Καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αρκεί να είναι ακροαριστερή...

Έχουν δίκιο όταν λένε πως ο Αδ. Γεωργιάδης είναι δουλευταράς. Απαιτεί πράγματι πολύ μεγάλη προσπάθεια να προσποιείσαι σε καθημερινή βάση πως δεν είναι ο ακροδεξιός, εθνικιστής, μισαλλόδοξος πολιτικός, ιδιότητες με τις οποίες συστήθηκε στο πανελλήνιο την εποχή τού ΛΑΟΣ. Όχι, βεβαίως, ότι σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί μετριοπαθής, αλλά τόσο ο ίδιος όσο κι ο έτερος καππαδόκης του νεοφασισμού Μ. Βορίδης πλασάρονται με μια πιο φιλελεύθερη ενδυμασία χάρη και στη ρητορική τους, η οποία συναρπάζει καταπιεσμένες νοικοκυρές, λούμπεν προλετάριους και ξελιγωμένους νεοφιλελέδες...

Σε αντίθεση, πάντως, με τον Μ. Βορίδη, ο οποίος έχει διαλέξει για τον εαυτό του μια πιο θεσμική παρουσία, ο λαλίστατος Αδωνις έχει χτίσει το δικό του μύθο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου αρκεί το παραμικρό λαθάκι- όπως με το μαχαίρι και τη βασιλόπιτα- για να γίνεις αντικείμενο διακωμώδησης τουλάχιστον για μια ημέρα. Είναι αναπόφευκτο, επομένως, να αποκαλύπτει τη ρατσιστική, αντιαριστερή, νεοφιλελεύθερη φύση του χάρη στον αυθορμητισμό τής ταύτισης με αντιλήψεις και δοξασίες, όπως του περιώνυμου ραβίνου, οι οποίες είναι ταυτοχρόνως αναχρονιστικές κι επικίνδυνες για την κοινωνική ειρήνη...

Πολλές φορές, μάλιστα, ο Αδ. Γεωργιάδης παρουσιάζεται ως σφοδρός πολέμιος της βίας και της τρομοκρατίας. Υπό μία αδήλωτη προϋπόθεση, από ό,τι φαίνεται κι από τη στήριξή του στις σφαίρες τού ραβίνου: οι έκνομες ενέργειες να προέρχονται από την άκρα αριστερά...

Για την ακροδεξιά βία δείχνει ανοχή, για να μην γράψω πως την προωθεί κιόλας. Κι αυτό ακριβώς είναι το μέτρο τής υποκρισίας όσων καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αν και με αυτό εννοούν τους "αναρχοάπλυτους", αλλά όχι και τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους οποίους αντιμετωπίζουν περισσότερο ως συνοδοιπόρους. Αυτό, άλλωστε, συνιστά σήμερα η ακροδεξιά στη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη...