Δεν τρόμαξαν ο Τσίπρας κι ο Κοτζιάς τον Ερντογάν...

Κατανοώ τη σπουδή τής κυβέρνησης να αξιοποιήσει μια καλή είδηση, όπως είναι η απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών, προκειμένου να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τους 96 νεκρούς στο Μάτι. Ούτε έχει άδικο όταν βαυκαλίζεται για τη διπλωματική προσπάθεια που έγινε ώστε αυτό να συμβεί...

Θα ήταν, ωστόσο, κάποιος αφελής αν πίστευε ότι οι στρατιωτικοί μας γύρισαν στην πατρίδα τους αποκλειστικώς ή, έστω, κυρίως χάρη στην εξωτερική μας πολιτική. Αν η Τουρκία και προσωπικώς ο Ρ. Τ. Ερντογάν δεν βρίσκονταν σε δεινή οικονομική θέση την παρούσα στιγμή μάλλον ο Άγγελος Μητρετώδης κι ο Δημήτρης Κούκλατζης θα περνούσαν πολύ περισσότερο καιρό στη φυλακή τής Αδριανούπολης...

Η γείτονας έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη (και) σε οικονομικό επίπεδο την Ευρώπη από ό,τι τις ΗΠΑ ή από όσο θα ήθελε να την έχει. Μπορεί ο "Σουλτάνος" να εξακολουθεί να γαβγίζει, αλλά ήξερε κι εκείνος πολύ καλά πριν οδηγήσει τη χώρα του σε πρόωρες εκλογές ότι βρισκόταν ενώπιον μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, για την οποία έχει ευθύνη σε σημαντικό βαθμό ο ίδιος. Γι' αυτό, άλλωστε, και πήγε στις κάλπες θωπεύοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά ενός ημιαμόρφωτου κι επομένως συντηρητικού και θρησκόληπτου ακροατηρίου...

Όπως κι αν έχει, ακόμα κι αν δεν μας διακρίνει κανένας ανθρωπισμός για τους Τούρκους πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν καίγεται το σπίτι τού γείτονα αυτό που πρέπει να κάνεις δεν είναι να του πάρεις την Κωνσταντινούπολη, αλλά να τον βοηθήσεις να σβήσει τη φωτιά. Σε διαφορετική περίπτωση καίγεσαι κι εσύ μαζί του κι ακόμα πιο εύκολα αν αναλογιστούμε πως τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν αποδειχθήκαμε και οι ίδιοι πολύ πυρίμαχοι...