Κάποιος να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στην θέση τού ΣΥΡΙΖΑ κι επειγόντως...

Ο άθλιος Κούλης είναι λίγος σε όλα του: από τον τρόπο με τον οποίο ασκεί αντιπολίτευση, ο οποίος περιέχει μόνο τακτική και καθόλου στρατηγική, αλλά κι από τον κομπλεξισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει απόψεις και πρακτικές που δεν συνλαδουν με τις δικές του, ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα και την οικογένειά του. Τα τελευταία πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η απαίτηση από τον ανιψιό του Κώστα Μπακογιάννη να μην παραστεί στο περιφερειακό συνέδριο της Λαμίας κι από την Νίκη Κεραμέως να διαγράψει tweet της για τους αγώνες της Αριστεράς...

Για έναν πολιτικό που αυτοδιαφημίζεται ως μεταρρυθμιστής κι αντίπαλος του παλαιοκομματισμού δεν συνάδει όλη αυτή η μικροπρέπεια. Μόνο που όσο κι αν όλοι μας θέλουμε να παρουσιαζόμαστε ως κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε, έρχονται οι μικρές λεπτομέρειες για να ξεσκεπάζουν τις μεγάλες μας απάτες...

Όπως παλαιότερα με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, έτσι και τώρα με το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και κάθε άλλο μνημονιακό κόμμα οι διαχωρισμοί είναι περισσότερο επικοινωνιακοί παρά ουσίας. Τα ίδια και χειρότερα μέτρα θα έφερνε κι ο άθλιος Κούλης προς ψήφιση στη Βουλή, αφού οι θεσμοί ζητούν αίμα- αυξήσεις φόρων και μειώσεις μισθών και συντάξεων- εδώ και τώρα και δεν περιμένουν πότε θα αποδώσουν μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν κρατικές δαπάνες και θα αυξήσουν δημόσια έσοδα...

Το πολύ πολύ ο πρόεδρος της ΝΔ να απέλυε πάλι καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες, τη "μαρίδα" δηλαδή όσων έχουν διοριστεί στο Δημόσιο κι από τον ίδιο και την οικογένειά του. Σε αυτό το πλαίσιο, προτιμώ, όπως και πολύς κόσμος, να με κυβερνά ο Αλέξης Σαμαράς, που μπορεί να περάσει και κανένα φιλολαϊκό ή προοδευτικό νομοσχέδιο για λίγη αριστερή "νοστιμιά", από τον νεοφιλελεύθερο κρατιστή που ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν ότι έχει καταργηθεί ο διαχωρισμός Αριστεράς- δεξιάς. Αυτός θα εξακολουθεί να υφίσταται όσο υπάρχει άνιση διανομή τού παραγόμενου πλούτου. Μόνο που πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κόμμα το οποίο μπορεί να εκφράσει την Αριστερά, παρά μόνο να προστεθεί στην υποταγμένη σοσιαλδημοκρατία. Από τη στιγμή, εξάλλου, που οι ψηφοφόροι του, τουλάχιστον όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, δεν συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό με αυτήν τη μετατόπιση, δεν είναι διατεθειμένοι να στραφούν στον άθλιο Κούλη ούτε σαγηνεύονται από τον ξεπερασμένο λαϊκισμό τού Π.Λαφαζάνη ή της Ζ. Κωνσταντοπούλου προκύπτει ένα πολιτικό κενό στη ριζοσπαστική Αριστερά, το οποίο η φύση απεχθάνεται κι άρα πρέπει να καλυφθεί...

Απαιτούνται, ωστόσο, γρήγορες δράσεις από εκείνους που μπορούν να το καλύψουν κι όχι απλώς αποσπασματικές κινήσεις στο περιθώριο. Η ανάμειξη, άλλωστε, στην κεντρική πολιτική σκηνή όσων διαθέτουν τις ικανότητες να το κάνουν δεν είναι ποτέ επιλογή, αλλά ύψιστο χρέος τους προς το λαό. Πόσω μάλλον όταν σε διαφορετική περίπτωση τον αφήνουν με επιλογές τύπου Μητσοτάκη ή Φώφης...