Κουτοπονηρούληδες...

"Εντάξει βρε αδερφέ, έγινε ένα πραξικοπηματάκι αλλά πάμε παρακάτω. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει ενωμένος την επόμενη ημέρα". Αυτό το επιχείρημα ακούγεται από καλοπροαίρετους αλλά και δήθεν ειρηνοποιούς "για το καλό τής Αριστεράς" και, πράγματι, μοιάζει πολύ δελεαστικό ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον εθισμό μας στην καμαρίλα. Μόνο που θα είχε βάση αν εκείνοι που καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν μαζί του μετά την επανεκλογή του κι όχι είτε να φύγουν είτε να συνεχίσουν να βυσσοδομούν...

Είναι και κουτοπονηρούληδες πάνω στη μεγάλη αγωνία τους να αποκλείσουν τον Στέφανο Κασσελάκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: "αφού έγινε πραξικόπημα τότε γιατί συμμετέχει στις εκλογές που προέκυψαν από αυτό"; 

Λες και η καλύτερη απάντηση θα ήταν να έμενε σπίτι του και να αναλάμβαναν το ΣΥΡΙΖΑ οι πραξικοπηματίες για να τον οδηγήσουν με βεβαιότητα στο 3%. Ή λες και το πολιτικό σύστημα δεν είχε αναλάβει από τους χουντικούς τον Ιούλιο του 1974...

Το πραξικόπημα που έλαβε χώρα στις 8 Σεπτεμβρίου δεν αίρεται στην περίπτωση που ο Κασσελάκης χάσει τις εκλογές. Όπως και η αποστασία των "11" δεν θα αιρόταν ακόμα κι αν έμπαιναν στην Ευρωβουλή. Λαϊκή νομιμοποίηση θα αποκτούσαν, αλλά πραξικόπημα θα παρέμενε... 

Αν, όμως, ο Κασσελάκης επανεκλεγεί, και μάλιστα από τον πρώτο γύρο, θα έχει αποδειχθεί και στις κάλπες αυτό που πολλοί υποψιαζόμαστε σήμερα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ διοικείται αυτήν τη στιγμή και για τους επόμενους δύο μήνες από μία μειοψηφία χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Κατά τα άλλα φοβούνται πως ο Κασσελάκης θα τους πάει στη δεξιά...   

  

 

Η σταθερότητα συναγωνίζεται τον πατριωτισμό ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

Η σταθερότητα συναγωνίζεται τον πατριωτισμό ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Κι αν υπήρχε κάποια αμφιβολία γι' αυτό, ήρθε το συνέδριο της ΝΔ για να μας το επιβεβαιώσει.  Όταν ο Κ. Μητσοτάκης απειλεί με σταθερότητα μάλλον οι δημοσκοπήσεις δεν πηγαίνουν και πολύ καλά. Μάλλον η 9η Ιουνίου θα σημάνει και το τέλος τού σαράντα τακατό...

Καμία αντίρρηση, μια σχετική βεβαιότητα για το αύριο είναι καλοδεχούμενη. Μόνο, ωστόσο, όταν το παρόν είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές, κάτι που δεν συμβαίνει στη μητσοτάκειο Ελλάδα. Κι αναρωτιέμαι: έπρεπε, για παράδειγμα, εν έτει 2024 να αποφάσιζε το ΣτΕ ότι δεν μπορεί ένας παρακολουθούμενος να μην μαθαίνει γιατί παρακολουθείται; Σε ποια οργουελιανή δυστοπία ζούμε για να πιστεύει κάποιος ότι επειδή αυτό νομοθετήθηκε από μία μαφία είναι δυνατό να θεωρείται αποδεκτό από ένα κράτος δικαίου;...

Και πόσο ακόμα πιο τραγικό είναι η υπόλοιπη δήθεν προοδευτική αντιπολίτευση να αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ όταν συμβαίνουν όλα αυτά, ζώντας την ψευδαίσθησή της πως θα βγει δεύτερη ή θα μπει στην Ευρωβουλή; Μπορεί ο Ν. Ανδρουλάκης να μας πει τώρα που μπορεί να το μάθει κι επισήμως γιατί τον παρακολουθούσαν; 

Μπορούν οι αποστάτες να μην καπηλεύονται την Αριστερά όταν έκλεψαν έδρες που δεν τους ανήκουν για να δώσουν βουλευτική ασυλία στα κόμπλεξ τους; Μάλλον δεν μπορούν, γι' αυτό και στήνουν από τώρα ένα οχυρό δικαιολογιών για την αναπόφευκτη όσο και τόσο δίκαιη συντριβή τους...  

 

Ξέρουν τα πάντα για σένα και ύστερα καμώνονται τους σπουδαίους που τους ψηφίζεις...

Πριν μερικές εβδομάδες η Ανν. Μισέλ Ασημακοπούλου έβγαζε καπνούς από τα αφτιά της εναντίον τού ψηφίσματος καταδίκης τής Ευρωβουλής για τις παραβιάσεις τού κράτους δικαίου στη χώρα μας. Αν την άκουγε κάποιος χωρίς να ξέρει την ίδια ή τι συμβαίνει στην Ψωροκώσταινα κάποια δίκια θα της έβρισκε. Μερικές εβδομάδες αργότερα συνελήφθη με τη γίδα στην πλάτη να αξιοποιεί παρανόμως κτηθέντα προσωπικά δεδομένα, επιβεβαιώνοντας κατ' ουσία το ψήφισμα της Ευρωβουλής...

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως, η Ασημακοπούλου κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι η μόνη στη ΝΔ που έχει στην κατοχή της τέτοιου είδους δεδομένα. Απλώς ήταν εκείνη που πρώτη και μέσα στη βιασύνη τής ασύδοτης αλαζονείας τού καθεστώτος Μητσοτάκη έσπευσε άγαρμπα να τα αξιοποιήσει. Η κυβέρνηση, άλλωστε, του Predator δύσκολα μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο...

Ο Μητσοτακης κερδάει αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό, όπως θα έλεγε κι ο Αλέφαντος. Κερδάει και λόγω αδυναμιών των αντιπάλων του. Κερδάει, ωστόσο, σε ένα παιχνίδι που εδώ και χρόνια δεν παίζεται επί ίσοις όροις. 

Όταν, για παράδειγμα, τα ΜΜΕ σε χαϊδεύουν την ώρα που κατασπαράζουν τον βασικό σου αντίπαλο ή έχεις παράνομη πρόσβαση στα δεδομένα και στις επικοινωνίες εχθρών και φίλων όπως και να το κάνουμε μπαίνεις στο γήπεδο με ένα προβάδισμα. Φυσικά και η αντιπολίτευση έχει υποχρέωση να το αντιμετωπίσει ξέροντας ότι χάνει με 2- 0 ή 3- 0 από τα αποδυτήρια. Οι διαιτητές, όμως, εν προκειμένω η δικαιοσύνη και οι όποιες ελεγκτικές Αρχές, ποια δικαιολογία έχουν για να μην κάνουν τη δουλειά τους; Καμία... 

   

 
 

Πώς η ανάγκη μπορεί να γίνει μέλλον...

Αν πιστέψει κάποιος τη ρητορική τού πρωθυπουργού, των υπουργών, των βουλευτών και των στελεχών τής ΝΔ οφείλει να αποδεχθεί ότι η Ευρωβουλή είναι η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που περνά αντιπολιτευτικά ψηφίσματα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη κατά το δοκούν. Για να το πάω ακόμα παραπέρα, θέλουν να μας πείσουν για δύο πράγματα που δεν μπορεί να ισχύουν ταυτοχρόνως: είτε ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει κι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν θα βρει ούτε την ψήφο του στις ευρωεκλογές είτε είναι ένα πανίσχυρο ευρωπαϊκό κόμμα που σέρνει 330 ευρωβουλευτές από όλες τις ευρωομάδες, συμπεριλαμβανομένου του ΕΛΚ, και τα κράτη- μέλη από τη μύτη...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανθεί, ούτε καν πως είναι βέβαιο ότι θα είναι δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες από πολλές πλευρές και η μάχη που δίνεται δεν γίνεται υπό τις πιο δίκαιες περιστάσεις, ακόμα κι αν υποθέταμε πως δεν γίνονταν μία σειρά από λάθη κι από την Κουμουνδούρου, που γίνονται. Όποιος, όμως, πιστεύει ότι η κυριαρχία Μητσοτάκη, ένα εκβιαζόμενο ΠΑΣΟΚ ή η ενίσχυση της ακροδεξιάς είναι οι λύσεις για τον τόπο μάλλον δεν έχει διαβάσει το ψήφισμα της Ευρωβουλής...

Οι ευρωεκλογές είναι σε κάτι λιγότερο από τέσσερις μήνες από τώρα, χρόνος που δεν είναι πολύς αλλά ούτε και λίγος. Οι περισσότεροι, άλλωστε, αποφασίζουν τον τελευταίο μήνα κι αρκετοί ακόμα και πάνω από την κάλπη. Το ζητούμενο είναι να τον αξιοποιήσεις όσο το δυνατό καλύτερα, με πρόγραμμα, φρέσκα πρόσωπα και περισσότερη προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα χωρίς να χάνεις αυτό που σε κάνει ξεχωριστό. Γίνεται; Ναι, γίνεται!

 

To "μεταρρυθμιστής Μητσοτάκης" δεν μεταφράζεται σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα...

Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί πως τα ελληνικά ΜΜΕ παρέχουν πλήρη κι αντικειμενική πληροφόρηση. Άλλωστε η χώρα μας καταδικάστηκε από την Ευρωβουλή και για ζητήματα ελευθερίας τού Τύπου. Αλίμονο όμως, το σαράντα τακατό μια χαρά γνώριζε, για παράδειγμα, και για τη δολοφονία Καραϊβάζ και για την Πύλο και για τα Τέμπη και για το Predator και ποιος είχε τουλάχιστον την πολιτική ευθύνη για όλα αυτά...

Η αντιπολίτευση καλά κάνει κι αυτομαστιγώνεται για τα λάθη και τις παραλείψεις της που οδήγησαν στο μητσοτακικό σαράντα τακατό. Από την πλευρά της πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να μην επαναληφθεί... 

Aλίμονο, όμως, πάλι αν εξακολουθούμε να ξεπλένουμε ή και να χειροκροτούμε πολιτικές και πρακτικές που μας γυρίζουν στο μεσαίωνα. Όταν, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ποσοστά γιατί ο Αλέξης Τσίπρας αγκάλιασε έναν μελαμψό ναυαγό τής Πύλου δεν φταίει ο Τσίπρας αλλά η κοινωνία, έτσι δεν είναι;...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είτε είναι μεταρρυθμιστική, αν πιστέψουμε το ΣΚΑΙ, είτε είναι ορμπανική, αν πιστέψουμε την Ευρωβουλή. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται και ούτε η ψήφιση του γάμου των ομόφυλων χάρη στους βουλευτές τής αντιπολίτευσης μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Αντιθέτως, το ότι μερικές δεκάδες βουλευτές τής ΝΔ δεν θα τον ψηφίσουν επιβεβαιώνει ότι αυτό το κόμμα κι αυτή η παράταξη είναι εξαρτημένα όχι μόνο από την ολιγαρχία αλλά κι από τη συντήρηση... 

 

 
 

Και ύστερα τους φταίνε οι νέοι που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν...

Όσοι κατοικούν στην πολιτική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο Αλ. Γεωργούλης είχε αυτοπροταθεί στη ΝΔ πριν τα βρει με το ΣΥΡΙΖΑ. Όπως γνωρίζουν ότι η παρουσία τού ηθοποιού στην Ευρωβουλή είναι τόσο αξιομνημόνευτη όσο η αντίστοιχη του Θ. Ζαγοράκη. Δεν το γράφω για να αθωώσω το ΣΥΡΙΖΑ ούτε για να καταδικάσω τον Γεωργούλη, τη ΝΔ ή τον Ζαγοράκη, αλλά για να επισημάνω πως όταν η πολιτική ασκείται με ποδοσφαιρικούς κι επικοινωνιακούς όρους στο τέλος βγαίνουν όλοι ζημιωμένοι...

Αναρωτιόμουν χθες, αναρωτιέμαι και σήμερα: έτσι θα πάμε στις εκλογές; Με τον Γεωργούλη που παρενοχλεί, τον Κ. Μητσοτάκη που γυρίζει με το πλοίο τής γραμμής και τον Αλέξη Τσίπρα που ρίχνει μπότηδες; Για πολιτικές θα μιλήσουμε ή το Σουδάν, για παράδειγμα, κείται μακράν και η υγεία, η παιδεία, η εργασία, η οικονομία δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στα σκάνδαλα και στους υπηρέτες τους; Κι αν αυτά κι αυτούς θέλει το πόπολο, οι υπόλοιποι δημοσιολογούντες βρισκόμαστε εδώ μόνο για να θωπεύουμε τα πιο χυδαία του αντανακλαστικά;...

Για να γίνει, μάλιστα, η υποκρισία τού πολιτικού μας συστήματος τέλεια, την ίδια ώρα που κυλιέται στη λάσπη στηλιτεύει τους νέους που δεν θα προσέλθουν στις κάλπες αηδιασμένοι από όσα βλέπουν. Φυσικά και δεν συνηγορώ στην επιλογή τής αποχής γιατί ακόμα κι αν απέχουμε όλοι αύριο θα έχουμε κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς, η οποία σίγουρα δεν θα είναι της αρεσκείας μας. Αντί, όμως, για πομπώδεις δεκάρικους στις πλατείες και στα καφενεία θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερη μια ενδοσκόπηση όσων ασχολούνται με τα κοινά...  

 

 

Νενίκηκά σε Όρμπαν...

Η Ελλάδα τού Κ. Μητσοτάκη είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης σε νεκρούς από covid κατ' αναλογία πληθυσμού, σε υπερβάλλουσα θνητότητα, στην τιμή τού ηλεκτρικού ρεύματος και της βενζίνης, στην ανεργία και στις καμένες εκτάσεις. Κατατάσσεται, επίσης, 108η στην ελευθερία τού Τύπου και κάνει push backs στο Αιγαίο και στον Έβρο. Η ανθρώπινη ζωή, η ποιότητά της, η δημοκρατία και το κράτος δικαίου πλήττονται από την άθλια ελληνική κυβέρνηση, η οποία με τις πρακτικές της διασύρει τη χώρα στο εξωτερικό, όπως φάνηκε κι από τις τοποθετήσεις των ξένων ευρωβουλευτών στα όσα φαντασιακά όσο και θλιβερά εκστόμισε το πρωθυπουργικό στόμα από το βήμα τής άδειας Ευρωβουλής...

Τι χρεία άλλων αποδείξεων απαιτείται, άλλωστε, όταν μια κυβέρνηση τριών χρόνων έχει αποφασίσει να χτίσει την προεκλογική της εκστρατεία ούτε καν στο σύνολο της θητείας τής προηγούμενης, αλλά στο πρώτο εξάμηνό της; Τι είδους πρωθυπουργός είναι αυτός που αισθάνεται πως πρέπει να τον αποθεώνουμε γιατί ο Τ. Ερντογάν δεν έφυγε από τη Μαδρίτη με μερικά ελληνικά νησιά ή γιατί επιτρέπει την κυκλοφορία αντιπολιτευόμενων εφημερίδων;... 

Από το Μαξίμου θέλουν να μας πείσουν όχι μόνο πως δεν υπήρχε χώρα πριν το 2015 η οποία είχε χρεοκοπήσει, αλλά και πως δεν υπήρχε χώρα και μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, η οποία βγήκε από τα μνημόνια, είχε δημοσιονομικό μαξιλάρι 37 δισ. ευρώ και ρυθμισμένο χρέος για μια δεκαετία. Αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους νόμιμους ιδιοκτήτες τής Ελλάδας είναι αδυσώπητοι με τα λάθη που πράγματι έγιναν πριν επτά χρόνια, αλλά απολύτως γενναιόδωροι με τα δικά τους εγκλήματα δεκαετιών που χρεοκόπησαν την Ψωροκώσταινα και την οδηγούν σήμερα σε νέα κοινωνική κρίση...

Δεν τρέφω την αυταπάτη πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα καταψηφιστεί από τον ελληνικό λαό για τις αντιδημοκρατικές της εκτροπές και το παρακράτος που δημιούργησε και συντηρεί. Θα καταψηφιστεί γιατί τον φτωχοποίησε εκ νέου και, μάλιστα, δίχως να υπάρχουν μνημόνια κι εξωτερικός καταναγκασμός. Όσο, όμως, κι αν δεν ενθουσιάζομαι από το ότι το ελληνικό προλεταριάτο και πρεκαριάτο παραμένει λούμπεν, υποκύπτω στον πειρασμό να ισχυριστώ πως ο πρωθυπουργός θα λάβει στις κάλπες αυτό που του αξίζει, έστω κι αν αυτοί που θα του το δώσουν παραμένουν μια αδαής πλειοψηφία...  

 

Θέλουν όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσουν;...

Η ψήφος και σε αυτές τις ευρωεκλογές είχε τα χαρακτηριστικά χαλαρής ψήφου, μολονότι είχαμε σχεδόν τέσσερα χρόνια να πάμε στις κάλπες. Με αυτόν τον τρόπο εξηγούνται και το 21% που έλαβαν τα κόμματα που έμειναν εκτός Ευρωβουλής κι ως ένα σημείο και η αποχή. Αν, όμως, πιστεύει ο Αλ. Τσίπρας πως κάνοντας την ίδια προεκλογική καμπάνια το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί ότι το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι το ίδιο γευστικό με το φρέσκο, πολλώ δε μάλλον όταν και το φρέσκο αποδείχθηκε "σούπα"...

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τις ευρωεκλογές κι ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι συντρίφθηκαν γιατί δεν πέρασε το μήνυμά τους στο λαό. Ούτε που έχουν σκεφτεί πως μπορεί να έχει πρόβλημα αυτό καθεαυτό το μήνυμα...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας σκληρός νεοφιλελεύθερος που πιστεύει ότι οι ανισότητες είναι φυσικό φαινόμενο, δεν θέλει καθόλου Δημόσιο κι άγεται και φέρεται από την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Δεν θα ηττηθεί, όμως, στη βουλευτική κάλπη αν στην Κουμουνδούρου δεν ξεκολλήσουν από τη δαιμονοποίηση του αντίπαλου, δεν σταματήσουν τα ρουσφέτια και τα προεκλογικά δωράκια και δεν φτιάξουν κι επικοινωνήσουν ένα σοβαρό οικονομικό πρόγραμμα για τη μεσαία τάξη κι όχι μόνο...

Φυσικά και η διακύβευση αυτών των εκλογών είναι πολύ σημαντικότερη από των ευρωεκλογών, αφού κρίνεται ποιος θα μας κυβερνά για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δείχνουν να υποτιμούν το ρεύμα νίκης που σαφώς κι έχει δημιουργηθεί για τη ΝΔ και το ότι υπάρχουν κι άλλες δεξαμενές- ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι κι ακροδεξιά κόμματα- από τα οποία μπορεί να αντλήσει ψηφοφόρους...

Κοντολογίς, υπάρχει το έδαφος ώστε η διαφορά να είναι ακόμα μεγαλύτερη από τις εννιάμισι μονάδες των ευρωεκλογών αν στην Κουμουνδούρου εφησυχάσουν με τη σκέψη πως έχουν διασφαλίσει τη δεύτερη θέση κι έχουν κι εκείνοι δεξαμενές- ΚΙΝΑΛ, συριζογενή κόμματα, απέχοντες, ακόμα κι όσους ψήφισαν ΝΔ το Μάιο- για να πετύχουν κάτι καλύτερο. Εκτός κι αν η αξιωματική αντιπολίτευση βολεύει αρκετούς ώστε να έχουν το μαγαζάκι τους, να πετροβολούν και να μην λογοδοτούν...

 

Η διαπλοκή κόκαλα δεν έχει και την Αριστερά τσακίζει...

Όπως η Μυρσίνη Λοΐζου δεν είναι ο Μάνος και η Μάρω Λοΐζου έτσι κι ο Π. Κόκκαλης δεν είναι ο Σ. Κόκκαλης ή ο συνονόματος παππούς του, υπουργός τού βουνού. Τα παιδιά, δηλαδή, διάσημων ανθρώπων θα πρέπει να κρίνονται με βάση τις δικές τους ικανότητες κι όχι επί των επιτυχιών ή των λαθροθηριών των γονέων τους. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της Μ. Λοΐζου έτσι και σε αυτή του Π. Κόκκαλη έχουμε την υποψηφιότητα ενός ανθρώπου που αν δεν προερχόταν από την οικογένεια από την οποία προέρχεται είναι ζήτημα αν θα πετύχαινε τα μισά από όσα πέτυχε- αν υποθέσουμε πως έχει πετύχει κάτι- στη ζωή του...

Θα ήμουν τυφλός αν δεν έβλεπα τη σκοπιμότητα πίσω από την υποψηφιότητα Κόκκαλη, τη διάσπαση δηλαδή των φιλάθλων τού Ολυμπιακού που ψηφίζουν με οπαδικά κριτήρια και το ταυτόχρονο χτύπημα στον Β. Μαρινάκη με την αξιοποίηση του μέλους μιας οικογένειας που διαθέτει οικονομική δύναμη κι ευθεία αναφορά στον Θρύλο. Είναι ξεκάθαρο, επομένως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενος τον Π. Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιό του, αποδέχεται και το βίο και πολιτεία και του Σ. Κόκκαλη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Κι ό,τι κι αν σημάνει αυτό για οτιδήποτε έρθει από εδώ και πέρα στην επιφάνεια για τις δραστηριότητες του πατριάρχη τής οικογένειας, ιδίως αν θυμηθούμε πως για πολλούς, για παράδειγμα, το σκάνδαλο Siemens είναι σκάνδαλο Siemens- Intracom...

Από το Μαξίμου έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως ο Π. Κόκκαλης θα κριθεί από την ψήφο τού ελληνικού λαού, ο οποίος αν τον εκλέξει στην Ευρωβουλή θα έχει συναινέσει στη νομιμοποίηση, τρόπον τινά, της διαπλοκής. Πόσο κυνική, όμως, είναι μια τέτοια διαπίστωση όταν ακούγεται από ανθρώπους που πριν τέσσερα μόλις χρόνια δεσμεύονταν να τα αλλάξουν όλα και, προπάντων, να γκρεμίσουν την ολιγαρχία;...

Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" για να βγει από τη δύσκολη θέση να απολογηθεί για την ποινική καταδίκη, για παράδειγμα, της Μ. Λοΐζου κι άλλες ηθικές του αιωρήσεις. Όσο, όμως, περισσότερο χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα τόσο πιο πολύ πνίγεται στη λάσπη το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς Αριστερά...

Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα, η αξιοκρατία τα μαύρα...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν αποκαλεί τον Κ. Μητσοτάκη πορφυρογέννητο που δεν γνωρίζει πώς τα βγάζει πέρα ένας μέσος μεροκαματιάρης γιατί ο ίδιος μεγάλωσε στα παλάτια. Η Ελλάδα έχει πληρώσει πολύ ακριβά τους γόνους στην πολιτική, οι οποίοι δεν είχαν καμία άλλη αξία πέρα από το επώνυμό τους...

Μήπως, όμως, το ίδιο δεν ισχύει και για την Μ. Λοΐζου, που ο πρωθυπουργός επέλεξε για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ; Η κόρη, άλλωστε, του Μάνου Λοΐζου έχει παραδεχθεί ότι δεν έχει δουλέψει στη ζωή της γιατί ζούσε από τα πνευματικά δικαιώματα του πατέρα της, πως άφησε πίσω της ένα αποτυχημένο εστιατόριο και πως μπορεί κάποια στιγμή να κάνει έκθεση με τις φωτογραφίες που έχει τραβήξει. Και με όλα αυτά τα "προσόντα" θέλει να την στείλουμε στην Ευρωβουλή για να βγάζει πάνω από 10.000 ευρώ το μήνα χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν...

Δεν θα με απασχολούσε το ότι η Μ. Λοΐζου βρίσκεται στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ή κι άλλοι που είναι κόρες και γιοι περισσότερο ή λιγότερο διάσημων μπαμπάδων- ο λαός, άλλωστε, θα ψηφίσει στο τέλος αν τους θέλει στο Ευρωκοινοβούλιο ή όχι- αν σε αυτό υπήρχε κυρίαρχος χώρος για εκείνους που έχουν κάνει πραγματικά κάτι στη ζωή τους πέρα από το να είναι κληρονόμοι ή παιδιά τού κομματικού σωλήνα. Κι ο γιος τού Πλουμπίδη έχει μπει στο ευρωψηφοδέλτιο, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος έχει μια πορεία πίσω του στην επιστήμη του...

Πού είναι, όμως, οι ξεχωριστοί Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό για να γλιτώσουν τον εξευτελισμό τής λογοδοσίας σε κόλακες και κομματόσκυλα; Πού είναι εκείνοι που έχασαν τη δουλειά τους για να την καταλάβουν εκείνοι που έχουν μπάρμπα στην Κορώνη και οι καρανίκες;...

Όλο και περισσότερο στο ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνονται με τα σκατά για να νιώθουν οι ίδιοι πεντακάθαροι, όταν ο πήχης θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ψηλά. Το ότι η οικογένεια Μητσοτάκη είναι διεφθαρμένη και η οικογένεια Λοΐζου κρύβει πίσω της ένα ρομαντισμό δεν παράγει πολιτικό προϊόν αξίας...

Θα πηγαίνατε ποτέ σε συνέντευξη για εργασία και θα αναφέρατε ως μοναδικά προσόντα σας το ότι είστε υγιείς κι έντιμοι; Από πού κι ως πού τα εκ των ων ουκ άνευ πρέπει να θεωρούνται σε αυτήν τη χώρα ισότιμα με πανεπιστημιακά πτυχία, τίτλους ξένων γλωσσών ή επαγγελματική εμπειρία με καλές συστάσεις; Κι ως πότε οι ανεπάγγελτοι γόνοι, θαυμαστές τρομοκρατών και θιασώτες τής επαναστατικής γυμναστικής θα στηρίζονται από ένα λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο που ψηφίζει επώνυμα κι όχι αξίες;...