Ζηλεύω τους αναμάρτητους...

Ζηλεύω τους ανθρώπους που συγκεντρώνονται έξω από σπίτια για να βρίσουν έναν άλλον άνθρωπο και να τον χαρακτηρίσουν τέρας. Τους ζηλεύω γιατί είναι άνθρωποι χωρίς κανένα ελάττωμα παρά μόνο με προτερήματα κι επομένως έχουν κάθε δικαίωμα να ασχημονούν σε βάρος εκείνων που έχουν μόνο ελαττώματα και κανένα προτέρημα. Ο γράφων, πάλι, δεν αισθάνεται πως διαθέτει την ηθική ακεραιότητα που θα του επέτρεπε να λιθοβολήσει έναν άλλον άνθρωπο, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει...

Φυσικά κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος κι όποιος δίνει άφεση αμαρτιών στον εαυτό του γιατί έχει περάσει ένα κόκκινο φανάρι αλλά δεν έχει σκοτώσει το παιδί του κάποια στιγμή θα έχει δώσει τόσες αφέσεις αμαρτιών που η δολοφονία θα του μοιάζει ένα ακόμα συγχωρητέο έγκλημα. Προφανώς κι όποιος δολοφονεί το παιδί του δεν είναι ένας άνθρωπος με σώας τας φρένας, είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και συγχρόνως εγκληματίας. Το να θεωρούμε, όμως, τον εαυτό μας άξιο κριτή των άλλων σε βαθμό που να πηγαίνουμε έξω από τα σπίτια των δολοφόνων και να ζητάμε κρεμάλες μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε διαπράξει το απεχθέστερο των εγκλημάτων μοιάζει με συγχωροχάρτι που δίνουμε στον εαυτό μας για παρελθούσες και μελλοντικές μας αμαρτίες...

Αυτός που χειροδικεί ή και σκοτώνει έναν παιδοκτόνο, ιδίως μάλιστα αν κρύβεται μέσα στον όχλο, δικαιώνει ακριβώς την άποψη πως κάθε άνθρωπος είναι ικανός για τα πάντα, τα καλύτερα και τα χειρότερα. Και ούτε είναι δυνατό εν έτει 2022 να συζητάμε ακόμα για την επαναφορά τής θανατικής ποινής, να καταστήσουμε δηλαδή την ίδια την πολιτεία δολοφόνο και, μάλιστα, εν ψυχρώ... 

Αν η παιδοκτόνος τής Πάτρας καταλήξει στη φυλακή κι όχι στο ικρίωμα δεν σημαίνει πως ξαφνικά όλες οι μητέρες τού κόσμου θα βλέπουν τα παιδιά τους ως σφάγια. Ακόμα, όμως, κι αν τα έβλεπαν η επιστήμη έχει εισχωρήσει πλέον πολύ βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και μπορεί να τη γιατρεύει δίχως κυνήγια μαγισσών από αναμάρτητους αμαρτωλούς...