Όπου δεν πίπτει ράβδος "πίπτει" ανταρσία στην αξιολόγηση...

Η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε καλά κρυμμένη κάπου ανάμεσα στην αγιοποίηση και στη δαιμονοποίηση. Το ίδιο ισχύει και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Επί υπουργίας άθλιου Κούλη είχε χρησιμοποιηθεί για να "φαγωθούν" ή για να υποβιβαστούν όσοι δεν ήταν "δικά μας", μητσοτακικά "παιδιά". Επί ΣΥΡΙΖΑ ο πράγματι πολύ καλός νόμος Βερναρδάκη για τη δημόσια διοίκηση πέρα από το ότι χωλαίνει στην αδικαιολόγητη καθυστέρηση εφαρμογής του έχει κι ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα: αποκλείει ουσιαστικώς την απόλυση μέσω της αξιολόγησης, δίνοντας πατήματα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και στους άνεργους να αισθάνονται πως ο δικός τους "θεός" είναι κατώτερος...  

Η αξιολόγηση δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ποτέ και πουθενά με όρους "σας παρακαλώ, περάστε να αξιολογηθείτε, αλλά και να μην το θέλετε δεν πειράζει, δεν θα κουνηθεί φύλλο". Ποιος εργαζόμενος, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα κι ο πιο συνεπής, θα αποδεχόταν να τον κρίνουν άλλοι αν ήξερε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι κι αλλιώς την εργασία του δίχως παρενέργειες κι εξωτερικές παρεμβάσεις;...

Αν επιθυμούμε, πάντως, μια σοβαρή αξιολόγηση αυτή είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί επιτυχημένη αν επαφίεται στη δίκαιη κρίση των προϊσταμένων. Απαιτείται μια ανεξάρτητη Αρχή, η οποία ναι μεν δεν θα είναι σε θέση να αξιολογεί την καθημερινότητα του εργαζόμενου 365 ημέρες το χρόνο, από την άλλη ωστόσο δεν θα τίθεται ζήτημα εγγύτητας που ευνοεί την επικράτηση προσωπικών σκοπιμοτήτων και κωλυμάτων έναντι του συλλογικού συμφέροντος...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο ως αυτογκόλ μπορώ να χαρακτηρίσω την ανταρσία των δημοσίων υπαλλήλων από την αξιολόγηση, ακόμα κι αν δεν έχει επιλεγεί η αντικειμενικότερη διαδικασία. Είναι πρόκληση την ίδια ώρα που οι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να καταβάλλουν τη μια αναδρομική εισφορά μετά από την άλλη οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να κρύβονται πίσω από τη μονιμότητα και τον κομματισμό ώστε να αποφεύγουν τον πέλεκυ, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν φτάνει έως την απόλυση, ή ακόμα και την ανταμοιβή στη λογική τού "συμβιβάζομαι και με τα λίγα αρκεί να είναι εξασφαλισμένα". Η μεγαλύτερη ευθύνη, ωστόσο, για το ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφεύγουν την αξιολόγηση και οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν ανήκει στο κράτος από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, αφού και η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης μπορεί να αποδοθεί και στην κακή κρατική σχολική εκπαίδευση...

Επαναλαμβάνω, πόσοι ανάμεσά μας θα απόφευγαν τον πειρασμό να είναι μόνιμοι στις θέσεις τους, να πληρώνονται- έστω και κουτσουρεμένους μισθούς- κάθε πρώτη και 15η του μηνός, να έχουν αρκετές ημέρες άδειας και να μην αξιολογούνται, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή να φοροδιαφεύγουν και να φοροαποφεύγουν δίχως κυρώσεις όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Γι' αυτό και σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία χρειάζεσαι ένα κράτος που να υιοθετεί και, κυρίως, να εφαρμόζει αυστηρούς αλλά δίκαιους κανόνες απέναντι σε όλους τους πολίτες του. Διαφορετικά θα συνεχίζουμε να ζούμε με όρους τουρκοκρατίας...