Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, παντού Παππάς...

Η φιλοδοξία δεν είναι αμάρτημα. Για την ακρίβεια τίποτα δεν είναι αμάρτημα, αν δεν ξεπερνά το μέτρο. Σε σχέση με τη φιλοδοξία, αν οι άνθρωποι δεν τη διέθεταν θα έμεναν ακόμα σε καλύβες, θα κυνηγούσαν αγριογούρουνα από το πρωί μέχρι το βράδυ και θα επικοινωνούσαν και το 2018 με ουρλιαχτά...

Συχνά, μάλιστα, οι φιλόδοξοι είναι και υπερσυγκεντρωτικοί, είτε γιατί έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους είτε γιατί δεν εμπιστεύονται κανέναν άλλο. Όταν, μάλιστα, η υπέρμετρη φιλοδοξία συνδυάζεται με την άσκηση εξουσίας, τότε το μείγμα γίνεται τοξικό και καίει πρώτον από όλους τον ίδιο τον φιλόδοξο άνθρωπο...

Ο Αλ. Τσίπρας κάποια στιγμή θα πάψει να είναι πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πιθανότατα αυτό θα συμβεί πριν το βιολογικό του θάνατο, σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι συνέβαινε με τους αυτοκράτορες παλιότερα και τους ιεράρχες σήμερα. Ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν πάνω στην έξαψη που προκαλεί η δύναμη, είναι νομοτέλεια κάποια στιγμή οι ηγέτες να αποκαθηλώνονται, πολλές φορές κι από τους ίδιους τους τους συντρόφους...

Γι' αυτό και είναι λογικό να υπάρχουν και στο κυβερνών κόμμα δελφίνοι οι οποίοι επιθυμούν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση τού χαλίφη. Αν έχουν κι αρετές, μάλιστα, αυτό είναι ακόμα λογικότερο. Αυτήν τη στιγμή, πάντως, στην Κουμουνδούρου, σε υπουργικά και σε περιφερειακά γραφεία, καθώς και σε βουλευτικά έδρανα βλέπω μόνο κάποιους αριβίστες που χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να ελέγχουν τους μηχανισμούς- από τη δημόσια διοίκηση έως τα ΜΜΕ- που θα τους βοηθήσουν να καθίσουν στον "θρόνο" και τίποτα πιο αξιομνημόνευτο από αυτό...

Με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι ότι ο Αλ. Τσίπρας αποτελεί κάποιο θαύμα των θαυμάτων ή πως μπορεί να συγκριθεί στα ίσα με χαρισματικούς ηγέτες τού παρελθόντος. Ακόμα κι αν βασιλεύει στη σύγχρονη πολιτική κονίστρα, αυτό συμβαίνει γιατί κυριαρχεί η μετριότητα κι όχι γιατί εκείνος είναι κάτι το εξαιρετικό...

Είναι ευφυέστερος από ό,τι πιστεύουν οι αντίπαλοί του και διαθέτει μια επικοινωνιακή άνεση με το πόπολο που δεν διαθέτει ο Κ. Μητσοτάκης. Ακόμα και τα σπαστά του αγγλικά επιτρέπουν στον μέσο ψηφοφόρο να ταυτίζεται μαζί του κι όχι με τον πορφυρογέννητο αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Κι ο ίδιος, ωστόσο, ανήκει στη χορεία των πολιτικών οι οποίοι απαξιώνουν την πολιτική με τακτικισμούς, επικοινωνιακές λοβιτούρες και συμπαιγνίες δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα για τη ζωή των πολιτών. Και το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι πως οι δελφίνοι στο κόμμα του, αλλά και οι αντίπαλοί του έξω από αυτό είναι ακόμα χειρότεροι...