονία...

Κολυμπώ σε ψυχολογικά νερά που δεν γνωρίζω, αλλά ένας άνθρωπος δεν οδηγείται στην αυτοκτονία "μόνο και μόνο"- μέσα σε πολλά εισαγωγικά- γιατί είναι άνεργος ή γιατί είναι απλήρωτος επί πολλούς μήνες και δεν μπορεί να ζήσει τον εαυτό του ή την οικογένειά του. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε στην Ελλάδα των μνημονίων θα είχαν μείνει ελάχιστοι ζωντανοί. Ο άνθρωπος που αυτοκτονεί αντιμετωπίζει πολύ βαθύτερα ψυχολογικά ζητήματα, τα οποία βεβαίως κι επιδεινώνει η κακή του οικονομική κατάσταση, η οποία πέρα από το πρακτικό κομμάτι τού τι θα φάω για να μην πεθάνω συνδυάζεται με την απώλεια της αξιοπρέπειας, εξέλιξη που για αρκετούς είναι ακόμα χειρότερη από την απουσία σωστής σίτισης ή στέγασης...

Η κυβέρνηση, με αφορμή και την έξοδο από το καθεστώς επιτήρησης της Κομισιόν, στήνει το δικό της "success story" για να στηρίξει και την πρωθυπουργική περιοδεία ανά την επικράτεια. Φυσικά και είναι απαραίτητο να συζητάμε για την επόμενη ημέρα, για το πώς η ανάπτυξη μπορεί να είναι δίκαιη και βιώσιμη. Αναρωτιέμαι, όμως, πώς θα συμβεί αυτό όταν η λιτότητα συνεχίζεται με νόμους, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα...

Πώς θα μπορέσουμε να πούμε πως τα δύσκολα είναι πίσω μας όταν βρισκόμαστε ακόμα σε μνημόνιο, με νέες αξιολογήσεις κι ενδεχομένως νέα μέτρα να έρχονται από το φθινόπωρο; Και πώς είναι δυνατό να ανακοπεί ο εργασιακός μεσαίωνας και στη συνέχεια να χτιστεί ένα κοινωνικό κράτος μακριά από το "Μπαγκλαντές" όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον πλανήτη ολόκληρο ο κανόνας είναι ο νεοφιλελευθερισμός;...

Η αυτοκτονία τής 42χρονης εργαζόμενης συνιστά ένα πιο ηχηρό καμπανάκι στα πολλά που ακούγονται στην Ελλάδα τού 2017. Κι αν η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά την ιδεολογική της ήττα και οι εργοδότες επωφελούνται της κατάστασης για να χρησιμοποιούν τους υπαλλήλους τους σαν να ήταν σκλάβοι, το ερώτημα είναι τι κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αν θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, θα σας απαντήσω "λίγα" κι αν επιθυμώ να είμαι απαισιόδοξος, θα σας πω "τίποτα"...

Το πολύ πολύ οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να επιτεθούν στους δημοσίους υπαλλήλους, σε έναν κοινωνικό αυτοματισμό από τον οποίο ο μόνος που επωφελείται είναι το μεγάλο κεφάλαιο, ή στον Αλ. Τσίπρα γιατί δεν αποδείχθηκε ο μεσσίας που περίμεναν να τους σώσει δίχως να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Κατά τα άλλα, μούγκα στη στρούγκα επικρατεί στους εργασιακούς χώρους από τον τρόμο για την απώλεια της "δουλίτσας" αν ακουστεί έστω κι ένα επικριτικό κιχ σε βάρος τού αφέντη και των κολαούζων του. Πώς επομένως, να απαλλαγούμε από τους καταπιεστές όταν ιδία βουλήσει λυγίζουμε τη μέση για να μας μαστιγώσουν κι άλλο φοβούμενοι πως δεν υπάρχει ζωή μακριά από το καμτσίκι;...