Ο πρώτος βαρόνος της Αριστεράς...

Μια φορά κι έναν καιρό στην Αριστερά δεν υπήρχαν βαρόνοι. Ηγέτες με αυταρχικές τάσεις ναι, αλλά όταν έπεφταν χάνονταν ήσυχα μέσα στη νύχτα. Υπήρχαν επίσης τάσεις, ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, φραξιονισμοί κι οπορτουνισμοί αλλά βαρονίες δεν υπήρχαν. Τουλάχιστον όχι μέχρι πρόσφατα όταν κι έγινε αντιληπτό πως κάποιοι αντιμετωπίζουν την πολιτική με ιδιοκτησιακή λογική κι όταν οι καιροί τούς ξεπερνούν βλέπουν ακόμα και τα κόμματα των οποίων ηγούνταν επί μιάμιση δεκαετία ως μορφώματα...

Κανένα κόμμα δεν προλαβαίνει να γίνει μόρφωμα σε λιγότερο από ένα χρόνο, όσο κακή κι αν είναι η ηγεσία του. Υπάρχει, άλλωστε, το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ που έπεσε ακόμα και στο 4% αλλά παράμεινε ένας συμπαγής κομματικός μηχανισμός, έστω κι αν πλέον δεν συναρπάζει τα πλήθη. Αν κάποιος, συνεπώς, ευθύνεται για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μόρφωμα αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ηγέτη του επί 15 χρόνια...

Ο Αλ. Τσίπρας πιστώνεται ότι αξιοποίησε μια ακραία κοινωνική συγκυρία για να γίνει πρωθυπουργός. Δεν ήταν αυτονόητο πως θα τα κατάφερνε, έστω κι αν για να τα καταφέρει πλειοδότησε σε εθνολαϊκισμό και σε κωλοτούμπες. Ο Τσίπρας, ωστόσο, δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός αν η χώρα δεν χρεοκοπούσε και δεν είχε φτωχοποιηθεί βίαια η μεσαία της τάξη. Κι ενώ η διακυβέρνησή του δεν ήταν του πεταματού- κάθε άλλο αφού έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια με ρυθμισμένο το χρέος της κι επιλυμένο το μακεδονικό- ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον αναγκαίο μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω. Τα απόνερα αυτής της οικτρής διαχείρισης βιώνει σήμερα η Κουμουνδούρου. Κι αντί ο υπαίτιος να κάνει την ελάχιστη αυτοκριτική έχει παραδοθεί στην ολιγαρχία που τον πολέμησε όσο κανέναν άλλον πρωθυπουργό και λειτουργεί ως κομματάρχης στο κόμμα που δήθεν δεν τον ενδιαφέρει αλλά κάνει τα πάντα για να τον θυμούνται ως νεκροθάφτη του...