Γιατί κατηγορώ τον Αλέξη Τσίπρα...

Είναι πράγματι ύβρις να μιλάς για τη δεκαετία τού 40, την κατοχή, την πείνα, την Εθνική Αντίσταση, τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο πόλεμο και να την ταυτίζεις απολύτως με τη δεύτερη δεκαετία τού 21ου αιώνα, τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, τη φτωχοποίηση και την οικονομική υποδούλωση. Δεν τρώγαμε γάτες για να επιζήσουμε από το 2010 μέχρι και σήμερα, οι Γερμανοί δεν έκαιγαν πόλεις και χωριά κι εκτελούσαν τους κατοίκους τους ούτε οι Αγανακτισμένοι ήταν ο ΕΛΑΣ, ο ΣΥΡΙΖΑ το ΕΑΜ κι ο Αλ. Τσίπρας ο Άρης Βελουχιώτης. Η Ιστορία βρίθει ομοιοτήτων, οι ιστορικοί τού μέλλοντος οφείλουν να ασχοληθούν επισταμένως με το τι συνέβη, αλλά ας μην προσδίδουμε στην εθνική μας αυτολύπηση και στη νέα μας εθνική τραγωδία χαρακτηριστικά γενοκτονίας, όπως αυτή που έλαβε χώρα πριν 80 σχεδόν χρόνια...

Ωστόσο, το τέλος των μνημονίων- έστω στην τυπική τους μορφή και με όρους δυσβάσταχτους για την επόμενη ημέρα, όπως για τα πρωτογενή πλεονάσματα- αποτελεί ένα κομβικό σημείο για τη νεώτερη πολιτική κι όχι μόνο Ιστορία μας. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο να κατακεραυνώνει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το ότι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στη διεθνή κηδεμονία και σήμερα παριστάνουν τις αρσακειάδες οφείλει να κοιταχτεί καλά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί γιατί δεν κατάφερε να φέρει το τέλος τής μεταπολίτευσης, όπως είχε υποσχεθεί και είχε δημιουργήσει τη σχετική προσδοκία όταν αναλάμβανε την εξουσία το 2015. Ναι, προσπάθησε περισσότερο από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό και βρέθηκε να παλεύει με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, αλλά ούτε η κυβερνώσα Αριστερά κατάφερε να προκαλέσει τις συνθήκες ανατροπής καθεστηκυΐων συμπεριφορών και καθεστωτικής λογικής που θα άφηναν το άσβηστο αποτύπωμά της σε αυτόν τον τόπο...

Για να γίνω ακόμα σαφέστερος, η κριτική μου στο ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στον Αλ. Τσίπρα δεν εστιάζει τόσο στο ότι δεν έσκισε τα μνημόνια κι αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που δεν πιστεύει. Όχι πως θεωρώ αμελητέα αυτήν την ιστορική ήττα και τη μετατροπή ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος σε σοσιαλδημοκρατικό, αλλά τουλάχιστον ως προς αυτό έχει μια καλή δικαιολογία, την εξουθενωτική πίεση από το διεθνή παράγοντα.

Γιατί, όμως, δεν εκκίνησε τη διαδικασία τού χωρισμού κράτους- εκκλησίας; Γιατί δεν τα έβαλε με τους εφοπλιστές που πληρώνουν σχεδόν μηδενικούς φόρους; Γιατί περιορίζεται σε ημίμετρα στην κατοχύρωση των ανθρώπινων- πολιτικών, κοινωνικών κι ατομικών- δικαιωμάτων; Γιατί δημιουργεί μια νέα διαπλοκή στην θέση τής παλιάς; Γι' αυτά κυρίως είναι υπόλογος ο Αλ. Τσίπρας απέναντι στους Αριστερούς κι ας μη είναι αυτοί οι λόγοι που ενδεχομένως να τον γκρεμίσουν μέσα στους επόμενους μήνες από την εξουσία...