Άδειασαν την ηθική τους στον Κουφοντίνα και στέρεψαν για τον Λιγνάδη...

Όταν ο Δ. Κουφοντίνας έκανε απεργία πείνας και κινδύνευε ακόμα και να πεθάνει, στην κυβέρνηση αποδέχονταν ακόμα κι αυτό το ενδεχόμενο από το να του δώσουν μερικές ημέρες άδεια. Η "ηθική" τους δεν τους επέτρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερος, έστω για δύο ημέρες, ένας δολοφόνος. Στην περίπτωση, όμως, του Δ. Λιγνάδη δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας βιαστής για μήνες ή και χρόνια...

Και η περίπτωση Λιγνάδη αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει μια κυβέρνηση αρχών με τις οποίες, καλές ή κακές, πορεύεται, αλλά μια καιροσκοπική κυβέρνηση που εξυπηρετεί και κουκουλώνει κατά το δοκούν. Και, μάλιστα, μια κυβέρνηση που έχει το θράσος να αποδίδει την πηγαία λαϊκή αγανάκτηση σε κομματική υποκίνηση. Μια κυβέρνηση, εν τέλει, τόσο διεφθαρμένη που δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ημέρα παραπάνω σε μια πολιτεία γνήσιας ελευθεροτυπίας και κράτους δικαίου...

Όπως ο Δ. Κουφοντίνας δικαιούται άδειας έτσι κι ο Δ. Λιγνάδης δεν πρέπει να καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα. Δεν προσαρμόζω τις απόψεις μου ούτε την κλίση μου προς τη φιλελευθεροποίηση του ποινικού και σωφρονιστικού μας συστήματος με βάση την ιδεολογική προέλευση και τη στάση ζωής τού εγκληματία... 

Ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος κι ο Λιγνάδης βιαστής όχι γιατί έτσι αποφάνθηκαν τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά γιατί έτσι αποφάσισε ένας από τους τρεις πυλώνες τής δημοκρατίας μας, η δικαστική εξουσία. Ας το θυμούνται αυτό ιδίως όσοι παριστάνουν τους θεσμικούς για να κρύβουν και τις δικές τους πομπές... 

  

  
 

Χυδαίο να προβάλλεις το παρελθόν ενός ανθρώπου για να του στερείς το δικαίωμα να αλλάξει το μέλλον του...

Για ένα κράτος δικαίου και ίσων ευκαιριών δεν έχει καμία, μα καμία σημασία αν ο φυλακισμένος που θέλει να σπουδάσει έχει διαπράξει ληστεία, είναι κατά συρροή δολοφόνος ή βιαστής. Οφείλει να δίνει τη δυνατότητα και στον πιο αμαρτωλό από τους πολίτες του τη δυνατότητα να μορφώνεται, υπό συγκεκριμένους βεβαίως κανόνες. Είναι, επομένως, χυδαίο να προβάλλεις το παρελθόν τού Β. Δημάκη για να του στερήσεις το δικαίωμα να διαμορφώσει αλλιώς το μέλλον του...

Η πολιτεία τιμωρεί με αναλογικό τρόπο και σωφρονίζει, δεν εκδικείται ούτε χρησιμοποιεί δυσανάλογα μέσα. Το ότι ο Β. Δημάκης σπουδάζει δεν σημαίνει απαραιτήτως πως θα βγει καλύτερος άνθρωπος από την εκπαιδευτική διαδικασία, ακόμα κι αν του δοθεί το δικαίωμα να την παρακολουθεί.

Ξέρω πολλούς σπουδαγμένους που η μόρφωση δεν βοήθησε ιδιαιτέρως το χαρακτήρα τους. Αλίμονο, όμως, αν το κράτος δεν αξιοποιεί κάθε διαθέσιμο μέσο για να βελτιώνει τους πολίτες του. Αδυνατώ, για παράδειγμα, να καταλάβω γιατί είναι προτιμότερο κάποια ημέρα ο Β. Δημάκης να αποφυλακιστεί έχοντας ως μοναδική εμπειρία τα όσα συμβαίνουν στις φυλακές κι όχι και την πανεπιστημιακή ζωή...

Το να ρίχνεις κάποιον στη μπουζού και να πετάς τα κλειδιά όχι μόνο δεν τιμά ένα πολιτισμένο κράτος, αλλά είναι κι άκρως αναποτελεσματικό. Ποιος πιστεύει ότι αν πεθάνει, για παράδειγμα, ο Β. Δημάκης θα σταματήσουν οι ληστείες στη χώρα;

Δεν το πιστεύουν κι αυτοί που εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα πάνω του, την ίδια ώρα που κάνουν χρυσές μπίζνες με απευθείας αναθέσεις. Αυτό που κάνουν είναι να καμουφλάρουν τα δικά τους εγκλήματα του λευκού κολάρου πίσω από την ταμπέλα "νόμος και τάξη", όπου βλασταίνουν όλα τα κατακάθια αυτού του τόπου...

Ο Κουφοντίνας δικαιούται άδειας, αλλά δεν θα παλέψω να την πάρει...

Σε κανένα άρθρο, σε καμία παράγραφο της νομοθεσίας για την παροχή αδειών στους κρατούμενους δεν αναφέρεται ονομαστικά ως εξαίρεση ο Δ. Κουφοντίνας. Αυτό σημαίνει ότι κι ο δολοφόνος τής "17Ν" έχει τα ίδια δικαιώματα να τις ζητήσει και να τις λάβει όπως κάθε άλλος που βρίσκεται στην ίδια θέση με εκείνον. Το κράτος δικαίου οφείλει να συμπεριφέρεται με ανθρωπισμό ακόμα και στους εχθρούς του, σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι καλύτερό τους...

Δεν θα έβγαινα, ωστόσο, στο δρόμο, πολλώ δε μάλλον δεν θα βιαιοπραγούσα, προκειμένου να υποστηρίξω το δικαίωμα ενός φονιά σε ορισμένες ημέρες ελευθερίας. Ο Δ. Κουφοντίνας έχει κάνει τις επιλογές του, δεν έχει μετανιώσει γι' αυτές κι αν έχει αποφασίσει να πεθάνει προκειμένου να πείσει για το δίκαιο του αιτήματός του αυτό συνιστά μια προσωπική του υπόθεση η οποία δεν με αφορά. Αν ο Δ. Κουφοντίνας ήθελε περισσότερη ελευθερία, ας το σκεφτόταν μια και δυο και χίλιες φορές πριν αποφασίσει να σκοτώσει συνανθρώπους του, η δολοφονία των οποίων μόνο οι ανόητοι μπορεί να πιστεύουν ότι θα έκανε τον κόσμο μας δικαιότερο...

Δεν χρειάζεσαι τη νοημοσύνη ενός Αϊνστάιν για να καταλάβεις ότι ο θάνατος του Παύλου Μπακογιάννη, για παράδειγμα, δεν θα γκρέμιζε τον καπιταλισμό. Η ήττα, επομένως, της "17Ν" δεν προκύπτει από τη μεταχρονολογημένη ανάλυση των γεγονότων, αλλά ήταν αυταπόδεικτη ακόμα και τα χρόνια τής δράσης της...

Το μόνο που πέτυχε είναι να δαιμονοποιήσει και κοινωνικούς αγώνες για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη που δεν γίνονται με 45άρια. Γι' αυτό και τυχόν θάνατος του Δ. Κουφοντίνα δεν θα αποτελέσει πλήγμα στην έννομη τάξη, ούτως ώστε να είναι απαραίτητη η παρέμβαση της εισαγγελέως τού Αρείου Πάγου για να αποφευχθεί, αλλά απόδειξη του μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η τυφλή ιδεοληψία...

 

Φλώροι με τσεκούρια...

Το να κατηγορείς το νόμο Παρασκευόπουλου για την αποφυλάκιση Φλώρου, που επιτρέπει σε κάποιον την αποφυλάκισή του με ποσοστό αναπηρίας 67%, είναι σαν να ισχυρίζεσαι πως ο αστυνομικός είναι μπουζούκι γιατί είναι και τα δύο όργανα. Συνιστά στοιχειώδη ανθρωπισμό το να βγει από τη φυλακή έχοντας εκτίσει μέρος τής ποινής του κάποιος με τόσο μεγάλο ποσοστό αναπηρίας. Το ζητούμενο στην περίπτωση Φλώρου είναι να αναζητηθούν εκείνοι που του παρείχαν χαρτιά για να δικαιολογήσει τέτοιο ποσοστό αναπηρίας, να δικαστούν κι αν είναι ένοχοι δωροληψίας να καταδικαστούν, ακόμα κι αν είναι συνήγοροί του...

Στην θεωρία, εξάλλου, δεν είναι ούτε καν ηθικό ατόπημα για έναν δικηγόρο να υπερασπιστεί ακόμα και τον απεχθέστερο των εγκληματιών. Όλοι δικαιούνται υπεράσπισης, ακόμα κι αν είναι παιδόφιλοι, βιαστές ή δολοφόνοι. Όταν, όμως, ο δικηγόρος είναι και πολιτικό πρόσωπο, όπως στην περίπτωση του Μ. Βορίδη ο οποίος υπερασπίζεται τον Φλώρο, τότε τα ερωτηματικά είναι πολλά και δικαιολογημένα. Ιδίως όταν ο συγκεκριμένος ακροδεξιός βουλευτής μιλά επανειλημμένως για ελαττωματικές ιδέες τής Αριστεράς και θεσμική αντιμετώπισή της για να μην ξαναέρθει στην εξουσία, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει στο μισαλλόδοξο κεφάλι του...

Ο Μ. Βορίδης και κάθε άλλο ακροδεξιό κατακάθι θα είχε δίκιο να δηλώνει πως δεν είναι απαραίτητο να απολογείται για πράξεις, όπως οι βόλτες με τσεκούρια στα Εξάρχεια, ή δηλώσεις του προ τριακονταετίας, μόνο όμως αν τις είχε αποκηρύξει. Όταν, ωστόσο, εξακολουθεί να πολιτεύεται με τις ίδιες ιδεοληψίες, τότε είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο να τις υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά. Ιδίως όταν οι φορείς τους μασκαρεύουν το ρατσισμό και τον αντικομμουνισμό τους φορώντας το μανδύα τού φιλελεύθερου. Ας πάνε ο Μ. Βορίδης, ο Αδ. Γεωργιάδης και οι υπόλοιποι ακροδεξιοί με φερετζέ να μιλήσουν για τις απόψεις τους για την ομοφυλοφιλία, για παράδειγμα, ή για την θρησκεία σε οποιονδήποτε σοβαρό Ευρωπαίο φιλελεύθερο κι αν εκείνος δεν τον παραπέμψει να εγγραφεί σε κάποιο νεοναζιστικό κόμμα μάλλον θα πρόκειται για θαύμα...

Αν είχαν σκοτωθεί δικοί μου στο Μάτι θα έβλεπα λιγότερες ταινίες εκδίκησης...

Αρκετοί παρακολουθούν περισσότερες αμερικανικές ταινίες εκδίκησης από αυτές που μπορούν να αναλύσουν. Γι' αυτό και σε κάθε περίπτωση που απασχολεί την επικαιρότητα επαναφέρουν το λαϊκιστικό επιχείρημα του τύπου "τι θα έκανες εσύ αν είχαν σκοτωθεί δικοί σου στο Μάτι" ή "αν είχε σκοτώσει ο Δ. Κουφοντίνας κάποιον συγγενή ή φίλο σου". Γι' αυτούς η απόδοση δικαιοσύνης συνδέεται άμεσα με το βρασμό ψυχής, με το οφθαλμός αντί οφθαλμού και με ξεκαθάρισμα λογαριασμών α λα Φαρ Ουέστ. Είναι, όμως, αυτός ο τρόπος για να απονέμεται δικαιοσύνη;

Η απάντησή μου είναι ένα ένα απερίφραστο "όχι". Αλίμονο αν στη δημοκρατία τοποθετούσαμε στη θέση των δικαστών τούς συγγενείς των θυμάτων ή επιτρέπαμε τη λαϊκή αυτοδικία ως μέσο επίλυσης των διαφορών. Ο δικαστής πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτος κι αυτό προϋποθέτει, το λιγότερο, να μην έχει συγγενική, φιλική ή οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική σχέση με τον δικαζόμενο ή τα όποια θύματά του...

Ο Δ. Κουφοντίνας, για παράδειγμα, είναι δολοφόνος, αλλά δεν έχει παραβιαστεί καμία ποινική ή δικονομική διάταξη για χατίρι του. Ίσα ίσα που άργησε πολύ να πάρει την πρώτη του άδεια λόγω, βεβαίως, πολιτικών σκοπιμοτήτων...

Το ίδιο συμβαίνει και με τα "κεφάλια" που πρέπει να πέσουν για την τραγωδία στην Ανατολική Αττική. Η λογική επιτάσσει ως αυτονόητο ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ούτε μεσούσης της κρίσης ούτε χωρίς να έχουν προκύψει τα πρώτα στοιχεία ώστε να αξιολογηθούν καταλλήλως...

Καλώς ή κακώς οι ανθρωποθυσίες "γίνονται" πλέον μόνο στα αρχαία θέατρα ανά τη χώρα, όπου αυτήν την εποχή παίζονται τραγωδίες των μεγάλων μας συγγραφέων. Όσοι θέλουν να τις φέρουν στο σήμερα ας περιοριστούν στην παρακολούθηση ταινιών με πρωταγωνιστή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ για να κορέσουν την ανθρωποφαγία τους...

Ναι, ο Τσίμας αυτήν τη φορά έχει δίκιο...

Όταν κάποιος σκοτώνει, τεμαχίζει ή και τρώει έναν άνθρωπο, αυτομάτως τον αποκαλούμε τέρας ή ανθρωπόμορφο κτήνος. Αν, όμως, "απλώς" τον σκοτώσει είναι σκέτο δολοφόνος, εκτός αν, για παράδειγμα, σκοτώσει ένα παιδί...

Κι όμως, η ηθική απαξία τής πράξης δεν εκκινεί από τον τρόπο ή την έκταση που έλαβε η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής- αν σκότωσες έναν άνθρωπο ή ένα εκατομμύριο-, αλλά από την ίδια την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Οι ιδιάζουσες περιστάσεις θα έπρεπε να αφορούν αποκλειστικώς και μόνο τους αστυνομικούς και τους δικαστές. Αντιθέτως, η συστολή, αν όχι και η βαθιά ντροπή, απέναντι στη δολοφονία ενός έμψυχου όντος θα έπρεπε να αφορά όλους μας...

Η σωματική επίθεση στον Γ. Μπουτάρη, η οποία ενείχε κίνδυνο για τη ζωή του, δεν έχει την ίδια ποινική απαξία με το γιαούρτωμα ενός πολιτικού, έχουν όμως την ίδια συναισθηματική αφετηρία, η οποία δεν είναι άλλη από το μίσος, από την παθογένεια να ορίζουμε τους εαυτούς μας όχι θετικώς, αλλά αρνητικώς κι από την πεποίθησή μας ότι το απόλυτο δίκιο είναι με το μέρος μας. Η ανθρώπινη Ιστορία είναι αλήθεια ότι έχει πορευτεί αγκαλιά με τη βία από την πρώτη ημέρα τής ύπαρξής της...

Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, η ανθρωπότητα έκανε βήματα προόδου χάρη σε επαναστάσεις οι οποίες εξ ορισμού περιείχαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό βίαια χαρακτηριστικά. Η βία, ωστόσο, που ασκείται στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού καθεστώτος- με όλες τις σοβαρές ενστάσεις που έχει κι ο γράφων για τον τρόπο λειτουργίας τής δημοκρατίας στην Ελλάδα και στον κόσμο- κι όχι από θεσμικά όργανα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους και δίχως κατάχρηση εξουσίας είναι κατ' εξοχήν λούμπεν και τροφή για εκείνους που ποτέ δεν αγάπησαν τη δημοκρατία...

Αυτός που γιαούρτωσε τον Θ. Πάγκαλο ή έσπασε με βαριοπούλα συμβολαιογραφικά γραφεία δεν πρέπει να τιμωρηθεί το ίδιο από την έννομη τάξη με εκείνον που μαχαίρωσε τον Παύλο Φύσσα. Κανένας τους, όμως, δεν έχει την θεσμική νομιμοποίηση να ασκεί βία σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ακόμα κι αν την ασκεί στο όνομα των ομορφότερων ιδανικών...

Οι εθνικιστές που χτύπησαν με ενδεχόμενο δολοφονικό δόλο τον Γ. Μπουτάρη το έκαναν στο όνομα του "καλός Τούρκος ο νεκρός Τούρκος" κι ο Δ. Κουφοντίνας εκτελούσε για να έρθει ο σοσιαλισμός. Είναι, όμως, όλοι τους δολοφόνοι ή εν δυνάμει δολοφόνοι κι όχι επαναστάτες, εκτός εάν μπορούν να αποδείξουν με κάποιο ακλόνητο τρόπο ότι το δίκιο είναι με το μέρος τους...

Το δικτατορικό καθεστώς δεν έχεις απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να το ανατρέψεις και με βίαια μέσα. Το δημοκρατικό υποχρεούσαι να το αλλάζεις προς το καλύτερο με ειρηνικά μέσα κι όταν δεν τα καταφέρνεις, οφείλεις να προσπαθήσεις ξανά και ξανά. Γι' αυτό κι ο Π. Τσίμας, ο οποίος είναι αυτός που είναι αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, κι ο κάθε Π. Τσίμας έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται εμμέσως πλην σαφώς πως η αριστερή και η δεξιά βία σε μια δημοκρατία είναι ίδιον φασισμού και τίποτα πιο ευγενές από αυτό... 

 

Πόσα μου δίνετε για να σας πω το νόημα της ζωής;...

Οι άνθρωποι υποφέρουμε από ένα φριχτό ελάττωμα: προσπαθούμε να ορίσουμε με τη λογική κάθε πτυχή τής ζωής μας κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, φτάνουμε στο άλλο άκρο, ορίζουμε θεούς και νομοθέτες για να το κάνουν στην θέση μας. Γι' αυτό κι αναρωτιόμαστε ακόμα, για παράδειγμα, ποιος ήταν ο σκοπός ή το βαθύτερο νόημα του τροχαίου δυστυχήματος στην εθνική οδό. Δεν χρειάζεται να τρελαίνεστε ούτε να σπαταλάτε τα λεφτά σας σε ψυχιάτρους ή σε παπάδες για να βρείτε τη λύση. Θα σας την προσφέρω εδώ και τώρα δωρεάν: δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα νόημα σε αυτήν τη ζωή που να το έχει ορίσει κάποιος σοφός τρίτος κι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να το ακολουθούμε σαν να είμαστε υπνωτισμένοι από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι εκείνη που πεθαίνουμε...

Ο καθένας μας μπορεί αν γουστάρει να θέτει στόχους, όνειρα, φιλοδοξίες, οράματα, νοήματα για το βίο του. Και να μην το κάνει, ωστόσο, πάλι ο θάνατος μας περιμένει είτε στην επόμενη στροφή είτε στη μεθεπόμενη. Ο ίδιος τάφος αναμένει να υποδεχθεί τα κόκαλά μας για να σαπίσουν σε αυτόν είτε είμαστε πλούσιοι, δοξασμένοι κι ωραίοι είτε φτωχοί, άσημοι κι άσχημοι. "Επομένως, ρε μεγάλε, μας προτείνεις να αυτοκτονήσουμε;", πολύ πιθανόν να αναρωτηθείτε. Και η αυτοκτονία βρίσκεται στο σακούλι με τις επιλογές κάθε λογικού όντος που γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνει. Δεν είναι, όμως, αυτή η συμβουλή μου, αν έχω το δικαίωμα να δίνω τέτοιες. Αντιθέτως, προτρέπω τον καθένα σας και πρώτον από όλους τον εαυτό μου να κάνουμε σε αυτή τη ζωή ό,τι αγαπάμε δίχως τύψεις, ενοχές και λοιπές μπαρούφες με τις οποίες μας πιπιλίζουν το μυαλό οι μίζεροι και στενόμυαλοι διαφόρων ειδών ειδωλολάτρες. Εκείνοι, άλλωστε, που έχουν τα λιγότερα απωθημένα και κόμπλεξ αποδεικνύονται και καλύτεροι για το κοινωνικό σύνολο...

Όποιος αγαπά τον πλησίον του ως εαυτόν, δεν δολοφονεί, δεν κλέβει ή δεν μοιχεύει, μολονότι επιθυμεί να κάνει όλα τα παραπάνω, γιατί αυτό επιβάλλεται από τους θείους και τους ανθρώπινους κανόνες δεν είναι διόλου καλύτερος από έναν νάρκισσο, δολοφόνο, κλέφτη και μοιχό παρά μόνο περισσότερο δειλός. Κι αυτό ισχύει για οποιοδήποτε ηθικό κανόνα δεν εκπορεύεται από μέσα μας, αλλά έχει ως πηγή του τους πολιτικούς, θρησκευτικούς ή πνευματικούς ταγούς μιας κοινωνίας. Κατανοώ ότι κάποιοι ενδεχομένως να εκλάβουν το συγκεκριμένο κείμενο ως ένα κυνικό κάλεσμα στην αναρχία. Δεν με νοιάζει, ωστόσο, ιδιαιτέρως να γίνομαι αντιληπτός από τους "καλούς με το στανιό", αλλά από εκείνους που δίνουν την καθημερινή μάχη με τη συνείδησή τους και στο τέλος τής ημέρας σιγοτραγουδούν "θα το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό"...