Γιατί οι πυροσβέστες είναι γενναίοι, αλλά όχι ήρωες...

Το να χαρακτηρίσεις την εργασία τού πυροσβέστη δύσκολη μπορεί να θεωρηθεί κι ευφημισμός. Όταν καλείσαι να τα βάζεις με τα στοιχεία τής φύσης ατέλειωτες ώρες και υπό μη κανονικές συνθήκες δεν συνιστά σίγουρα το ευκολότερο έργο στον κόσμο. Από αυτήν την άποψη και με βάση το ότι ο πυροσβέστης βρίσκεται εκεί για να σώζει τον φυσικό πλούτο τής χώρας, τον υλικό των πολιτών και κυρίως για να σώζει ζωές το επάγγελμά του είναι δυνατό χωρίς υπερβολή να χαρακτηριστεί και λειτούργημα. Είναι, όμως, ήρωας ο πυροσβέστης; Η απάντησή μου, όσο κι αν ξενίζει σε μια χώρα που αναζητά ήρωες με την ίδια μανία που εφευρίσκει κι αποδιοπομπαίους τράγους, έρχεται χωρίς περικοκλάδες και μονολεκτικά: όχι!

Ήρωας είναι εκείνος που θυσιάζει τον εαυτό του για ένα ανώτερο ιδανικό. Από τη στιγμή που ο πυροσβέστης πληρώνεται για να σώζει ζωές είναι υπερβολή να του απονεμηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός παρά μόνο στην περίπτωση που η αυταπάρνησή του ξεπερνά το επαγγελματικό του καθήκον. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο πυροσβέστης μπορεί να περάσει και ημέρες ή μήνες ολόκληρους δίχως να εμπλακεί σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση την ίδια ώρα που ένας γιατρός, για παράδειγμα, είναι δυνατό να σώζει μια ανθρώπινη ζωή καθημερινώς δίχως βεβαίως να απαιτείται πάντοτε να επιδεικνύει τη γενναιότητα που θεωρείται ταυτόσημη με την εργασία τού πυροσβέστη. Και για να μην θεωρηθεί πως με διακατέχει κάποιο δολερό μένος ή φθόνος για τους πυροσβέστες το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμα επαγγελματίες στους οποίους με την πρώτη ευκαιρία απονέμουμε ηρωιλίκια...

Ο πυροσβέστης που δέχεται εντολή να οπισθοχωρήσει, αλλά μένει στο πόστο του για να σώσει μια ζωή ή ένας αστυνομικός που "βουτά" στη μάχη για να κάνει το ίδιο φυσικά και είναι ήρωες. Με το να γκρουπάρεις, ωστόσο, ανθρώπους είτε θετικώς είτε αρνητικώς το μόνο που επιτυγχάνεις δεν είναι άλλο από το να μειώνεις την προσπάθεια των λίγων και ξεχωριστών. Αν όλοι είναι γενναίοι εξ οφίτσιο, ποιος ο λόγος να απονέμονται έπαινοι ανδρείας σε λίγους κι όχι σε όλους; Κι αν όλοι έχουν συμβάλει το ίδιο σε μια επιτυχία είναι τότε άδικο να βραβεύουμε μερικούς μόνο ανάμεσά τους; Όχι βεβαίως γιατί παντού και πάντοτε θα υπάρχουν επαγγελματίες, ανεξαρτήτως του βαθμού επικινδυνότητας της εργασίας τους, που θα ξεχωρίζουν από τους άλλους. Αυτό είναι, άλλωστε, και το πραγματικό νόημα της αριστείας: όχι η νομιμοποίηση του ελιτισμού, αλλά το να απονέμεις τα του Καίσαρος τω Καίσαρι κι όχι η ισοπέδωση κι εξομοίωση κάθε διαφορετικότητας...