Κι έτσι ξαφνικά, που θα τραγουδούσε κι ο Αντ. Ρέμος, στο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιούν ότι συγκυβερνούν με ένα κόμμα το οποίο φλερτάρει με τον εθνικισμό και το λαϊκισμό. Λες και, για παράδειγμα, ο Δ. Καμμένος μετατράπηκε σε μακεδονομάχο αντισημίτη μόλις χθες προχθές και δεν ήταν μια ζωή...
Όπως κι αν έχει, η σημερινή κυβέρνηση χτίστηκε πάνω στην επιδίωξη για σκίσιμο των μνημονίων ημέρα μεσημέρι και στο χτύπημα της διαπλοκής. Όσο οι συμβιβασμοί θεριεύουν και η Ελλάδα εξέρχεται, έστω τυπικώς, της μνημονιακής περιόδου τόσο εντονότερες γίνονται οι διαφωνίες των δύο εταίρων σε κομβικά ζητήματα. Αν δεν ήταν το Μακεδονικό, θα βρισκόταν κάποιο άλλο θέμα το οποίο θα υπενθύμιζε ότι η ριζοσπαστική Αριστερά με τη λαϊκή δεξιά ναι μεν μπορούν να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας στο κοινωνικό πεδίο, ωστόσο ακόμα και σε αυτό υπάρχουν διαφορές οι οποίες είναι αγεφύρωτες...
Ο Π. Καμμένος ευελπιστεί πως οι γείτονες θα τορπιλίσουν τη λύση ώστε ο ίδιος να αποφύγει την ευθύνη μιας αποτυχίας. Δεν είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο.
Για την ακρίβεια οι περισσότεροι περνούν την καριέρα τους κρύβοντας ελέφαντες κάτω από το χαλί και βγάζοντας ανακοινώσεις πως προσπαθούν για την επίλυση των προβλημάτων. Κάπως έτσι, άλλωστε, φτάσαμε και στη χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι, στην περίπτωση φυσικά που οι Σκοπιανοί δεν οδηγήσουν εκείνοι τη διαπραγμάτευση στο ναυάγιο, κατά πόσο ο Αλ. Τσίπρας θα δείξει τη γενναιότητα να πάει κόντρα στο θυμικό τής πλειοψηφίας τού λαού, η οποία βλέπει παντού συνωμοσίες και ξένους πράκτορες και προτιμά να δίνει τις κόρες της σε Έλληνες που θα τις δέρνουν παρά σε έναν Αλβανό, Σκοπιανό ή Τούρκο...
Το πρωθυπουργικό του παρελθόν, πάντως, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Την τελευταία φορά που βρέθηκε στριμωγμένος στα σκοινιά επέλεξε το δημοψήφισμα ως οδό διαφυγής. Θα το κάνει και τώρα; Από το Μαξίμου ορκίζονται ότι δεν υπάρχει περίπτωση κι αυτό επιτάσσει και η λογική. Δεν είναι δυνατό να συγκρίνουμε μια απόφαση η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα μας εκτός ευρώ με το πώς θα ονομάζεται μια άλλη χώρα. Αν μη τι άλλο δεν είναι δημοκρατικό ούτε υποδηλώνει σεβασμό στην εθνική κυριαρχία άλλου κράτους να θέλουμε να το επιβάλουμε με την ψήφο μας...
Γι' αυτό και η ελληνική κυβέρνηση ορθώς πράττει μέχρι στιγμής και κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βρεθεί μια αξιοπρεπής λύση για όλες τις πλευρές ώστε να περάσουμε στην ουσία. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η ανάπτυξη για την Ελλάδα δεν θα έχει καμιά σημασία αν δίπλα της κράτη αποσταθεροποιούνται ή ακόμα και διαλύονται. Όποιος πιστεύει ότι η ελληνική Μακεδονία θα προστατευτεί καλύτερα αν στην ΠΓΔΜ διεξαχθεί εμφύλιος πόλεμος Σλάβων κι Αλβανών μάλλον δεν αντιλαμβάνεται ότι οι φλόγες δεν χρειάζονται διαβατήρια για να περάσουν από το βόρειο γείτονα στο νότιο...
Όπως κι αν έχει, η σημερινή κυβέρνηση χτίστηκε πάνω στην επιδίωξη για σκίσιμο των μνημονίων ημέρα μεσημέρι και στο χτύπημα της διαπλοκής. Όσο οι συμβιβασμοί θεριεύουν και η Ελλάδα εξέρχεται, έστω τυπικώς, της μνημονιακής περιόδου τόσο εντονότερες γίνονται οι διαφωνίες των δύο εταίρων σε κομβικά ζητήματα. Αν δεν ήταν το Μακεδονικό, θα βρισκόταν κάποιο άλλο θέμα το οποίο θα υπενθύμιζε ότι η ριζοσπαστική Αριστερά με τη λαϊκή δεξιά ναι μεν μπορούν να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας στο κοινωνικό πεδίο, ωστόσο ακόμα και σε αυτό υπάρχουν διαφορές οι οποίες είναι αγεφύρωτες...
Ο Π. Καμμένος ευελπιστεί πως οι γείτονες θα τορπιλίσουν τη λύση ώστε ο ίδιος να αποφύγει την ευθύνη μιας αποτυχίας. Δεν είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο.
Για την ακρίβεια οι περισσότεροι περνούν την καριέρα τους κρύβοντας ελέφαντες κάτω από το χαλί και βγάζοντας ανακοινώσεις πως προσπαθούν για την επίλυση των προβλημάτων. Κάπως έτσι, άλλωστε, φτάσαμε και στη χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι, στην περίπτωση φυσικά που οι Σκοπιανοί δεν οδηγήσουν εκείνοι τη διαπραγμάτευση στο ναυάγιο, κατά πόσο ο Αλ. Τσίπρας θα δείξει τη γενναιότητα να πάει κόντρα στο θυμικό τής πλειοψηφίας τού λαού, η οποία βλέπει παντού συνωμοσίες και ξένους πράκτορες και προτιμά να δίνει τις κόρες της σε Έλληνες που θα τις δέρνουν παρά σε έναν Αλβανό, Σκοπιανό ή Τούρκο...
Το πρωθυπουργικό του παρελθόν, πάντως, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Την τελευταία φορά που βρέθηκε στριμωγμένος στα σκοινιά επέλεξε το δημοψήφισμα ως οδό διαφυγής. Θα το κάνει και τώρα; Από το Μαξίμου ορκίζονται ότι δεν υπάρχει περίπτωση κι αυτό επιτάσσει και η λογική. Δεν είναι δυνατό να συγκρίνουμε μια απόφαση η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα μας εκτός ευρώ με το πώς θα ονομάζεται μια άλλη χώρα. Αν μη τι άλλο δεν είναι δημοκρατικό ούτε υποδηλώνει σεβασμό στην εθνική κυριαρχία άλλου κράτους να θέλουμε να το επιβάλουμε με την ψήφο μας...
Γι' αυτό και η ελληνική κυβέρνηση ορθώς πράττει μέχρι στιγμής και κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βρεθεί μια αξιοπρεπής λύση για όλες τις πλευρές ώστε να περάσουμε στην ουσία. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η ανάπτυξη για την Ελλάδα δεν θα έχει καμιά σημασία αν δίπλα της κράτη αποσταθεροποιούνται ή ακόμα και διαλύονται. Όποιος πιστεύει ότι η ελληνική Μακεδονία θα προστατευτεί καλύτερα αν στην ΠΓΔΜ διεξαχθεί εμφύλιος πόλεμος Σλάβων κι Αλβανών μάλλον δεν αντιλαμβάνεται ότι οι φλόγες δεν χρειάζονται διαβατήρια για να περάσουν από το βόρειο γείτονα στο νότιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου