Η διαπλοκή κόκαλα δεν έχει και την Αριστερά τσακίζει...

Όπως η Μυρσίνη Λοΐζου δεν είναι ο Μάνος και η Μάρω Λοΐζου έτσι κι ο Π. Κόκκαλης δεν είναι ο Σ. Κόκκαλης ή ο συνονόματος παππούς του, υπουργός τού βουνού. Τα παιδιά, δηλαδή, διάσημων ανθρώπων θα πρέπει να κρίνονται με βάση τις δικές τους ικανότητες κι όχι επί των επιτυχιών ή των λαθροθηριών των γονέων τους. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της Μ. Λοΐζου έτσι και σε αυτή του Π. Κόκκαλη έχουμε την υποψηφιότητα ενός ανθρώπου που αν δεν προερχόταν από την οικογένεια από την οποία προέρχεται είναι ζήτημα αν θα πετύχαινε τα μισά από όσα πέτυχε- αν υποθέσουμε πως έχει πετύχει κάτι- στη ζωή του...

Θα ήμουν τυφλός αν δεν έβλεπα τη σκοπιμότητα πίσω από την υποψηφιότητα Κόκκαλη, τη διάσπαση δηλαδή των φιλάθλων τού Ολυμπιακού που ψηφίζουν με οπαδικά κριτήρια και το ταυτόχρονο χτύπημα στον Β. Μαρινάκη με την αξιοποίηση του μέλους μιας οικογένειας που διαθέτει οικονομική δύναμη κι ευθεία αναφορά στον Θρύλο. Είναι ξεκάθαρο, επομένως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενος τον Π. Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιό του, αποδέχεται και το βίο και πολιτεία και του Σ. Κόκκαλη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Κι ό,τι κι αν σημάνει αυτό για οτιδήποτε έρθει από εδώ και πέρα στην επιφάνεια για τις δραστηριότητες του πατριάρχη τής οικογένειας, ιδίως αν θυμηθούμε πως για πολλούς, για παράδειγμα, το σκάνδαλο Siemens είναι σκάνδαλο Siemens- Intracom...

Από το Μαξίμου έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως ο Π. Κόκκαλης θα κριθεί από την ψήφο τού ελληνικού λαού, ο οποίος αν τον εκλέξει στην Ευρωβουλή θα έχει συναινέσει στη νομιμοποίηση, τρόπον τινά, της διαπλοκής. Πόσο κυνική, όμως, είναι μια τέτοια διαπίστωση όταν ακούγεται από ανθρώπους που πριν τέσσερα μόλις χρόνια δεσμεύονταν να τα αλλάξουν όλα και, προπάντων, να γκρεμίσουν την ολιγαρχία;...

Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" για να βγει από τη δύσκολη θέση να απολογηθεί για την ποινική καταδίκη, για παράδειγμα, της Μ. Λοΐζου κι άλλες ηθικές του αιωρήσεις. Όσο, όμως, περισσότερο χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα τόσο πιο πολύ πνίγεται στη λάσπη το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς Αριστερά...