Η ηττοπάθεια δεν κέρδισε ποτέ εκλογές...

"Καλούμε τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις να υιοθετήσουν την πρότασή μας". Πόσες φορές έχουμε ήδη ακούσει τη συγκεκριμένη φράση, κυρίως από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, και πόσες θα την ακούσουμε ακόμα μέχρι να καταλάβουν και οι πέτρες ότι συνασπισμοί αποτυχημένων δεν κάνουν έναν νικητή; Αν με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι θα κερδίσουν και το καταφέρουν θα τους βγάλω το καπέλο γιατί θα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια πολιτική ιστορία που ένας λαός θα έχει γοητευτεί από την ηττοπάθεια. Εκτιμώ, ωστόσο, πως το καπέλο μου θα μείνει στη θέση του αφού ο βολονταρισμός, κοινώς η αγωνία ορισμένων για πολιτική διάσωση, δεν θα οδηγήσει πουθενά...

Η Νέα Αριστερά ή ένα μέρος της έστω θα επανέλθει σύντομα στο ΣΥΡΙΖΑ με την ουρά στα σκέλια. Έφυγαν γιατί έχασαν και θα γυρίσουν γιατί συνετρίβησαν. Όταν οι δημοσκοπικές εταιρείες σού δίνουν 1% από οίκτο το μόνο που σου μένει είναι να παζαρέψεις όσο μπορείς ακριβότερα τις 11 έδρες που υφάρπαξες. Κι αυτό θα κάνουν. Και μαζί τους ενδεχομένως να επιστρέψουν κι ο Π Κόκκαλης, ο Ν. Κοτζιάς κι όποιος άλλος απόκληρος της κοινωνίας... 

Ακόμα, όμως, κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή, που δεν είναι και τόσο βέβαιο όσο πιστεύουν τα σαΐνια τής Κουμουνδούρου, δεν πρόκειται να ξαναδεί τέτοια μεγαλεία σε κάλπη. Αυτοί που έκαναν κουρελόχαρτο τη λαϊκή κυριαρχία θα εισπράξουν, όταν έρθει η ώρα, και την τίσι για την ύβρι τους...

Τίποτα δεν δείχνει πως θα έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Τότε γιατί όλο αυτό το νταβαντούρι με τις κυβερνητικές συνεργασίες κι όλη αυτή η προεξόφληση πως ο Κ. Μητσοτάκης ή η ΝΔ τέλος πάντων θα κάνουν και τρίτη θητεία; Από την πλευρά τού Μαξίμου είναι απολύτως λογικό να διοχετεύονται σενάρια "TINA" ("There Is No Alternative") προκειμένου μια ψευδεπίγραφη σταθερότητα να υπερσκελίσει τη λαϊκή αγανάκτηση... 

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, ωστόσο, γιατί εισπηδούν σε αυτό το παιχνιδάκι; Γιατί αυτό ξέρουν μόνο, ίντριγκα, υπόγειες συναλλαγές κι εκβιασμούς κι από κολοκύθα τίποτα. Υπό μία έννοια αν συνασπιστούν θα έχουν τουλάχιστον ο ένας τον άλλο, αυτό τους αξίζει και τίποτα περισσότερο...

   

  

Αν αποτύχεις, εσύ θα φταις...

Είναι βέβαιο ότι ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΚΟΣΜΟΣ και κάποια άλλα υπολείμματα του τσιπρισμού θα ξαναγίνουν ένα, ενδεχομένως κάτω από τη φτερούγα τού ίδιου του Αλ. Τσίπρα. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι το πώς- ενιαίο κόμμα ή συνασπισμός- και το πότε- άμεσα ή όταν θα πλησιάζουν οι εκλογές. Το αυτονόητο ερώτημα, ωστόσο, για τους προοδευτικούς πολίτες είναι "και τι έγινε" (αγγλιστί "so what"). Όλοι αυτοί ήταν μαζί το 2023, αλλά αυτό δεν απέτρεψε την εκλογική πανωλεθρία. Ενδεχομένως και να την προκάλεσε...

Αν ο προοδευτικός κόσμος πίστευε ότι η λύση είναι ο Αλ. Χαρίτσης, ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Π. Κόκκαλης θα τους είχε βάλει τουλάχιστον στην Ευρωβουλή. Δεν το έκανε όμως ακριβώς γιατί δεν πιστεύει ότι είναι. Ούτε πιστεύει ότι ένας συνασπισμός αποτυχημένων θα δώσει τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη. Αν κρίνω, επίσης, από τη δημοσκοπική στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ, μάλλον δεν πιστεύει ούτε στον συναινετικό κι εκβιαζόμενο πρόεδρό του...

Δεν θα δοθεί, ωστόσο, τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη ούτε αν με τις συχνές απουσίες σου σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές δίνεις πατήματα σε αυτούς που ισχυρίζονται πως δεν έχεις έρθει για να μείνεις. Ιδίως όταν εν τη απουσία σου κάποιοι έχουν βρει την ευκαιρία να εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και να ανοιγοκλείνουν τις πόρτες αναλόγως του πόσο τους αρέσει αυτός που τις χτυπά. Ούτε αν δίπλα σου κρατάς ανθρώπους που έχουν αποδείξει επανειλημμένως την ανεπάρκειά τους. Σε τούτο, πάντως, έχεις απόλυτο δίκιο: αν αποτύχεις εσύ θα φταις... 

 

 

Κόκκαλης ή Μαρινάκης το εκλογικό δίλημμα...

Ο Γιάννης Ραγκούσης έχει δίκιο όταν βάζει τον Β. Μαρινάκη στον ένα πόλο τού εκλογικού διλήμματος. Μόνο που στον άλλο δεν είναι μόνος του ο Αλ. Τσίπρας, αλλά έχει παρέα και την οικογένεια Κόκκαλη κι όλους εκείνους τους επιχειρηματίες που έχουν βρει θαλπωρή στην Προοδευτική Συμμαχία με το ΣΥΡΙΖΑ...

Βεβαίως κι ο Π. Κόκκαλης δεν επηρεάζει την κομματική γραμμή τού κυβερνώντος κόμματος στο βαθμό που επηρεάζει την αντίστοιχη της ΝΔ ο Β. Μαρινάκης. Και φυσικά ο υιός Κόκκαλης ζητά την ψήφο τού ελληνικού λαού ο ίδιος κι όχι φορώντας τη μάσκα τού Κ. Μητσοτάκη ή του Γ. Μώραλη...

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, έχει υποκύψει εδώ και πολύ καιρό στη λογική των αντιπάλων του, ακόμα κι αν η διαπλοκή του με τον επιχειρηματικό κόσμο δεν έχει φτάσει στο βάθος που έφτασαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν αυτή η διαπλοκή είναι για τον ίδιο απλώς ένα μέσο για να διατηρηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει αριστερές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης που ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης απεχθάνεται. Το ξέρει κι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, γι' αυτό και φρόντισε να μην μιλήσει ο Π. Κόκκαλης στη σαββατιάτικη εκδήλωση, αλλά εκπρόσωπος του επιχειρηματία. Επιπλέον, κάποια στιγμή θα πρέπει να δοθούν καθαρές εξηγήσεις για τους Μ. Πετσίτη, Αρ. Αρτεμίου και τους λοιπούς παρατρεχάμενους της εξουσίας και για ποιους ακριβώς εργάζονταν ή εργάζονται ακόμα...

Το ηθικό πλεονέκτημα κόποις κτάται κι εύκολα χάνεται. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως δεν είναι αναγκαία η Προοδευτική Συμμαχία κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά, έστω κι αν ο Αλ. Τσίπρας δεν θα την σχημάτιζε αν προηγείτο στις δημοσκοπήσεις κι όσοι συμμετέχουν σε αυτή δεν θα λάμβαναν μέρος αν μπορούσαν να επιβιώσουν αυτόνομα. Δεν αρκεί, όμως, ο αρνητικός προσδιορισμός, αλλά χρειάζεται κι ένα θετικό πρόταγμα κι αυτό είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Έστω κι αν επιχειρηματίες όπως ο Π. Κόκκαλης μπορεί να έχουν αντίρρηση σε κάτι τέτοιο, αφού πηγαίνει ενάντια στα συμφέροντά τους...

Ε, όχι και να πολωθούμε για τις δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος...

Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και πολιτεύεται περισσότερο με το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Κάθε φορά που προκύπτει κάποιο ζήτημα ηθικής τάξης για την κυβέρνηση, όπως για παράδειγμα με την Μ. Λοΐζου, από το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου θυμούνται το βίο και την πολιτεία τού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Κάνουν, όμως, πως λησμονούν πως και οι ίδιοι κυβερνούν τέσσερα χρόνια και πολλές από τις παθογένειες που κληρονόμησαν δεν τις έχουν αλλάξει, απλώς τις προσάρμοσαν στις δικές τους ανάγκες. Ο Β. Μαρινάκης, π.χ., έγινε Π. Κόκκαλης, αλλά η ουσία είναι ίδια: η διαπλοκή ζει και βασιλεύει...

Η Ιστορία, όμως, δεν αλλάζει κι αυτή είναι πικρή για τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 μέχρι το 2015 και τα οποία έχουν ποινικό μητρώο. Οι ποινικές διώξεις στους ταμίες τους για τα θαλασσοδάνειά τους αποτελούν μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς αντιμετώπισαν το δημόσιο ταμείο και την άσκηση της εξουσίας ως λάφυρα πλουτισμού κομματικών μηχανισμών και μεμονωμένων ατόμων. Γι' αυτό κι όσα και να καταλογίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο ΣΥΡΙΖΑ- όχι όλα αβάσιμα- στην περίπτωσή τους ταιριάζει γάντι το "κοίτα ποιος μιλάει"...

Οι εκλογές τού 2019 σηματοδοτούν την επικύρωση του τέλους των ψευδαισθήσεων, σε αντίθεση με το 2015 όταν η οργή και η ελπίδα μπορούσαν πολύ εύκολα να προσδιοριστούν κομματικά. Φέτος ψηφίζουμε το μη χείρον βέλτιστον, όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται αυτό.

Επομένως, η επιδιωκόμενη, για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα τους, πόλωση που καλλιεργούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν αφορά πραγματικά διλήμματα, αλλά δίψα για παραμονή ή ανακατάληψη της εξουσίας. Γι' αυτό και είναι μια εκλογική μάχη που θα ήταν άσκοπο να διχάσει τους πολίτες προκειμένου οι νομενκλατούρες να ξαναμοιράσουν οφίτσια...

Η διαπλοκή κόκαλα δεν έχει και την Αριστερά τσακίζει...

Όπως η Μυρσίνη Λοΐζου δεν είναι ο Μάνος και η Μάρω Λοΐζου έτσι κι ο Π. Κόκκαλης δεν είναι ο Σ. Κόκκαλης ή ο συνονόματος παππούς του, υπουργός τού βουνού. Τα παιδιά, δηλαδή, διάσημων ανθρώπων θα πρέπει να κρίνονται με βάση τις δικές τους ικανότητες κι όχι επί των επιτυχιών ή των λαθροθηριών των γονέων τους. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της Μ. Λοΐζου έτσι και σε αυτή του Π. Κόκκαλη έχουμε την υποψηφιότητα ενός ανθρώπου που αν δεν προερχόταν από την οικογένεια από την οποία προέρχεται είναι ζήτημα αν θα πετύχαινε τα μισά από όσα πέτυχε- αν υποθέσουμε πως έχει πετύχει κάτι- στη ζωή του...

Θα ήμουν τυφλός αν δεν έβλεπα τη σκοπιμότητα πίσω από την υποψηφιότητα Κόκκαλη, τη διάσπαση δηλαδή των φιλάθλων τού Ολυμπιακού που ψηφίζουν με οπαδικά κριτήρια και το ταυτόχρονο χτύπημα στον Β. Μαρινάκη με την αξιοποίηση του μέλους μιας οικογένειας που διαθέτει οικονομική δύναμη κι ευθεία αναφορά στον Θρύλο. Είναι ξεκάθαρο, επομένως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενος τον Π. Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιό του, αποδέχεται και το βίο και πολιτεία και του Σ. Κόκκαλη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Κι ό,τι κι αν σημάνει αυτό για οτιδήποτε έρθει από εδώ και πέρα στην επιφάνεια για τις δραστηριότητες του πατριάρχη τής οικογένειας, ιδίως αν θυμηθούμε πως για πολλούς, για παράδειγμα, το σκάνδαλο Siemens είναι σκάνδαλο Siemens- Intracom...

Από το Μαξίμου έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως ο Π. Κόκκαλης θα κριθεί από την ψήφο τού ελληνικού λαού, ο οποίος αν τον εκλέξει στην Ευρωβουλή θα έχει συναινέσει στη νομιμοποίηση, τρόπον τινά, της διαπλοκής. Πόσο κυνική, όμως, είναι μια τέτοια διαπίστωση όταν ακούγεται από ανθρώπους που πριν τέσσερα μόλις χρόνια δεσμεύονταν να τα αλλάξουν όλα και, προπάντων, να γκρεμίσουν την ολιγαρχία;...

Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" για να βγει από τη δύσκολη θέση να απολογηθεί για την ποινική καταδίκη, για παράδειγμα, της Μ. Λοΐζου κι άλλες ηθικές του αιωρήσεις. Όσο, όμως, περισσότερο χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα τόσο πιο πολύ πνίγεται στη λάσπη το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς Αριστερά...