Το κατεστημένο προώρισται να βιάζει και θα βιάζει...

Μπορεί ο Δ. Λιγνάδης κι ο Π. Φιλιππίδης να είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, αλλά εκτιμώ πως η έκπληξή τους για όσα αντιμετωπίζουν είναι γνήσια. Στον περίγυρο κάθε εξουσίας, είτε καλλιτεχνικής είτε πολιτικής είτε οικονομικής, συμπεριφορές όπως οι δικές τους θεωρούνται κομμάτι τής καθημερινότητας, κάτι που όλοι θα έκαναν αν ήταν στη θέση ισχύος τους. Γι' αυτό και δυσπιστούν ακόμα και με την ιδέα πως υπάρχουν νόμοι που δεν αφορούν μόνο την πλέμπα, αλλά και τους ίδιους...

Το ίδιο, άλλωστε, δεν ισχύει και με τον Κ. Μητσοτάκη; Αν κάποτε οδηγείτο σιδηροδέσμιος στη φυλακή για τη Siemens, τα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων", τις απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς και φίλους και τόσα άλλα, η έκφραση απορίας του θα ήταν γνήσια. Θα το θεωρούσε αδιανόητο, αυτός, ένας πορφυρογέννητος, να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που αφορούν τους κοινούς θνητούς. Ο ελιτισμός του δεν θα του συγχωρούσε να εκφράσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα...

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι περισσότεροι εγκληματίες τού λευκού κολάρου μοιράζονται την ίδια απέχθεια για την ερευνητική δημοσιογραφία, την ίδια αγάπη για την υποκρισία και τον ίδιο κώδικα ατιμίας που τους κάνει να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Το κατεστημένο μπορεί να θεωρείται ντεμοντέ ως λέξη, αλλά δεν εφευρέθηκε γιατί δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο. Κι αν αλλάζει εκπροσώπους κατά καιρούς, παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο στη φιλοσοφία του: μια μηχανή αναπαραγωγής μετριοτήτων μέσω του στιγματισμού των κοινωνικών ανατροπών και του ξεπλύματος της χυδαιότητας κάθε είδους και μορφής....