Φασιστάκος ο Μπέος; Αλήθεια βολιώτη μου;...

Ο Αχ. Μπέος δεν έγινε φασιστάκος, όπως τον κράζουν αυτές τις ημέρες οι βολιώτες, με το που πλημμύρισε η πόλη. Ούτε έγινε δήμαρχός της με κάποιο πραξικόπημα. Η πλειοψηφία τον έχει εκλέξει δύο φορές και, μάλιστα, με σαρωτικά ποσοστά. Αν, επομένως, θυμόμαστε ποιος πραγματικά είναι κάποιος μόνο όταν καταστρέφεται η περιουσία μας, τον καθρέφτη μας πρέπει να μουτζώνουμε πρώτα...

Ούτε είναι δικαιολογία πως οι προηγούμενοι δήμαρχοι ήταν αποτυχημένοι, που πράγματι ήταν, για να επιλέγεις να σε κυβερνά η μαφία. Μόνο όταν είσαι ιδιώτης κι όχι πολίτης ψηφίζεις με βάση μόνο το ατομικό σου συμφέρον ή με την αντίληψη "όλοι το ίδιο είναι". Κάπως έτσι άνθισε ο ναζισμός, κάπως έτσι έζησε δικτατορίες η Ψωροκώσταινα, κάπως έτσι χρεοκόπησε...

Μπορεί ο Αχ. Μπέος ή ο περιφερειάρχης Αγοραστός να μην επανεκλεγούν. Ενδεχομένως να μην φτάνει ο χρόνος μέχρι τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών ώστε το επιτελικό μας κράτος να επαναλάβει το καραμανλικό έπος τής Ηλείας με τις μαύρες σακούλες γεμάτες ευρώ ή το δικό του έπος με τα δεκάδες δισ. ευρώ που μοιράστηκαν άκριτα για να ξεχάσουμε πως είμαστε πρωταθλητές σε νεκρούς από την πανδημία, ακρίβειας αλλά και καμένων εκτάσεων. Όλα αυτά, ωστόσο, λένε περισσότερα για εμάς παρά για τους κυβερνώντες μας, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο τη δουλειά τους κάνουν. Αν με την πρώτη καλή αποζημίωση λησμονούμε τα πάντα οι καταστροφές θα επαναλαμβάνονται στο διηνεκές...      

 

 

Δεν είναι όλοι οι κομμουνιστές ναζί...

Υπάρχει αριστερός φασισμός; Φυσικά και υπάρχει. Για να μην πάτε μακριά, όσοι έζησαν μεταπολεμικώς στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και στο ανατολικό μπλοκ μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν. Όταν η αντίληψή σου είναι πως οι ιδέες σου συνιστούν την απόλυτη αλήθεια, όσο ουμανιστικές κι αν είναι, και πάνω σε αυτήν την ψευδαίσθηση δικαιολογείς κάθε είδους αντιμετώπιση συνανθρώπων σου ως υπανθρώπων τότε δεν διαφέρεις σε τίποτα, στην πραγματικότητα, από εκείνους που έχτισαν τα Άουσβιτς και τα Νταχάου. Δεν εξισώνω τον κομμουνισμό με το ναζισμό, εξισώνω όμως όσους δολοφονούν ή βασανίζουν ή φυλακίζουν με την πεποίθηση ότι είναι οι αποκλειστικοί κλειδοκράτορες της αλήθειας...

Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όποιον επιθυμεί να του ανήκει. Δεν έχει επινοηθεί ακόμα η μονάδα μέτρησης ούτε το εργαλείο καταμέτρησης της αγάπης τού καθενός μας για την ελευθερία, τη δημοκρατία ή το σοσιαλισμό. Προφανώς δεν το έχουν επινοήσει και οι αριστεροί τής ανευθυνότητας, οι οποίοι συγχέουν τη δειλία τους να πέσουν στη φωτιά και να πάρουν αποφάσεις με ιδεολογική καθαρότητα κι εντιμότητα... 

Όσοι προπηλακίζουν ή γενικότερα βιαιοπραγούν στο όνομα εμπνευσμένων ιστορικών στιγμών βαυκαλιζόμενοι τους μοναδικούς τίμιους και καθαρούς δεν διαφέρουν στη φιλοσοφία τους από εκείνους που κατέστρεφαν τα καταστήματα Εβραίων στη ναζιστική Γερμανία. Όλοι τους κινητροδοτούνται από το μίσος και το μίσος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρείται ανθρωπιστικό...

Το να έχει, εξάλλου, κανείς σήμερα τις ίδιες ιδέες που είχε και πριν 48 χρόνια δεν τον κάνει εξ ορισμού αξιοθαύμαστο. Αν έχεις μετακινηθεί γιατί οι πειρασμοί ήταν πολλοί και η σάρκα σου αδύναμη, τότε να σου κάνουμε κριτική. 

Αν, όμως, το έχεις πράξει για να μην καταλήξεις μουσείο τού εαυτού σου, που θα έλεγε κι ο Μπρεχτ, ή γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τη ζωή σαν ένα βάλτο τότε κανένας αμούστακος ψευδοεπαναστάτης δεν έχει το δικαίωμα να σε κρίνει, ακόμα και με τη δικαιολογημένη αυστηρότητα της νεότητας. Στον εαυτό μας, άλλωστε, απολογούμαστε όλοι μας κι όσοι θέλουν να παριστάνουν τους δικαστές ας σπουδάσουν νομικά και ύστερα ας δώσουν τις εξετάσεις εισαγωγής στο δικαστικό σώμα. Οι υπόλοιποι ας απευθυνθούν σε κάποιον ψυχίατρο μήπως και τους βοηθήσει... 

 

Αν οι χιτλερικοί έμπαιναν στη φυλακή το '44 η Ελλάδα δεν θα είχε γνωρίσει τη Χρυσή Αυγή...

Την επομένη τής απελευθέρωσης από τους Γερμανούς οι δωσίλογοι όχι μόνο δεν πήγαν στη φυλακή, αλλά κι αξιοποιήθηκαν από τους βρετανοαμερικανούς προκειμένου να ανασχεθεί ο κομμουνιστικός "κίνδυνος". Κι έχουν το θράσος ακόμα και σήμερα οι απόγονοί τους να μιλούν για εγκλήματα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, που ήταν το μόνο που επιχείρησε να απονείμει δικαιοσύνη με τον τρόπο που απονεμόταν σε πολεμική περίοδο και που άξιζε σε εκείνους που πρόδωσαν την πατρίδα τους για να συμπορευτούν με το ναζισμό και το φασισμό. Γι' αυτό, πέρα από όλους τους άλλους λόγους, και είναι ιστορική η 22η Οκτωβρίου, αφού είναι η πρώτη φορά σε αυτήν τη χώρα που καταλήγουν στη φυλακή κι όχι στο Μαξίμου, στα υπουργεία και στη Βουλή όσοι επένδυσαν στο χιτλερισμό...

Είναι δύσκολο για τους απολογητές τής μισαλλοδοξίας να εκφράσουν αντίθετη γνώμη με τη δικαστική απόφαση για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Παίζουν, όμως, κλεφτοπόλεμο με τη λογική και την ευαισθησία όταν εφευρίσκουν σοφίσματα πίσω από τα οποία κρύβουν την θλίψη τους για τη φυλάκιση ομοϊδεατών τους. 

Το πιο χαρακτηριστικό, πέρα από το ότι δεν τοποθετούνται ευθαρσώς γιατί δήθεν σέβονται τη δικαστική εξουσία αυτοί που της συμπεριφέρονται σαν να ήταν η πόρνη τους, είναι πως συνδέουν την αύξηση των φορέων τού κοροναΐού με τις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις. Καμία σημασία δεν έχει γι' αυτούς πως οι περισσότεροι συμμετέχοντες φορούσαν μάσκα, το ζητούμενο είναι ο με κάθε αφορμή στιγματισμός κοινωνικών αγώνων για περισσότερη δημοκρατία και λιγότερο ρατσισμό...

Το σύστημα Μητσοτάκη με τους χορηγούς του ελέγχουν, λιγότερο ή περισσότερο, την εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική και τη μιντιακή εξουσία. Είναι λογικό, επομένως, να επιθυμούν να περιθωριοποιήσουν την κοινωνία των πολιτών, το μόνο κοινωνικό σώμα που δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους, με δεδομένο, άλλωστε, ότι ακόμα και η κομματική αντιπολίτευση που τους ασκείται είναι αναιμική... 

Έχουμε μπροστά μας, εξάλλου, ένα δύσκολο χειμώνα κατά τον οποίο η επικοινωνία δεν θα είναι ικανή να αποκρύβει μια πραγματικότητα που θα επιστρέφει με γοργούς ρυθμούς στις μνημονιακές εποχές, όχι λόγω πανδημίας αλλά εξαιτίας των κυβερνητικών νεοφιλελεύθερων επιλογών. Αν ξεφύγαμε ποτέ από αυτές τις εποχές, πέρα από ένα σύντομο διάλειμμα...

   

  

Καπιταλισμός, η εξευγενισμένη εκδοχή τού σταλινισμού...

Το να κατηγορείς εμμέσως πλην σαφώς τον κομμουνισμό για το φασισμό και το Β' Παγκόσμιο πόλεμο- όταν ο ναζισμός θέριεψε μέσα από τις αποτυχίες των καπιταλιστικών κρατών και του κατευνασμού τής Συμφωνίας του Μονάχου και το Συμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ υπογράφηκε για να προετοιμαστεί καλύτερα η Σοβιετική Ένωση στη γερμανική εισβολή- συνιστά ιστορικό αναθεωρητισμό τού αισχίστου είδους. Είτε αρέσει είτε όχι στην Ευρώπη που κλείνει σήμερα τα σύνορά της στους ικέτες τής Γης, η νίκη επί του Χίτλερ στηρίχθηκε πάνω στα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών κομμουνιστών στη Σοβιετική Ένωση, στην Ελλάδα, στη Γιουγκοσλαβία κι αλλού. Οι τότε καπιταλιστές ήταν απασχολημένοι με το να εξοπλίζουν και να θησαυρίζουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ντροπής για το ανθρώπινο είδος...

Το σύγχρονο ξέπλυμα, ωστόσο, του ναζισμού δεν μπορεί να αθωώνει το σύγχρονο ξέπλυμα κι από το ΚΚΕ, για παράδειγμα, του λενινισμού- σταλινισμού που αμαύρωσε για πάντα τη μαρξιστική θεώρηση του κομμουνισμού. Αν η αστική δημοκρατία ακολουθούσε τις μεθόδους τού "πατερούλη", ο Δ. Κουτσούμπας δεν θα είχε προλάβει να βγάλει παρά μόνο μία ομιλία σε βάρος της. Στη συνέχεια θα είχε οδηγηθεί στη Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα "επανεκπαίδευσης" ή, αν ήταν πιο "επιεικής" μαζί του, θα τον ειχε εκτελέσει ύστερα από μία σύντομη δίκη- παρωδία...

Αλίμονο, όμως, ο καπιταλισμός τής εποχής μας είναι ένας πιο εξευγενισμένος σταλινισμός, όπως ενδεχομένως θα ήταν κι ο ίδιος ο σταλινισμός στον καιρό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τι είναι οι πόλεμοι για τα συμφέροντα της ελίτ με τους δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς κι εκτοπισμένους παρά μία γενική α λα Στάλιν εκκαθάριση πληθυσμών;...

Δεν είναι οι προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να γίνονται ακόμα πλουσιότεροι μια απομίμηση των λιμών που επέφεραν οι βίαιες κολεκτιβοποιήσεις; Ή πόσα μπορούν να πιάσουν οι παλιάς κοπής χαφιέδες τής KGB, της Στάζι ή της Σεκουριτάτε μπροστά στα σύγχρονα εργαλεία παρακολούθησης των καπιταλιστών; Μήπως και στον καπιταλισμό, εξάλλου, δεν υπάρχουν νομενκλατούρες και οι λίγοι, που ελέγχουν τα ΜΜΕ, δεν αποφασίζουν για τους πολλούς;...

Κάθε φορά, επομένως, που οι νικητές τού Ψυχρού Πολέμου θα μετατοπίζουν τις πλάκες τής Ιστορίας για να προσαρμόζονται στο αντιλαϊκό αφήγημά τους θα ήταν χρήσιμο να μνημονεύουν ποιοι είναι οι εμπνευστές των δικών τους μεθόδων καταστολής τής λαϊκής αντίδρασης. Και τότε θα διαπίστωναν ότι δεν διαφέρουν και σε πολλά από τα τέρατα που καταδικάζουν...  

 

Ο σταλινισμός τού ΚΚΕ αρχίζει και γίνεται επικίνδυνος...

Συνιστά μέγιστη ιστορική ανορθογραφία η ταύτιση του φασισμού και του ναζισμού με τον κομμουνισμό ή το σοσιαλισμό. Ο φασισμός κι ο ναζισμός ακόμα κι όταν υπόσχονταν την καλυτέρευση της ζωής των λιγότερο προνομιούχων το περιόριζαν στους γηγενείς και στους φυλετικά καθαρούς κι όχι σε όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής ή οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού χαρακτηριστικού...

Ο φασισμός, ωστόσο, κι ο ναζισμός έχουν πολλά κοινά στοιχεία με το σταλινισμό, αυτήν την κομμουνιστική παρεκτροπή που μετατράπηκε σε κανόνα και κηλίδωσε το όραμα για μια κοινωνία ισότητας. Δυστυχώς το ΚΚΕ, τόσο στη ρητορική όσο και στην πρακτική του, επέλεξε εδώ και πολλά χρόνια να ακολουθήσει το δρόμο τού "πατερούλη" και στο όνομα μιας θολής κι α λα καρτ ιδεολογικής καθαρότητας ναι μεν να μην εκτοπίζει ή να θανατώνει αντιφρονούντες, αλλά είτε να κλείνεται στο καβούκι του είτε να τραμπουκίζει όσους δεν συμμερίζονται το ευαγγέλιο του Περισσού...

Πιστό στην παράλογη λογική πως μόνο αυτό δικαιούται να εκπροσωπεί την εργατική τάξη το ΚΚΕ μέσω τού συνδικαλιστικού του παρακλαδιού, του ΠΑΜΕ, επιτέθηκε στην πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κατερίνης- και με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς-, καθώς και σε συνέδρους, στέλνοντας μάλιστα έναν εξ αυτών στο νοσοκομείο. Μπορεί οι εργατοπατέρες- θύματα αυτής της επίθεσης να μην υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και να είναι οι μεγαλύτεροι απατεώνες- δεν τους γνωρίζω, κάνω το συνήγορο του διαβόλου-, αλλά καλώς ή κακώς αυτοί έχουν εκλεγεί κι όχι οι επαγγελματίες επαναστάτες τού ΠΑΜΕ, για τους οποίους η δημοκρατία έχει την ίδια αξία που είχε στα χρόνια τού Στάλιν και των υπόλοιπων τυράννων με φιλολαϊκό προσωπείο...

Είναι δικαίωμά τους στο ΚΚΕ να πιστεύουν ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 19ο αιώνα και στη βιομηχανική κοινωνία ή ότι τα καθεστώτα τού υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσαν εξαιτίας μιας διεθνούς συνωμοσίας- μολονότι, για παράδειγμα, η CIA δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση ακόμα και μερικούς μήνες πριν την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου- κι όχι γιατί ήταν απολυταρχικά και μοίραζαν τα πλούτη απολύτως καπιταλιστικά, τα πολλά για τους λίγους και τα λίγα για τους πολλούς. Αν, ωστόσο, έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούν και χρυσαυγίτικες μεθόδους για να στέλνουν τα μηνύματά τους, τότε να μην θεωρήσουν αντικομμουνιστική υστερία την κατάταξή τους στις εγκληματικές συμμορίες κι όχι στα πολιτικά κόμματα. Δεν βρίσκονται τώρα σε αυτό το σημείο, αλλά οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές...

Στην κατοχή το "δεν υπάρχει άλλος δρόμος" το έλεγαν οι ταγματασφαλίτες...

Το να υποτιμάς την έξοδο από τα μνημόνια γιατί η χώρα θα παραμείνει σε αυστηρή εποπτεία- δίχως, ωστόσο, προαπαιτούμενα κι αξιολογήσεις- και πρέπει να επιτυγχάνει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα είναι σαν να υποβιβάζεις την αξία τής Εθνικής Αντίστασης γιατί την ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Ομοίως το να υποβαθμίζεις τη σημασία τής αντιμνημονιακής προσπάθειας- σεβόμενος, βεβαίως, και σε αυτήν την περίπτωση τις διαφορές των δύο εποχών- και να υιοθετείς αβασάνιστα τη λογική τού ώριμου φρούτου είναι σαν να απαξιώνεις τις εκατοντάδες χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων κατά τη διάρκεια της κατοχής οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους γιατί πολέμησαν το ναζισμό ή στήριξαν εμπράκτως όσους τον πολέμησαν...

Κι επειδή πολλή συζήτηση γίνεται ακόμα για το πόσο στοίχισε στη χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015, υπενθυμίζω στους απανταχού θιασώτες τού νεοφιλελευθερισμού ότι η Ελλάδα θα είχε καταβάλει πολύ μικρότερο τίμημα σε χρήματα και ζωές αν είχε αποδεχθεί το τελεσίγραφο του Μουσολίνι και είχε υποταχθεί στη φασιστική Ιταλία ήδη από τον Οκτώβριο του 1940 κι αν στη συνέχεια πολλοί Έλληνες δεν οργανώνονταν σε αντιστασιακές οργανώσεις και είχαν ακολουθήσει το δρόμο των ταγματασφαλιτών και των υπόλοιπων δοσίλογων. Μόνο που χάρη ακριβώς στον αγώνα εκείνων που δεν άντεχαν τη σκλαβιά η χώρα μας μπορεί να καμαρώνει και για κάτι από την Ιστορία της των τελευταίων 80 χρόνων...

Η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015 θεωρήθηκε από πολλούς του μνημονιακού μπλοκ ως η καθαρότερη απόδειξη του "δεν υπήρχε άλλος δρόμος". Στην πραγματικότητα αποδείχθηκε ότι ενδεχομένως δεν υπήρχε άλλος δρόμος τότε από τη συνθηκολόγηση, πέρα από το Grexit. Τίποτα περισσότερο από αυτό...

Επομένως, και με βάση όσα έχουν ομολογήσει και οι ξένοι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, η ιστορική υπόθεση πως το 2010 τα διαπραγματευτικά περιθώρια της χώρας ήταν πολύ περισσότερα δεν στερείται γερών θεμελίων στην πραγματικότητα. Γι' αυτό κι όσοι πριν οκτώ χρόνια δεν επέλεξαν να δώσουν τη μάχη ναι μεν δεν είναι προδότες- μια πολιτική απόφαση έλαβαν που θεωρούσαν προσφορότερη για την πατρίδα-, αλλά έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το μείγμα πολιτικής που αποφασίστηκε και το οποίο χορηγούσε δηλητήριο σε έναν ήδη βαριά άρρωστο...

 

Να στειρώνουμε τους παιδόφιλους για να είναι ο ναζισμός μας τέλειος...

Πάμε πάλι από την αρχή στην παράθεση των αυτονόητων, που δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών, με τη χουντική έννοια του όρου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα- ατομικά και πολιτικά- δεν εξαιρούν κατηγορίες συμπολιτών μας, ενώ διαστέλλονται όταν είναι να προστατευτούν μειονότητες και δεν συστέλλονται στο όνομα μιας θολής κοινωνικής συνοχής...

Ούτε ψηφίζονται με βάση τη λαϊκή τους αποδοχή από δημοσκοπήσεις ή δημοψηφίσματα. Αν συνέβαινε το τελευταίο, τότε, για παράδειγμα, οι γυναίκες δεν θα είχαν ακόμα δικαίωμα ψήφου, η παιδική εργασία θα ήταν νόμιμη και το κράτος θα δικαιούταν να πυροβολεί ή να πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα. Γι' αυτό, άλλωστε, και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν σημαντικό κομμάτι τού διεθνούς δικαίου, για να μην μπορεί ο εθνικός λαϊκισμός να στέκεται εμπόδιο στην οικουμενική αξία τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας...

Ο ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να είναι κακός πατέρας μόνο και μόνο λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού. Αν είναι να επιβάλλουμε τέτοιους όρους για την αναδοχή, την υιοθεσία ή και τη φυσική πατρότητα, τότε γιατί να μην ισχυριστούμε πως ένας παχύσαρκος, ένας ναρκομανής, ένας πολυάσχολος, ένας κλέφτης ή ένας δολοφόνος δεν δικαιούται ακόμα και να κάνει παιδιά;...

Κατανοώ να απαγορεύεται σε έναν καταδικασμένο παιδόφιλο να μην μπορεί να αναδέχεται ή να υιοθετεί, θα τον στειρώναμε όμως και για να μην κάνει παιδιά; Ή, μήπως, τότε θα γινόταν ξεκάθαρο από πού αντλείται η έμπνευση για τέτοιου είδους πρακτικές, από το ναζισμό δηλαδή;...

Είναι αλήθεια ότι επί ΣΥΡΙΖΑ έχουν πραγματοποιηθεί βήματα προς την κατεύθυνση της θεμελίωσης κι ενίσχυσης ατομικών δικαιωμάτων. Έπρεπε, ωστόσο, να γίνουν άλματα από μια προοδευτική κυβέρνηση και για έναν επιπλέον λόγο: ώστε αυτή που θα τη διαδεχθεί, όποτε κι αν συμβεί αυτό, να μην μπορεί να γυρίσει τον τροχό πίσω από τη στιγμή που αυτές που θεωρούμε σήμερα μεταρρυθμίσεις θα έχουν παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία ως συμβατές μαζί της θεσμοί...

Όπως οι Έλληνες εξακολουθούν να παντρεύονται στις εκκλησίες παρά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, θα συνεχίσουν να υπάρχουν άνδρες που τους αρέσουν οι γυναίκες και θα θέλουν να κάνουν μαζί τους παιδιά. Άλλοι είναι οι λόγοι τής υπογεννητικότητας, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε ως ένα πολύ σοβαρό εθνικό θέμα επιβίωσης, κι όχι το ότι "δεν υπάρχουν άντρες πια, τους πάτησε το τρένο"...



 

Να διοργανώσουμε συνέδριο και για την ταύτιση ναζισμού με καπιταλισμό...

Ο Φίλιπ Κερ γράφει σε ένα βιβλίο του πως γαλλική Ιστορία είναι η εκδοχή περασμένων γεγονότων για τα οποία οι Γάλλοι έχουν αποφασίσει να συμφωνήσουν. Αυτό, βεβαίως, δεν αφορά μόνο τους Γάλλους, αλλά και πολλούς ακόμα λαούς, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, που είναι "καταδικασμένοι" να ξαναζήσουν συμφορές γιατί απλούστατα δεν κάθισαν ποτέ στα σοβαρά να συζητήσουν γι' αυτές που ήδη βίωσαν...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να ακμάζουν ο ιστορικός δογματισμός από τη μία πλευρά κι ο ιστορικός αναθεωρητισμός από την άλλη.Ο στόχος όλων, πάντως, είναι κοινός, ανεξαρτήτως της οπτικής γωνίας από την οποία αντικρίζουν τα πράγματα: η δικαίωση της δικής τους κοσμοαντίληψης είτε με την ηρωοποίηση της δικής τους θέσης είτε με τη δαιμονοποίηση της αντίθετης...

Η θεωρία τού κομμουνισμού με την αντίστοιχη του ναζισμού απέχουν τόσο όσο η Αθήνα από το Πεκίνο. Ο μεν πρώτος μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη ανάμεσα σε ισότιμους πολίτες ο δε δεύτερος για φυλετική υπεροχή. Κατανοώ, επομένως, την αδυναμία των μουτζαχεντίν τού νεοφιλελευθερισμού να στηρίξουν με γερά επιχειρήματα την ιδεοληψία τους, η οποία τους οδηγεί στην ανάγκη απαξίωσης του ιδεολογικού αντιπάλου, αλίμονο όμως αν ασπαστούμε την θεωρία των δύο άκρων προκειμένου να αθωώσουμε εκείνους που θεωρούν πως οι κοινωνίες των ανθρώπων πρέπει να ορίζονται από το νόμο τής ζούγκλας με τον οποίο ο ισχυρότερος έχει το δικαίωμα να επιβληθεί στον πιο αδύναμο με κάθε τρόπο και μέσο...

Όσοι, συνεπώς, διοργανώνουν συνέδρια ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό και οι θιασώτες τους θα πρόσφεραν καλύτερες υπηρεσίες στην ιστορική αλήθεια αν αντί για τον όρο "κομμουνισμός" μιλούσαν για σταλινισμό σε διάφορες εκδοχές του, τον οποίο κι ο γράφων δεν έχει θέμα να ταυτίσει με το ναζισμό. Όπως, άλλωστε, ο γράφων ταυτίζει με το ναζισμό κι εκείνες τις αποχρώσεις τού καπιταλισμού, όπως τις αποικιοκρατικές ή νεοαποικιοκρατικές, οι οποίες διαχωρίζουν τους ανθρώπους αναλόγως του χρώματος του δέρματός τους, της καταγωγής τους ή του ιδεολογικού ή σεξουαλικού προσανατολισμού τους. Η Νότια Αφρική τού απαρτχάιντ, για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία τού νόμου τής σαρία, η Βραζιλία της πραξικοπηματικώ τω τρόπω ανατροπής προέδρου ή ακόμα και οι ΗΠΑ της θανατικής ποινής και της εν ψυχρώ εκτέλεσης μαύρων από αστυνομικά όργανα δεν ήταν ή είναι κομμουνιστικές χώρες, έτσι δεν είναι;...

Δεν συγκαταλέγομαι σε εκείνους που μετριάζουν τα εγκλήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού μιλώντας για τη μηδενική ανεργία στις χώρες όπου επικράτησε ή για το ότι όλοι είχαν μια στέγη κι ένα πιάτο φαγητό, τα οποία όντως ίσχυαν. Ακόμα κι αν το κλουβί που σε έχουν κλειδωμένο είναι χρυσό αυτό δεν κάνει τη ζωή μέσα σε αυτό πιο υποφερτή. Η καταπάτηση στοιχειωδών ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μέσα σε ένα περιβάλλον αμοιβαίας καχυποψίας και φόβου κάτω από το μακρύ χέρι τού Κόμματος παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό κι όχι σε αταξικές κοινωνίες όπου ο καθένας ανταμείβεται με βάση το μόχθο του...

Όσοι, ωστόσο, ταυτίζουν τη μαρξιστική θεωρία με τη φασιστική υποβαθμίζουν ακόμα και τα επιτεύγματα εντός τού καπιταλιστικού συστήματος, όπως το κοινωνικό κράτος δικαίου των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, τα οποία βεβαίως και δεν θα είχαν υπάρξει αν οι κατατρεγμένοι πολίτες στη Δύση δεν αλληθώριζαν με ελπίδα προς το Μόσκοβο. Ούτε πρέπει, εξάλλου, να λησμονούμε ποτέ πως αν η Σοβιετική Ένωση δεν θυσίαζε εκατομμύρια από τα παιδιά της στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αρκετά πιθανό ο Χίτλερ να μην είχε αυτοκτονήσει τον Απρίλιο του 1945, αλλά να κυβερνούσε τον κόσμο μέχρι τα βαθιά του γεράματα...