Μόνο με υποχρεωτικότητα της ψήφου με πραγματικές κυρώσεις σώζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία...

Ουδείς μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών γιατί κανείς δεν ξέρει ποιοι και πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Κι από αυτούς που θα πάνε αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, θα αποφασίσουν τις τελευταίες εβδομάδες, την τελευταία ημέρα, πάνω από την κάλπη. Μήπως, όμως, έχει φτάσει η στιγμή να συζητήσουμε για την υποχρεωτικότητα της ψήφου με κυρώσεις που να πονάνε λίγο ή πολύ;...

Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, η αποχή συνδέθηκε με πρόστιμο 20 δολαρίων. Το ποσό δεν είναι υψηλό, αλλά ώθησε πολλούς να αναρωτηθούν αν είναι ωφέλιμο να το θυσιάσουν αντί να μεταβούν στο πιο κοντινό τους εκλογικό τμήμα και να ψηφίσουν για τις ζωές τους. Το ποσοστό συμμετοχής αυξήθηκε, παρομοίως και σε άλλες χώρες. Κι αν καταλαβαίνω γιατί η δεξιά φοβάται την υποχρεωτικότητα, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην την θέτει στη δημόσια συζήτηση η Αριστερά...

Μόνο, άλλωστε, με την υποχρεωτικότητα της ψήφου θα μπορούμε να διαπιστώνουμε τις πραγματικές δυναμικές τής κοινωνίας κι όχι αυτές που αυτοδιαμορφώνονται από πιο περιθωριακές ομάδες με πιο δυναμική, ωστόσο, συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Αμφιβάλλω, για παράδειγμα, αν με την υποχρεωτικότητα παραεκκλησιαστικά μορφώματα όπως η Νίκη θα έπιαναν το όριο του 3%, δημιουργώντας την εικόνα πως η χώρα άγεται και φέρεται από το μεσαίωνα. Δεν βρίσκω, άλλωστε, κανένα άλλο τρόπο για να επιβιώσει η κοινοβουλευτική δημοκρατία τον 21ο αιώνα όταν η τάση είναι στο τέλος να ψηφίζουν μόνο οι υποψήφιοι και οι στενοί τους συγγενείς και συνεργάτες...

 
 

Αν δεν υπήρχε μνημόνιο, δεν θα υπήρχε η Marfin...

Από το Μάιο του 2010, όταν σκοτώθηκαν οι τρεις υπάλληλοι της Marfin, μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015 κι από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι και σήμερα κυβέρνησαν και κυβερνούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ούτε, όμως, αυτό το εκτεταμένο χρονικό διάστημα έχουν βρεθεί οι δολοφόνοι. Όπως, άλλωστε, δεν έχει εξαρθρωθεί κι ο Ρουβικώνας- που δεν είναι, πάντως, δολοφονική οργάνωση-, όπως έλεγε η σημερινή κυβέρνηση προεκλογικώς πως θα έπραττε ούτε έχουν σταματήσει οι εμπρηστικές επιθέσεις στα Εξάρχεια. Αν ίσχυε, επομένως, η κατηγορία τού πάλαι ποτέ δικομματισμού για το ΣΥΡΙΖΑ πως χαϊδεύει ή και υποθάλπει ακραία στοιχεία, πόσο παραπάνω ισχύει αυτό για δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει τη χώρα πολύ περισσότερα χρόνια και οι τρομοκρατικές δράσεις επί ημερών τους είναι απειράριθμες;...

Υπενθυμίζω ότι οι υπάλληλοι της Marfin δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου- του μεγαλύτερου τα τελευταία δέκα χρόνια- που πραγματοποιήθηκε κατά του πρώτου μνημονίου. Αν, συνεπώς, οι τότε κυβερνώντες δεν είχαν νομοθετήσει την απότομη και σχεδόν ολική φτωχοποίηση του ελληνικού λαού ούτε οι Έλληνες θα έβγαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους ούτε θα έβρισκαν την ευκαιρία κάποιοι ελάχιστοι με μηδενικό σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή να εκδηλώσουν τα πιο χυδαία τους ένστικτα. Και ούτε, φυσικά, θα έβρισκε την ευκαιρία το τότε και σημερινό κατεστημένο να στιγματίσει ένα ολόκληρο κίνημα που ζητούσε κοινωνική δικαιοσύνη και δεν συναινούσε στη δική του δολοφονία...

Όπως και τότε έτσι και σήμερα γίνεται προσπάθεια από τους κυβερνώντες να μας πείσουν πως πρέπει να ξεπεράσουμε το διχασμό και να στηρίξουμε την εθνική ενότητα. Με αυτό, βεβαίως, εννοούσαν κι εννοούν τη δική τους αντίληψη πραγμάτων στην οποία οι υπόλοιποι πρέπει να ομονοήσουμε γιατί αλλιώς είμαστε κοινωνικώς ανεύθυνοι.

Σήμερα, δηλαδή, πρέπει να βγάλουμε το σκασμό και να μην λέμε κουβέντα για τις απολύσεις, τη μισή δουλειά και το μισό μισθό, τα λουκέτα, τον εργασιακό μεσαίωνα, τα δώρα εκατομμυρίων ευρώ στους κολλλητούς, τα περιβαλλοντοκτόνα νομοσχέδια, την οικονομική ανοσία τής αγέλης ή την επιστροφή τής εκπαίδευσης σε ξεπερασμένες πρακτικές. Η κυβέρνηση αρνήθηκε να ενισχύσει εμπροσθοβαρώς πρόσωπα, οικογένειες κι επιχειρήσεις με το επιχείρημα πως θα χρειαστούμε λεφτά αργότερα και τώρα θα τα δώσει μόνο σε όσους καταφέρουν να σταθούν όρθιοι- άγνωστο πώς- με ίδια μέσα. Όπως και το 2010, όμως, έτσι και τώρα ο λαός θα ξεσηκωθεί. Και τώρα είμαστε πολύ πιο ψυλιασμένοι για τις προβοκάτσιες...

Η ανταγωνιστικότητα ο Δούρειος Ίππος του νεοφιλελευθερισμού...

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα πως ο νεοφιλελευθερισμός στηρίζεται και στην ουτοπία πως όλοι μας ξεκινάμε τη ζωή με τα ίδια εφόδια, άρα οποιαδήποτε στήριξή μας από τους κρατικούς θεσμούς συνιστά, κατά κάποιο τρόπο, αθέμιτο ανταγωνισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός, όπως επίσης έγραψα προσφάτως, στηρίζεται και στην ιδεοληψία πως εργοδότες κι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια συμφέροντα κι άρα οι πολιτικές που εφαρμόζει δεν μπορεί να είναι ταξικές, αφού όλοι ζούμε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό...

Αν πιστεύαμε όλα τα παραπάνω, τότε θα ήταν πολύ λογικό να επιτρέπαμε σε εργοδότες κι εργαζόμενους να αποφασίζουν από κοινού τις συνθήκες εργασίας σε μια επιχείρηση ώστε να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Θα ήταν φυσιολογικό, μολονότι οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν στις ανισότητες ως φυσικό φαινόμενο κι επομένως στην ύπαρξή τους, οι κανόνες να επιλέγονται από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους επί ίσοις όροις...

Η πραγματικότητα, όμως, συντρίβει τις ιδεοληψίες, αφού οι ταξικές διαφοροποιήσεις είναι υπαρκτές και δεν γεφυρώνονται με αυτορύθμιση παρά μόνο με τον πολιτικό εξαναγκασμό. Αν ανήκε, για παράδειγμα, στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να προτείνει εφταήμερη εργασία, έστω και με περισσότερα χρήματα, θα την επέβαλλε με το γνώριμο επιχείρημα σε όποιον έχει ζήσει από τα μέσα την αγορά εργασίας "αν δεν σου αρέσει, φύγε, υπάρχουν χίλιοι που περιμένουν να σου πάρουν την θέση". Με το να χρησιμοποιείς, μάλιστα, το παράδειγμα του "Παπαστράτου", όπως έπραξε ο Κ. Μητσοτάκης για να δικαιολογήσει την κοινωνική του αναισθησία, γενικεύεις την εξαίρεση σε έναν κανόνα που ζέχνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

Ο νεοφιλελευθερισμός εκ προοιμίου αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο ως εχθρό τής παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Κι αν ακόμα αποδεχθούμε ότι η ηρωοποίηση της εργατικής ή, έστω, της μεσαίας τάξης από την Αριστερά δεν απηχεί πάντοτε την πραγματικότητα, εν τούτοις ακουμπά περισσότερο στο ρεαλισμό, αφού δίχως τους εργαζόμενους και η λαμπρότερη ακόμα ιδέα δεν μπορεί να υλοποιηθεί, οπότε η παραγωγικότητα κι ανταγωνιστικότητα θα είναι μηδενικές...

Με δεδομένη την πίεση από τις αναπτυσσόμενες χώρες, είτε θα πρέπει να ελπίζουμε πως οι εργαζόμενοι στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές ή στο Πακιστάν θα αποκτήσουν στοιχειώδη δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς μισθούς, είτε οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι η αυτάρκεια είναι προτιμητέο αγαθό από την απληστία κι επομένως δεν είναι απαραίτητο να παράγουμε σε εξωφρενικούς ρυθμούς για να κερδίζει το δυτικό κεφάλαιο το ασιατικό, παρά μόνα όσα μας είναι απαραίτητα για να ζούμε με ισορροπία. Όταν, όμως, και η Αριστερά υποκύπτει στο ράλι τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, τότε ο νεοφιλελευθερισμός διευκολύνεται να επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα...

 

Το σώμα ως αμαρτία, άλλη μια "ευγενική χορηγία" τής εκκλησίας...

Θεωρώ λογικές τις αντιδράσεις για τις στιλιστικές ακρότητες (sic) και κατά το φετινό "Pride". Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία, "χάρη" κυρίως στην εκκλησία, όπου το σώμα- γυμνό και ντυμένο- θεωρείται αμαρτία, ανεξαρτήτως αν του αρέσουν άτομα του ίδιου ή του άλλου φύλου. Αν, όμως, ο θεός των χριστιανών ή οποιασδήποτε άλλης θρησκείας μάς ήθελε μόνο πνεύματα, δεν θα μας έδινε σώματα.

Εκτός αν τα τελευταία είναι "ευγενική χορηγία" τού διαβόλου. Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα θεωρούσαν ακόμα και οι πιο θρησκόληπτοι την τεκνοποίηση και τη γέννηση ενός παιδιού ευλογία. Εκτός αν πιστεύουν ότι αυτό γίνεται με τον κρίνο...

Ομολογώ ότι είμαι αρκετά σεμνότυφος για να εμφανιζόμουν με τα οπίσθια ακάλυπτα στην πλατεία Συντάγματος προκειμένου να δήλωνα υπερήφανος για τη σεξουαλική μου ταυτότητα ή να διαμαρτυρόμουν για κάποιο πολιτικό ζήτημα. Για να είμαι περισσότερο ειλικρινής, δεν βρίσκω το νόημα τέτοιου είδους ακτιβισμού, όπως στην περίπτωση των γυμνόστηθων "Femen", πέραν της προσέλκυσης δημοσιότητας που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ερχόταν. Ούτε εκτιμώ πως οι ΛΟΑΤΚΙ έχουν να κερδίσουν με την απόλυτη ταύτισή τους με τις γενετήσιες ορμές λες και, για παράδειγμα, η νομιμοποίηση των γκέι γάμων ή της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια θα κερδηθεί με την παρέλαση δίχως φύλλο συκής...

Από την άλλη, ωστόσο, πόση υποκρισία ενδημεί σε εκείνους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα, για παράδειγμα, τα παιδιά τους να παρακολουθούν το οποιοδήποτε τηλεοπτικό σκουπίδι ή να ξημεροβραδιάζονται παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά θίγεται η αξιοπρέπειά τους αν δουν εικόνες με γκέι να φιλιούνται. Ακόμα κι αν οι κανακάρηδές τους "τρίβουν το πόμολο", το πρόβλημα θα είναι μηδενικό αν είναι ευτυχισμένοι. Αμαρτία, για να μιλήσω τη γλώσσα που κατανοούν οι μεσαιωνιστές, είναι η καταπίεση της σεξουαλικής ταυτότητας κι επιλογής, το να ισχυρίζεσαι δηλαδή πως είσαι κάποιος άλλος, όχι η απελευθέρωσή τους...