Αριστεροί στα πίτουρα και δεξιοί στο αλεύρι...

Όταν κάποτε κλείσει ο κύκλος κι αυτής της κυβέρνησης- όλοι οι κυβερνητικοί κύκλοι κλείνουν μια ημέρα, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο σε όσους κυβερνούν- τα λόγια της θα έχουν μαγέψει το πόπολο πολύ περισσότερο από τις πράξεις της. Κι αν τα μνημόνια δεν σκίστηκαν ποτέ αλλά πολλαπλασιάστηκαν, η ίδια αποτυχία ισχύει και για τον περιλάλητο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, ο οποίος υποτίθεται πως βρίσκεται στο DNA της Αριστεράς. Κι εκεί, ωστόσο, η κυβέρνηση έχει επιλέξει εδώ και καιρό- έγινε ευρέως αντιληπτό με τη χυδαία αποπομπή Φίλη από το υπουργείο Παιδείας- να συνθηκολογήσει με τους τραγοπαπάδες και στην ουσία με τη βαθιά συντήρηση...

Για να γίνει, μάλιστα, η υποκρισία μεγαλύτερη και να δοθεί ένα ακόμα παράδειγμα του πώς αυτή η κυβέρνηση προκρίνει την επικοινωνία από την ουσία, την εβδομάδα που θέλησε- απέτυχε και σε αυτό εξαιτίας του νεοορθόδοξου Προέδρου της Δημοκρατίας που η ίδια επέλεξε- να απαλείψει τη σχολική προσευχή από το ωρολόγιο πρόγραμμα απάλλαξε τις μονές τού Αγίου Όρους από τον ΕΝΦΙΑ. Λες κι αν έπρεπε να γίνει ένας συμβιβασμός προς όφελος του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας, γι' αυτόν θα έπρεπε να θυσιαστεί η φορολογική ισότητα κι όχι η σχολική παπαγαλία. Είπαμε όμως, Αριστεροί στα πίτουρα και δεξιοί στο αλεύρι...  

Για να επιστρέψει η χώρα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα δεν αρκεί η επιστροφή στη βιώσιμη και κοινωνικώς δίκαιη ανάπτυξη. Συνιστά προϋπόθεση sine qua non, αλλά όταν σπαταλάμε μια ολόκληρη εβδομάδα στη δημόσια συζήτηση για το ποιοι πρέπει να είναι σημαιοφόροι στα σχολεία κι αν σε αυτά πρέπει να ακούγονται η προσευχή κι ο εθνικός ύμνος μάλλον αποδεικνύουμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή κι όχι στο τέλος τού τούνελ. Κι αν ο σκοταδισμός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σύμφυτος με την ιδεολογία της, η αποδοχή τού από την κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω στο πλαίσιο συμβιβασμών, την απομακρύνει έτι περαιτέρω από το επίθετο "ριζοσπαστική" που το κυβερνών κόμμα φέρει, μάλιστα, και στην ονομασία του...

Ακόμα και στο πεδίο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπου αναμφίβολα έχουν γίνει βήματα σε σύγκριση με το παρελθόν, η περπατησιά είναι δειλή όταν θα όφειλε να είναι αποφασιστική. Δεν ανακαλύπτουμε, άλλωστε, την Αμερική ούτε με το επιτρέψουμε, για παράδειγμα, τους γάμους ομοφυλόφιλων ούτε να υιοθετούν παιδιά. Ούτε έχουν καταστραφεί κοινωνίες όπου αυτά έχουν ήδη επιτραπεί. Είναι, όμως, να μην σε πιάσει η κατευναστική κατηφόρα. Δεν έχει σταματημό, δίχως μάλιστα το θηρίο να χρειάζεται να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, αφού η αυτολογοκρισία και η ενοχική αυτοσυστολή κάνουν από μόνες τους τη δουλειά...