Η συγγνώμη γι' αυτούς που δεν έφταιξαν δεν περνά από τις πανελλήνιες...

Σε μια χώρα όπου δυσκολευόμαστε να συμφωνήσουμε και για τα αυτονόητα οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι από τους λίγους τρόπον τινά θεσμούς τους οποίους ο μέσος Έλληνας θεωρεί και με το δίκιο του αδιάβλητους. Φυσικά κι έχουν πολλά στραβά, δημιουργούν υψηλή πίεση στους μαθητές και πολλές φορές ωθούν προς την παπαγαλία κι όχι στην ουσιαστική απορρόφηση της γνώσης. Είναι, ωστόσο, ο τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια ο λόγος για τον οποίο χωλαίνει η Παιδεία μας ώστε να σπαταλιούνται τόση μελάνη κι εργατοώρες προκειμένου να αναβαθμιστεί; Δεν είναι ούτε καν η παραπαιδεία, αλλά η έλλειψη κεντρικού σχεδίου για το τι είδους εφόδια θέλουμε να δώσουμε στους σημερινούς μαθητές κι αυριανούς πολίτες και πώς θα τους τα δώσουμε που μας κρατούν αλυσοδεμένους στο παρελθόν...

Η διδασκαλία είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα για να την εμπιστευόμαστε αποκλειστικώς σε ανθρώπους που διαθέτουν γνώσεις, αλλά που δεν έχουν καθόλου ή ελάχιστη μεταδοτικότητα και, κυρίως, διάθεση να αντιμετωπίσουν το επάγγελμά τους ως λειτούργημα κι όχι ως δημοσιοϋπαλληλίκι. Μοιάζει ακατόρθωτο, ωστόσο βασικός στόχος οφείλει να είναι να προσέρχεται ο μαθητής στο σχολείο όχι με αναστεναγμούς και βαρυθυμία αλλά με χαρά. Κι αυτό δεν πρόκειται να επιτευχθεί αν τον περιορίζουμε στον παθητικό ρόλο τού αποδέκτη γνώσεων θερμοκηπίου, αλλά τον κάνουμε συμμέτοχο μέσω, για παράδειγμα, διαδραστικών παιχνιδιών με τη λελογισμένη χρήση και των νέων τεχνολογιών, καθώς και της ομαδικής συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο επιτυγχάνεις με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: κάνεις τη γνώση ενδιαφέρουσα και μαθαίνεις παραλλήλως στο παιδί την αξία τής κοινωνικοποίησης...

Ας μην κοροϊδευόμαστε: οι γενιές που οδήγησαν κι εκείνες που βιώνουν τα μνημόνια είναι χαμένες όσον αφορά την αλλαγή νοοτροπίας. Δύσκολα μαθαίνεις ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα, όπως για παράδειγμα να μην φοροδιαφεύγει, να μην οδηγεί σαν να μην υπάρχει άλλος στο δρόμο ή να ψηφίζει με ταξικά κι όχι ατομικά κριτήρια. Τα παιδιά, ωστόσο, έχουν πάντοτε τη δυνατότητα να αλλάζουν τη μοίρα μιας χώρας, γι' αυτό και θα πρέπει σε αυτά να δώσουμε όλο μας το βάρος, φροντίζοντας ώστε να μην τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Θα είναι η λιγότερο υποκριτική και περισσότερο ουσιαστική συγγνώμη που μπορούμε να τους δώσουμε για το χάλι που τους παραδίδουμε...