Το Πολυτεχνείο ζει... δυστυχώς

"Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι τού ανθρώπου που τις κουβαλάει", έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στους "Αδερφοφάδες", ένα αριστούργημά του το οποίο δεν είναι τυχαίο πως δεν είναι από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα αφού δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, ούτε στους δεξιούς ούτε στους Αριστερούς. Το θυμήθηκα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και τη δίκαιη αναρώτηση αν θα πρέπει να τιμάμε μαζί με τους νεκρούς- οι οποίοι κέρδισαν την θέση τους στην Ιστορία τη στιγμή που ξεψυχούσαν για ανώτερα ιδανικά από τη δική τους δόξα- και τους ζωντανούς που συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 και πολλοί από αυτούς ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα στη συνέχεια του βίου τους για την επαναστατημένη νιότη τους...

Τους πρώτους έξι μήνες τού 2015 υπήρχε η έντονη αίσθηση πως ζούσαμε το τέλος τής μεταπολίτευσης- με τα καλά και τα άσχημά της- και την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλ. Τσίπρας έμοιαζαν ικανοί να βάλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΝΔ, μαζί με το σύστημα εξουσίας τής τελευταίας σαραντακονταετίας...

Τα γεγονότα που ακολούθησαν, ωστόσο, έθεσαν τέλος και σε αυτήν την ψευδαίσθηση, με μία ακόμα σοβαρή ένδειξη να είναι η προσφάτως προωθούμενη μετριοπαθής Συνταγματική Αναθεώρηση. Προφανώς η μνημονιακή περίοδος άφησε το αποτύπωμά της και στην πολιτική σκηνή, μόνο που σε καμία περίπτωση οι διαφορές τού 2018 με το 2010 δεν είναι τόσο μεγάλες όσο του 1974 με το 1967...

Τα παλιά κόμματα εξακολουθούν να υπάρχουν- άλλα αποδυναμωμένα κι άλλα ενδυναμωμένα-, το πολίτευμα δεν έχει αλλάξει και η εμβάθυνση της δημοκρατίας μοιάζει να περιορίζεται σε μια φιλοσοφική συζήτηση γύρω από τα λαϊκά δημοψηφίσματα. Με λίγα λόγια, το πνεύμα τής γενιάς τού Πολυτεχνείου συνεχίζει να κυριαρχεί, έστω κι αν είναι σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια της που κάνουν κουμάντο. 

Αν εκτιμήσουμε πως αυτό σημαίνει εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών, προφανώς και είναι ευλογία. Αν, όμως, δεν αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία έφτασε κυρίως εξαιτίας τής πολιτικής παρακμής, τότε θα έπρεπε μάλλον να ανησυχούμε πιο πολύ για το ότι το Πολυτεχνείο ακόμα ζει...

Το 2018 δεν είναι 1989 για να κρίνει εκλογές...

Το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια τής παντοδυναμίας του είχε πάψει να αποτελεί ένα λαϊκό κίνημα ανατροπής τής καθεστηκυίας τάξης- αν υποθέσουμε πως ήταν ποτέ τέτοιο- και είχε μετατραπεί σε έναν καλοκουρδισμένο μηχανισμό αναπαραγωγής τής εξουσίας, στον οποίο όσοι εισέρχονταν το έκαναν για λόγους καριέρας κι όχι, βεβαίως, για τη σωτηρία τού λαού. Ιδίως στα σημιτικά χρόνια ο σοσιαλισμός είχε πάει περίπατο και είχε παραδώσει την θέση του στο ντε φάκτο νεοφιλελευθερισμό με μπόλικη δόση διαφθοράς.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι όλοι οι πασόκοι είναι λαμόγια κι ότι όλοι οι πασόκοι που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν για να σώσουν το τομάρι τους. Αρκετοί, όμως, είναι και λαμόγια και καρεκλοκένταυροι...

Αν ο Γ. Παπαντωνίου είναι ένοχος, πρέπει να τιμωρηθεί για τις πράξεις του όπως του αξίζει. Αν, ωστόσο, πιστεύουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κερδίσουν τις εκλογές με την ανάδειξη σκανδάλων τής σημιτικής ή ακόμα και της σαμαρικής περιόδου μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι βρισκόμαστε στο 2018 κι όχι στο 1989. Άλλωστε η προσοχή τής κοινής γνώμης είναι στραμμένη σε αυτόν που κυβερνά κι όχι σε αυτόν που κυβερνούσε και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όταν αύριο μεθαύριο οι συριζαίοι εγκαταλείψουν την εξουσία θα έχουν αφήσει πίσω τους μια χώρα αμόλυντη κι από τα δικά τους σκάνδαλα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, αφού δεν είναι λίγοι οι φερόμενοι αριστεροί οι οποίοι έχουν προλάβει αυτά τα τριάμισι χρόνια να βάλουν το χέρι στο μέλι περισσότερο από τους πασόκους αριστερούς τα προηγούμενα 30 χρόνια...

Οι εκλογές θα κριθούν εκεί που κρίνονται σε κάθε χώρα που το προλεταριάτο της είναι λούμπεν, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, στο πόσα φράγκα δηλαδή έχει στην τσέπη του ο καθένας μας. Δεν είμαι η Μαρία Αντουανέτα για να απαρνιέμαι το χρήμα, το αντίθετο, ούτε όμως κρίνω με βάση τη φωτογραφία τής στιγμής ή στη λογική "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" ή της ακατάσχετης παροχολογίας ενόψει εκλογών...

Μπορώ ακόμα και να συγχωρήσω τις συριζαίικες αμαρτίες αν διαπιστώσω ένα αναπτυξιακό σχέδιο για το αύριο με κοινωνική δικαιοσύνη και λογική. Μέχρι τώρα, όμως, βλέπω κόμματα έτοιμα να επαναλάβουν τα λάθη που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Και γι' αυτό ένας Γ. Παπαντωνίου ή μια Novartis κι ένα ΚΕΕΛΠΝΟ είναι πολύ λίγοι για να με αποπροσανατολίσουν...

Η αλληλεγγύη θα σώσει τον κόσμο...

Η Δικαιοσύνη οφείλει να πράξει τα δέοντα και να ανακαλύψει αν πίσω από την εθνική τραγωδία κρύβεται μόνο ο "στρατηγός άνεμος" ή κι ο ανθρώπινος παράγοντας, με ελληνική ή ξένη υπηκοότητα. Το ότι ξέσπασαν φωτιές στην Αττική σε πολλά μέτωπα κι εστίες και, μάλιστα, σε απομακρυσμένα το ένα από το άλλο σημεία είναι ενδεικτικό του ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία...

Όπως, βεβαίως, δεν είναι η φύση που εκδικείται, αλλά ο άνθρωπος που αυτοκαταστρέφεται όταν ρημάζει για να χτίσει ή για να απομυζήσει τη γη έως τελικής εξάντλησης των αποθεμάτων και των πόρων της. Όταν σε αυτήν τη χώρα εν έτει 2018 δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα κτηματολόγιο και δασικοί χάρτες είναι κατά κάποιο τρόπο φυσιολογικό ορισμένες φορές η ασυδοσία να οδηγεί και σε ανείπωτο δράμα. Μερικές φορές, μάλιστα, τα θύματα υπήρξαν και θύτες, αν αναλογιστούμε πως πολλά από τα ακίνητα που καταστράφηκαν είχαν χτιστεί πάνω στη στάχτη προηγούμενων πυρκαγιών...

Τις παθογένειες της φυλής μας τις ξέρουμε, τις αναπαράγουμε και ποτέ δεν τις διορθώνουμε. Ας μην είμαστε, όμως, μόνο μίζεροι κι ας δώσουμε την αξία που του αναλογεί και στο αίσθημα της αλληλεγγύης για τον πόνο τού άλλου που μας διακατέχει όταν προκύπτει συμφορά. Ναι, είμαστε δύσκολοι στο να μοιραζόμαστε τη χαρά κι αναζητάμε τρόπους να τη διαβάλλουμε, αλλά δεν είναι ασήμαντο να προσφέρεις το χέρι σου σε κάποιον πεσμένο για να σηκωθεί. Κι αυτό κάνουν σήμερα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι προσφέρουν υλική και ψυχική βοήθεια στους συμπολίτες μας που υποφέρουν δίχως να περιμένουν ανταλλάγματα, τουλάχιστον όχι σε αυτήν τη ζωή...

Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, παντού Παππάς...

Η φιλοδοξία δεν είναι αμάρτημα. Για την ακρίβεια τίποτα δεν είναι αμάρτημα, αν δεν ξεπερνά το μέτρο. Σε σχέση με τη φιλοδοξία, αν οι άνθρωποι δεν τη διέθεταν θα έμεναν ακόμα σε καλύβες, θα κυνηγούσαν αγριογούρουνα από το πρωί μέχρι το βράδυ και θα επικοινωνούσαν και το 2018 με ουρλιαχτά...

Συχνά, μάλιστα, οι φιλόδοξοι είναι και υπερσυγκεντρωτικοί, είτε γιατί έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους είτε γιατί δεν εμπιστεύονται κανέναν άλλο. Όταν, μάλιστα, η υπέρμετρη φιλοδοξία συνδυάζεται με την άσκηση εξουσίας, τότε το μείγμα γίνεται τοξικό και καίει πρώτον από όλους τον ίδιο τον φιλόδοξο άνθρωπο...

Ο Αλ. Τσίπρας κάποια στιγμή θα πάψει να είναι πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πιθανότατα αυτό θα συμβεί πριν το βιολογικό του θάνατο, σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι συνέβαινε με τους αυτοκράτορες παλιότερα και τους ιεράρχες σήμερα. Ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν πάνω στην έξαψη που προκαλεί η δύναμη, είναι νομοτέλεια κάποια στιγμή οι ηγέτες να αποκαθηλώνονται, πολλές φορές κι από τους ίδιους τους τους συντρόφους...

Γι' αυτό και είναι λογικό να υπάρχουν και στο κυβερνών κόμμα δελφίνοι οι οποίοι επιθυμούν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση τού χαλίφη. Αν έχουν κι αρετές, μάλιστα, αυτό είναι ακόμα λογικότερο. Αυτήν τη στιγμή, πάντως, στην Κουμουνδούρου, σε υπουργικά και σε περιφερειακά γραφεία, καθώς και σε βουλευτικά έδρανα βλέπω μόνο κάποιους αριβίστες που χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να ελέγχουν τους μηχανισμούς- από τη δημόσια διοίκηση έως τα ΜΜΕ- που θα τους βοηθήσουν να καθίσουν στον "θρόνο" και τίποτα πιο αξιομνημόνευτο από αυτό...

Με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι ότι ο Αλ. Τσίπρας αποτελεί κάποιο θαύμα των θαυμάτων ή πως μπορεί να συγκριθεί στα ίσα με χαρισματικούς ηγέτες τού παρελθόντος. Ακόμα κι αν βασιλεύει στη σύγχρονη πολιτική κονίστρα, αυτό συμβαίνει γιατί κυριαρχεί η μετριότητα κι όχι γιατί εκείνος είναι κάτι το εξαιρετικό...

Είναι ευφυέστερος από ό,τι πιστεύουν οι αντίπαλοί του και διαθέτει μια επικοινωνιακή άνεση με το πόπολο που δεν διαθέτει ο Κ. Μητσοτάκης. Ακόμα και τα σπαστά του αγγλικά επιτρέπουν στον μέσο ψηφοφόρο να ταυτίζεται μαζί του κι όχι με τον πορφυρογέννητο αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Κι ο ίδιος, ωστόσο, ανήκει στη χορεία των πολιτικών οι οποίοι απαξιώνουν την πολιτική με τακτικισμούς, επικοινωνιακές λοβιτούρες και συμπαιγνίες δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα για τη ζωή των πολιτών. Και το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι πως οι δελφίνοι στο κόμμα του, αλλά και οι αντίπαλοί του έξω από αυτό είναι ακόμα χειρότεροι...

Οι απολογισμοί δεν είναι για τους ζωντανούς...

Οι απολογισμοί δεν είναι για τους ζωντανούς παρά μόνο για τους βιογράφους τους! Αυτοί ναι μεν οφείλουν να κρατούν στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητό τους τα λάθη τους και να προσπαθούν να μην τα επαναλαμβάνουν, ωστόσο ο σχεδιασμός τού μέλλοντος- ακόμα κι αν ο θεός γελά όταν το κάνουμε, όπως το θέλει ο θυμόσοφος λαός- είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα και δημιουργική διαδικασία. Έστω κι αν αυτός ο σχεδιασμός αφορά μόνο την ημέρα που μόλις ξεκινά, έστω κι αν είναι η τελευταία ημέρα τής ζωής μας...

Γι' αυτό και δεν συμμερίζομαι λαϊκές δοξασίες περί τυχερών και γρουσούζικων χρονιών, λες και μέχρι την Κυριακή θα ζούμε μέσα στο σκοτάδι κι από τη Δευτέρα τα πάντα θα πλημμυρίσουν με φως. Είμαστε, μολονότι τρέμουμε να αναλάβουμε την ευθύνη γι' αυτό, πολύ πιο υπεύθυνοι για τη ζωή μας και προς τα πού αυτή οδεύει από όσο τολμούμε να το παραδεχτούμε και στον εαυτό μας...

Το 2018 δεν πρόκειται να είναι καλύτερο από το 2017 χάρη σε κάποια φυσική ή μεταφυσική αιτία. Θα είναι μόνο αν εμείς του το επιτρέψουμε και δεν αναλωθούμε ξανά σε μια κλάψα για τα περασμένα μεγαλεία και για τα δεινά που είναι ακόμα μπροστά μας...

Πολλές φορές σνομπάρουμε τα τετριμμένα πράγματα και τις τετριμμένες κουβέντες παρόλο που κουβαλούν μέσα τους μια πανάρχαια σοφία. Αν, επομένως, σας γράψω πως η ζωή είναι ωραία και πως αξίζει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της, θα μου απαντήσετε όπως στα παιδιά που σας χτυπούν το κουδούνι για να σας πουν τα κάλαντα: "μας τα είπαν κι άλλοι". Κι όμως, η ζωή είναι ωραία κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, είτε από έμφυτο φαταλισμό είτε από προσδοκία για καλύτερες ημέρες στη βασιλεία των ουρανών, είναι άξιος της μοίρας του...

Δεν θα έβλαπτε, επίσης, λίγη σοβαρότητα το 2018. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να συζητάμε ακόμα στα σοβαρά το Μακεδονικό και να μην βρίσκουμε λύση γιατί ένα λαϊκίστικο κόμμα που πολύ δύσκολα θα μπει στην επόμενη Βουλή προσπαθεί να διασωθεί στηριζόμενο σε έναν αναχρονιστικό εθνικισμό. Ούτε μπορεί η κυβέρνηση να διατηρήσει το αριστερό προσωπείο της με επιδοματικές πολιτικές την ίδια ώρα που αυτά που δίνει τα παίρνει τριπλά και τετραπλά από τα συνήθη υποζύγια. Αυτό δεν λέγεται δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, αλλά παρηγοριά στον άρρωστο...

Φαντάζομαι πως ο Αλ. Τσίπρας διαθέτει την ευφυΐα να μην πιστεύει ότι θα αλλάξει το σε βάρος του κλίμα με φραγκοδίφραγκα ώστε να πάει σε εκλογές μέσα στο νέο έτος. Φαντάζομαι...

Υ.Γ.: Καλή χρονιά σε όλες κι όλους!

Με μπουρδέλα, "φρουτάκια", όπλα και ναρκωτικά η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη...

Έχω μια πολύ καλή πρόταση για να έρθει η ανάπτυξη γρηγορότερα κι εκκωφαντικά, γι' αυτό και ζητώ άμεση χρηματοδότηση από την ΕΕ: να ανοίξει σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο από ένας οίκος ανοχής, ένα μαγαζί με "φρουτάκια", ένα οπλοπωλείο και να στηθεί ένας πάγκος όπου ο καθένας θα μπορεί να προμηθεύεται το ναρκωτικό τής επιλογής του...

Με το που δώσει το ΟΚ η πολιτεία να είστε σίγουροι ότι θα "φυτρώσουν" χιλιάδες τέτοια μαγαζιά, ιδίως αν παραχωρηθεί στους επιχειρηματίες ειδικό φορολογικό καθεστώς. Το ερώτημα, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση θα ετίθετο ακόμα πιο πιεστικά: τέτοια ανάπτυξη θέλουμε;...

Είναι άδικο να συγκρίνεται το Ελληνικό ή η Beat με μπουρδέλα και κοκαΐνες, κάπως όμως έπρεπε να κάνω πιο παραστατικό το επιχείρημά μου. Η ουσία, ωστόσο, είναι πως στο όνομα μιας θολής ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης δεν είναι δυνατό να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο καζίνο και οι νόμοι της για κάποιους να ισχύουν και για κάποιους άλλους όχι...

Ναι, να προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, έστω κι αν γίνεται στο φαραωνικό κιτς πρότυπο του Ντουμπάι, αλλά δεν χρειάζεται να ποδοπατήσουμε κι ό,τι αρχαίο βρούμε στο δρόμο μας. Υποτίθεται, άλλωστε, πως στη ΝΔ κάποιοι δεν θέλουν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την αναγνώριση φύλου βασιζόμενοι στα ήθη και στις παραδόσεις μας. Ναι, να λειτουργεί επίσης η Beat, αλλά να φορολογείται όπως ο κάθε ταξιτζής...

Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται κυρίως με βάση δύο κριτήρια: στην καλύτερη περίπτωση την ιδεοληψία και στη χειρότερη το συμφέρον- ατομικό, κομματικό, επιχειρηματικό, τραπεζικό...

Ό,τι καλό συμβαίνει συνήθως οφείλεται είτε στην τύχη είτε στο ότι δεν συγκρούεται άμεσα με ιδεοληψίες και συμφέροντα. Γι' αυτό, άλλωστε, και το πολιτικό μας προσωπικό διακρίνεται από μετριότητα και γι' αυτό πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν τα μνημόνια εν τη στενή εννοία τελειώσουν το καλοκαίρι τού 2018 είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας ως νοοτροπία που θα τα ξαναβρούμε γρήγορα μπροστά μας...