Τα αυτογκόλ φοβάμαι, όχι τους επιθετικούς τού αντιπάλου...

Δεν πιστεύω ότι η αναμόρφωση των ΑΕΙ θα ξεκινήσει από την επαναφορά τού ασύλου ή της συμμετοχής των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές. Το έχουμε ξαναδεί το έργο και δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το ίδιο ισχύει, ωστόσο, και για τον πολυδιαφημισμένο νόμο Διαμαντοπούλου, ο οποίος υποτίθεται πως θα εκσυγχρόνιζε τα πανεπιστήμιά μας, αφαιρώντας όμως από αυτά την ψυχή τους και υποκαθιστώντας την με τεχνοκράτες...

Ούτε το ένα μοντέλο πέτυχε ούτε το άλλο, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως είμαστε υπερήφανοι για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εκπαιδεύουμε τους επαγγελματίες τού μέλλοντος. Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, ωστόσο, δεν είναι τόσο τραγικά όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν οι νεοφιλελεύθεροι "μεταρρυθμιστές" και ούτε θα βελτιωθούν αν πάψουν να συνδέονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Απαιτείται ένας συνδυασμός ανταπόκρισής τους στις ανάγκες τής αγοράς εργασίας, βελτίωσης των υποδομών τους και της ποιότητας σπουδών- τις παρατεταμένες καταλήψεις, για παράδειγμα, πρέπει να τις βλέπουμε σαν αυτοπυροβολισμούς-, δίχως όμως να λησμονούμε πως και το πανεπιστήμιο είναι κομμάτι ενός εκπαιδευτικού συστήματος που καλείται να ανατρέφει πολίτες κι όχι πελάτες...

Σε αυτό το πλαίσιο, λίγη σημασία έχει πώς θα αποκτούν πρόσβαση στα ΑΕΙ οι νέοι μας- με εισαγωγικές εξετάσεις ή με ξεσκαρτάρισμα εντός του πανεπιστημίου. Το σημαντικότερο είναι να συνδιαμορφωθεί η αντίληψη, με τη χρήση των κατάλληλων θεσμικών εργαλείων, ότι το δρόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν τον ανοίγουν μόνο οι "αφιθιονάδος" τής αρρύθμιστης ιδιωτικής οικονομίας- που θέτουν φραγμούς, για παράδειγμα, στην εγγραφή ΑμεΑ στα ιδιωτικά σχολεία-, αλλά και οι διαπρύσιοι υπερασπιστές τού δημόσιου σχολείου, οι οποίοι ταυτίζουν την επαναστατική γυμναστική με την πρωτοπορία, το χαβαλέ με την πολιτική δράση και τον κομματισμό με την ταξική αφύπνιση. Με λίγα λόγια, περισσότερο φοβάμαι τα "αυτογκόλ" από τους "επιθετικούς" τού αντιπάλου...