Πριν τσακίσεις τον φασίστα δίπλα σου δεν τσακίζεις τον φασίστα μέσα σου;...

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς στη Βιρτζίνια για να διαπιστώσει ότι μαίνεται πόλεμος μεταξύ ακροδεξιών κι ακροαριστερών, ο οποίος δεν μένει στα λόγια αλλά αποκτά και βίαια χαρακτηριστικά. Ούτε συγκαταλέγομαι σε εκείνους που αποκηρύσσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή εξισώνουν το νεοφασισμό με τον αριστερισμό. Αλίμονο, όμως, αν η δημοκρατικότητά μας και η πίστη μας στην ελευθερία τού λόγου προσαρμόζονται στο ποιος μιλά κάθε φορά...

Όσο, για παράδειγμα, κι αν σιχαίνομαι του χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους λόγους και τα έργα τους είμαι ο τελευταίος που θα ζητήσει να τους απαγορευτεί η δυνατότητα να εκφέρουν δημοσίως τις αντιλήψεις τους ή να συγκεντρώνονται, ειρηνικώς βεβαίως, για να τις διατυμπανίζουν. Όσοι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία α λα καρτ, απαιτώντας την απαγόρευση στους νεοναζί να διατυπώνουν τα εμέσματά τους στην ουσία ασπάζονται την ίδια φασιστική νοοτροπία, απλώς με διαφορετικό ιδεολογικό πασπάλισμα...

Οι φασίστες από τη γειτονιά δεν θα φύγουν, όπως διατείνονται οι αριστεριστές, με το ξύλο. Αν η διαδικασία ήταν τόσο απλή, θα ήμουν ο πρώτος που θα συνηγορούσα σε αυτή. Αφήστε που με το να αντιμετωπίζεις τον ιδεολογικό σου εχθρό με τα δικά του βίαια όπλα δεν κάνεις πολλά παραπάνω από το να μιμείσαι το τέρας το οποίο υποτίθεται πως εχθρεύεσαι...

"Και πώς θα τσακίσουμε ρε φίλε τους φασίστες", σας ακούω ήδη να αναρωτιέστε, "με γαρύφαλλα και φιλιά"; Θα σας απαντήσω πως μπορεί να γίνει και με γαρύφαλλα και φιλιά, ωστόσο η ουσία δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο ότι η αντίληψή μας για ανοιχτές, πλουραλιστικές κοινωνίες, στις οποίες όλοι- ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, καταγωγής ή οποιασδήποτε τοποθέτησης- θα συμβιώνουν αρμονικά συγκρούεται με τη λογική τής κατάπνιξης της φωνής τού ιδεολογικού αντιπάλου, όσο χυδαίος ή εγκληματίας κι αν είναι αυτός...

Αν δεν νικήσουμε πρώτα τον φασίστα μέσα μας δεν θα κερδίσουμε ποτέ τον φασίστα τής γειτονιάς, της πόλης, της χώρας ή του πλανήτη. Η πίστη στην ιδεολογική ανωτερότητα της Αριστεράς καταντά δογματική και θρησκοληπτική όταν δεν επιτρέπει στην αντίθετη άποψη, ακόμα και στην πιο ακραία, να εκφράζεται στην αγορά...

Οι χιμπαντζήδες, για παράδειγμα, με τα μαύρα πρέπει να διωχθούν και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες Αρχές για τα ποινικά τους αδικήματα. Όσον αφορά, ωστόσο, τη ρητορική μίσους τους αυτή πρέπει να ακουστεί όσο πιο ελεύθερα και σε όσο πιο πολλούς γίνεται. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο και για καθαρώς ωφελιμιστικούς λόγους να μάθει πλήρως κι ο Έλληνας στο πιο απομακρυσμένο χωριό ότι οι χρυσαυγίτες είναι νοσταλγοί τού χιτλερισμού από να τους βλέπει ως τα αποπαίδια ενός καταρρέοντος συστήματος που δεν τους αφήνει χώρο έκφρασης...