Κοίτα ένα νεκρό προσφυγόπουλο κι έλα μετά να μιλήσουμε για ρατσισμό...

Η δύναμη της εικόνας και, συνεπώς, των φωτογραφιών τού σπουδαίου Γιάννη Μπεχράκη είναι μεγάλη, μεγαλύτερη από αυτή χιλίων λέξεων, όπως θα έλεγαν και οι Κινέζοι. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο να μην κλείνουμε τα μάτια μας στις σκληρές εικόνες που μας δίνει η πραγματικότητα, αλλά να τα ανοίγουμε διάπλατα, να τις αποτυπώνουμε και να τις κοινοποιούμε σε όσο το δυνατό περισσότερους όσο σκληρές κι αν είναι. Η εικόνα ενός νεκρού προσφυγόπουλου, για παράδειγμα, είναι από μόνη της ικανή να χτυπήσει το ρατσισμό όσο χίλιες διαλέξεις εναντίον του και πολύ παραπάνω...

Φυσικά και υπάρχει η επικοινωνιακή κι εμπορική αξιοποίηση του ανθρώπινου πόνου, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον ανθρωπισμό ούτε με την τέχνη. Πολλές φορές, μάλιστα, τα όρια είναι δυσδιάκριτα και χρειάζονται δεξιοτέχνες όπως ο Μπεχράκης για να ισορροπούν το τραγικό με το κραυγαλέο και να βρίσκουν τη χρυσή τομή. Όταν, όμως, αυτή βρίσκεται τότε η συνεισφορά της στην αφύπνιση συνειδήσεων γίνεται καταλυτική...

Από την άλλη, βεβαίως, μια φωτογραφία, ένα επαναστατικό τραγούδι ή μια παθιασμένη ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν θα δώσουν τέλος από μόνα τους στην προσφυγιά, στον πόλεμο ή στην κοινωνική αδικία. Για να συμβεί αυτό ή, για να είμαστε πιο ρεαλιστές, να προσεγγίσουμε μια κοινωνία ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης απαιτείται η καθημερινότητά μας να πλημμυρίζει από δυνατότητες να στεκόμαστε στο ύψος τής ανθρώπινης ιδιότητάς μας.

Κι αυτές τις δυνατότητες οι κοινωνίες θα πρέπει να τις διεκδικούν αντί να τις περιμένουν από τις ηγεσίες τους. Σε διαφορετική περίπτωση θα ανακυκλώνουμε παθογένειες κάνοντας μερικά διαλείμματα φιλανθρωπίας χαζεύοντας τις φωτογραφίες τού Μπεχράκη και του κάθε Μπεχράκη...