Όταν ο ελληνικός λαός εξέλεγε πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015 το έκανε με ενθουσιασμό: ήταν ένας νέος κι αμόλυντος από σκάνδαλα και τη φθορά τής εξουσίας άνθρωπος ο οποίος είχε υποσχεθεί το τέλος των μνημονίων ημέρα μεσημέρι...
Σήμερα δεν έχει και πολλές διαφορές απότο κομματικό σύστημα που κάποτε κατάγγελνε για ψωμοτύρι: ναι μεν ο ίδιος δεν είναι μπλεγμένος στη λάσπη στην οποία είναι χωμένος ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά διαχειρίζεται την πολιτική πραγματικότητα με τον ίδιο μικροκομματισμό που χαρακτήριζε τον πάλαι ποτέ διπολισμό και χαρακτηρίζει σήμερα τον μεγάλο του αντίπαλο. Στην περίπτωσή του είναι ακόμα τραγικότερο γιατί σε αυτόν τον κατήφορο παρασύρει μαζί του και την Αριστερά...
Σήμερα ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι πλέον΅για τους ξένους το "κακό παιδί" που θέλει να τους ανατρέψει, αλλά το καλό παιδί που μαζί τους παραδίδει μαθήματα πολιτικής σύνεσης στην Ιταλια. Γι' αυτό και η επιχειρηματολογία πλέον των συριζαίων περιορίζεται στο "και τι θες, να έλθει ο Μητσοτάκης;" σαν μια μεταμοντέρνα εκδοχή του μονόφθαλμου και του τυφλού ή του μη χείρον βέλτιστο...
Πώς, όμως, περιμένουν από τους πολίτες, ιδίως από τους νέους που πίστεψαν σε αυτούς μαζικότερα, να πάνε στις κάλπες και να τους δώσουν την ψήφο τους; Δίχως όραμα μόνο τα κομματόσκυλα ενθουσιάζονται με τις εκλογές...
Η αριστερή πολιτική δεν αρχίζει και τελειώνει με την αποφυγή τής μείωσης των συντάξεων ή με την αύξηση του κατώτατου μισθού. Κορμός της οφείλει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η μείωση δηλαδή της ανισοκατανομής των εισοδημάτων και οι ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου πλούτου.
Για να επιτευχθεί αυτό απαιτούνται ρηξικέλευθες λύσεις, όπως ενδεχομένως η θεσμοθέτηση κι ενός ανώτατου μισθού ο οποίος δε θα ειναι ισοπεδωτικός γι' αυτούς που ξεχωρίζουν, αλλά δεν θα δημιουργεί μισθολογικές διαφορές που δεν εξηγούνται από τη λογική. Αυτή η Αριστερά, όμως, περιορίζεται στην επικοινωνιακή διαχείριση πολιτικών που δεν ασπάζεται και στα φοβικά βήματα εκεί που θα έπρεπε να κάνει άλματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου