Το είχε ομολογήσει, άλλωστε, απροκάλυπτα και η Αλ. Παπαρήγα ότι δεν επιθυμούσε την εξουσία σε καπιταλιστικό καθεστώς. Κι αναρωτιέμαι ο αφελής: τότε τι νόημα έχει να είσαι ακόμα κι αντιπολίτευση, αν εξαντλείσαι στην επαναστατική γυμναστική και σε επικοινωνιακά σόου όπως το χάπενινγκ του ΠΑΜΕ με την Εφη Αχτσιόγλου στο υπουργείο Εργασίας;...
Αν, για παράδειγμα, ο Περισσός δεν ήθελε πραγματικά να μην αλλάξει τίποτα στην εργατική νομοθεσία και να προστατεύσει καλύτερα τους δικούς του εργατοπατέρες θα ήταν μονόδρομος η στρατηγική κατάληψης της εξουσίας, με δημοκρατικά μέσα βεβαίως. Θα επιτυγχανόταν πολύ ευκολότερα από το Γράμμο και το Βίτσι με μια ριζοσπαστικοποιημένη κοινωνία στο όριο της φτώχειας...
Αν δεν επιθυμούσε το ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κωλοτούμπα και να υπογράψει μνημόνιο, ας επιδίωκε να ήταν αυτό στην θέση του. Αν στόχος σου είναι να αλλάξεις τον κόσμο, μπαίνεις στο γήπεδο, δεν κάθεσαι στις κερκίδες για να πετάς μπουκάλια σε όσους παίζουν μπάλα και να λες πως εσύ θα έπαιζες καλύτερα...
Το ΚΚΕ, επομένως, δεν είναι κάτι άλλο από ντίλερ αριστεροσύνης, από νταβατζής τής εργατικής τάξης και τοκογλύφος επαναστατικών συνειδήσεων. Αν έκανε το ένα δέκατο της προσπάθειας που επιχειρεί σήμερα για να μην χάσουν οι εργατοπατέρες του το δικαίωμα να αποφασίζουν μόνοι τους για τις απεργίες στα πρωτοβάθμια σωματεία, ενδεχομένως να είχαμε γλιτώσει αρκετά από τα μνημονιακά μέτρα, έστω κι αν το ΚΚΕ βρισκόταν πάλι στην αντιπολίτευση.
Γι' αυτό και το επαναστατικό ξέσπασμα του Κόμματος για ένα θέμα ήσσονος σημασίας για την πλειονότητα των μικρομεσαίων- πού είναι το αντιδημοκρατικό στο να αποφασίζει μια απεργία η σχετική πλειοψηφία των συμμετεχόντων σε μια Συνέλευση;- το καθιστά ακόμα χυδαιότερο. Τουλάχιστον ο Κ. Μητσοτάκης δεν παριστάνει πως νοιάζεται για τους φτωχούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου