Το φάντασμα του Καρανίκα πλανιέται πάνω από την αξιοκρατία...

Είναι πολύ θετική η κυβερνητική πρωτοβουλία για την εκπόνηση τριετούς σχεδίου μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης. Σε μια χώρα που τα περισσότερα γίνονται στο "και πέντε" δεν βλάπτει και λίγος προγραμματισμός. Ούτε θα διαφωνήσω με τα περισσότερα τουλάχιστον από όσα διακήρυξε ο Αλέξης Σαμαράς. Ποιος δεν θέλει άλλωστε ένα ανεξάρτητο, αξιοκρατικό κι αποτελεσματικό Δημόσιο; Μόνο που την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός επιδιδόταν στο αγαπημένο του σπορ, τις κούφιες δεσμεύσεις δηλαδή, από το μυαλό μου περνούσαν μορφές όπως αυτή του "θρυλικού" πλέον Ν. Καρανίκα κι αναρωτιόμουν πώς εννοούν την αξιοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως με το να μην μείνει ούτε ένα κομματικό στέλεχος αδιόριστο;...

Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται πως ο κρατισμός- το κράτος- "πατερούλης", πέθανε ή, τέλος πάντων, πρέπει να πεθάνει. Δεν είναι ρόλος του να καθορίζει κάθε πτυχή τής ζωής μας σαν αυτοί που το διοικούν να γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για τη ζωή από τους υπόλοιπους. Το ίδιο ισχύει και για την απεριόριστη επιδοματική πολιτική "α λα Γαλλία" η οποία στην ουσία ευνοεί την τεμπελιά και την ανεργία...

Έχει πεθάνει, ωστόσο, ή, τέλος πάντων, πρέπει να πεθάνει και η αντίληψη ότι η ιδιωτική οικονομία μπορεί να αυτορρυθμίζεται και γι' αυτό δεν χρειάζεται ούτε κανόνες ούτε ανθρώπους να την ελέγχουν. Η παγκόσμια κοινότητα ακόμα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της από την οικονομική καταστροφή στην οποία οδήγησε αυτή η αντίληψη πριν δέκα χρόνια...

Όπως κι αν έχει, κάθε κυβέρνηση δεν κρίνεται από τα οράματά της, αλλά από τα πεπραγμένα της. Επομένως, και σε αυτήν την περίπτωση οφείλουμε να περιμένουμε μέχρι το 2019- αν υποθέσουμε πως η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία- για να διαπιστώσουμε πόσα από όσα υποσχέθηκε την Τετάρτη ο Αντώνης Τσίπρας θα έχουν γίνει πραγματικότητα. Δεν βλέπω, όμως, να υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση για να σπάσουν χαλασμένα αβγά στο Δημόσιο, γεγονός που δίνει πάτημα στους επικριτές του να του χρεώνουν όλα τα δεινά...

Αξιολόγηση, για παράδειγμα, από την οποία αποκλείεται εκ των προτέρων η απόλυση απλούστατα δεν είναι αξιολόγηση. Ούτε βεβαίως συνιστά μεταρρύθμιση η δημιουργία νέας γενιάς δημοσίων υπαλλήλων αν δεν εφαρμοστούν στην πράξη αυστηρά κριτήρια επιλογής τους σε θέσεις όπου πραγματικά υφίστανται ανάγκες. Οι καθυστερήσεις στην πρακτική εφαρμογή τού πολύ καλού νόμου Βερναρδάκη δεν με γεμίζουν με αισιοδοξία...