Κουτοπονηρούληδες...

"Εντάξει βρε αδερφέ, έγινε ένα πραξικοπηματάκι αλλά πάμε παρακάτω. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει ενωμένος την επόμενη ημέρα". Αυτό το επιχείρημα ακούγεται από καλοπροαίρετους αλλά και δήθεν ειρηνοποιούς "για το καλό τής Αριστεράς" και, πράγματι, μοιάζει πολύ δελεαστικό ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον εθισμό μας στην καμαρίλα. Μόνο που θα είχε βάση αν εκείνοι που καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν μαζί του μετά την επανεκλογή του κι όχι είτε να φύγουν είτε να συνεχίσουν να βυσσοδομούν...

Είναι και κουτοπονηρούληδες πάνω στη μεγάλη αγωνία τους να αποκλείσουν τον Στέφανο Κασσελάκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: "αφού έγινε πραξικόπημα τότε γιατί συμμετέχει στις εκλογές που προέκυψαν από αυτό"; 

Λες και η καλύτερη απάντηση θα ήταν να έμενε σπίτι του και να αναλάμβαναν το ΣΥΡΙΖΑ οι πραξικοπηματίες για να τον οδηγήσουν με βεβαιότητα στο 3%. Ή λες και το πολιτικό σύστημα δεν είχε αναλάβει από τους χουντικούς τον Ιούλιο του 1974...

Το πραξικόπημα που έλαβε χώρα στις 8 Σεπτεμβρίου δεν αίρεται στην περίπτωση που ο Κασσελάκης χάσει τις εκλογές. Όπως και η αποστασία των "11" δεν θα αιρόταν ακόμα κι αν έμπαιναν στην Ευρωβουλή. Λαϊκή νομιμοποίηση θα αποκτούσαν, αλλά πραξικόπημα θα παρέμενε... 

Αν, όμως, ο Κασσελάκης επανεκλεγεί, και μάλιστα από τον πρώτο γύρο, θα έχει αποδειχθεί και στις κάλπες αυτό που πολλοί υποψιαζόμαστε σήμερα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ διοικείται αυτήν τη στιγμή και για τους επόμενους δύο μήνες από μία μειοψηφία χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Κατά τα άλλα φοβούνται πως ο Κασσελάκης θα τους πάει στη δεξιά...