Δεν ξεβλαχέψαμε ποτέ...

Τα χρόνια που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί και στις ίδιες ποσότητες, αφού κάποιοι έφαγαν λίγο ή πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους. Το μέσο για να συμβεί αυτό ήταν το εύκολο χρήμα, το οποίο διανεμόταν είτε ως διαφθορά είτε για τη συγκάλυψή της και το οποίο επέτρεπε σε αρκετούς να βιοπορίζονται δίχως να μουσκεύουν τα πόδια τους...

Αυτή η λογική υπηρετήθηκε από πολιτικούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και μιντιάρχες. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των τελευταίων ήταν ο Π. Κωστόπουλος, ο οποίος αξιοποίησε το κίνημα της ήσσονος προσπάθειας και το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε, το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να στήσει ένα μιντιακό όμιλο ο οποίος βασίστηκε στη λουστραρισμένη φτήνια προσώπων και ιδεών...

Τα περισσότερα από τα πρόσωπα- πρωταγωνιστές αυτής της εποχής έχουν σήμερα βρεθεί στο περιθώριο, κάποιοι μάλιστα έχουν καταδικαστεί κι από τη δικαιοσύνη. Η "ιδεολογία", ωστόσο, που ανάδειξαν κι αναδείχθηκαν μέσα από αυτή ζει και βασιλεύει ακόμα και ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων. Από τη μια σαρκάζουμε τον Π. Κωστόπουλο και το "ξεβλάχεμά" του κι από την άλλη περνούμε την ημέρα μας ασχολούμενοι ακριβώς με το λάιφσταϊλ το οποίο υποτίθεται πως κοροϊδεύουμε...

Το "hashtag" για τον Κωστόπουλο είναι το πιο δημοφιλές στο twitter, στο facebook οι περισσότεροι σχολιάζουν τον ξεπεσμένο μιντιάρχη και νυν σαντουϊτσά κι όταν δεν κάνουν αυτό ασχολούνται με το "MasterChef", το "Survivor" και λοιπά τηλεσκουπίδια. Και φυσικά η Ελλάδα αναστενάζει στα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ, στο διαδικτυακό στοίχημα και στα λαχεία που θα φέρουν τον άκοπο πλουτισμό που τόσο ονειρευόμαστε για την πάρτη μας...

Στην ουσία το μόνο που έχει αλλάξει από το 2010 δεν είναι η νοοτροπία μας, αλλά το ότι αναγκαζόμαστε να την υπηρετούμε με λιγότερα χρήματα στην τσέπη. Κατά τα άλλα περιμένουμε μια αφορμή για να δικαιολογήσουμε ξανά τη νωθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας και, κυρίως, το ρόλο μας στην κοινωνία. Οι περισσότεροι ανάμεσά μας, για παράδειγμα, θα σταματούσαμε να εργαζόμαστε αν κερδίζαμε το τζακ ποτ στο Τζόκερ γιατί η επιλογή εργασίας που έχουμε κάνει δεν μας ικανοποιεί και το ραχάτι είναι πάντοτε βολικότερο της δημιουργίας...

Ο Π. Κωστόπουλος, επομένως, δεν είναι το φάντασμα από το παρελθόν που στοιχειώνει τα όνειρά μας, αλλά το ίδιο μας το όνειρο. Κι αν τον βρίζουμε δεν το πράττουμε χάριν αυτοκριτικής, αλλά από φθόνο για το βίο που θέλουμε να ακολουθήσουμε κι εμείς αλλά μονίμως μας ξεφεύγει από τα χέρια...