Πόσα μου δίνετε για να σας πω το νόημα της ζωής;...

Οι άνθρωποι υποφέρουμε από ένα φριχτό ελάττωμα: προσπαθούμε να ορίσουμε με τη λογική κάθε πτυχή τής ζωής μας κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, φτάνουμε στο άλλο άκρο, ορίζουμε θεούς και νομοθέτες για να το κάνουν στην θέση μας. Γι' αυτό κι αναρωτιόμαστε ακόμα, για παράδειγμα, ποιος ήταν ο σκοπός ή το βαθύτερο νόημα του τροχαίου δυστυχήματος στην εθνική οδό. Δεν χρειάζεται να τρελαίνεστε ούτε να σπαταλάτε τα λεφτά σας σε ψυχιάτρους ή σε παπάδες για να βρείτε τη λύση. Θα σας την προσφέρω εδώ και τώρα δωρεάν: δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα νόημα σε αυτήν τη ζωή που να το έχει ορίσει κάποιος σοφός τρίτος κι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να το ακολουθούμε σαν να είμαστε υπνωτισμένοι από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι εκείνη που πεθαίνουμε...

Ο καθένας μας μπορεί αν γουστάρει να θέτει στόχους, όνειρα, φιλοδοξίες, οράματα, νοήματα για το βίο του. Και να μην το κάνει, ωστόσο, πάλι ο θάνατος μας περιμένει είτε στην επόμενη στροφή είτε στη μεθεπόμενη. Ο ίδιος τάφος αναμένει να υποδεχθεί τα κόκαλά μας για να σαπίσουν σε αυτόν είτε είμαστε πλούσιοι, δοξασμένοι κι ωραίοι είτε φτωχοί, άσημοι κι άσχημοι. "Επομένως, ρε μεγάλε, μας προτείνεις να αυτοκτονήσουμε;", πολύ πιθανόν να αναρωτηθείτε. Και η αυτοκτονία βρίσκεται στο σακούλι με τις επιλογές κάθε λογικού όντος που γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνει. Δεν είναι, όμως, αυτή η συμβουλή μου, αν έχω το δικαίωμα να δίνω τέτοιες. Αντιθέτως, προτρέπω τον καθένα σας και πρώτον από όλους τον εαυτό μου να κάνουμε σε αυτή τη ζωή ό,τι αγαπάμε δίχως τύψεις, ενοχές και λοιπές μπαρούφες με τις οποίες μας πιπιλίζουν το μυαλό οι μίζεροι και στενόμυαλοι διαφόρων ειδών ειδωλολάτρες. Εκείνοι, άλλωστε, που έχουν τα λιγότερα απωθημένα και κόμπλεξ αποδεικνύονται και καλύτεροι για το κοινωνικό σύνολο...

Όποιος αγαπά τον πλησίον του ως εαυτόν, δεν δολοφονεί, δεν κλέβει ή δεν μοιχεύει, μολονότι επιθυμεί να κάνει όλα τα παραπάνω, γιατί αυτό επιβάλλεται από τους θείους και τους ανθρώπινους κανόνες δεν είναι διόλου καλύτερος από έναν νάρκισσο, δολοφόνο, κλέφτη και μοιχό παρά μόνο περισσότερο δειλός. Κι αυτό ισχύει για οποιοδήποτε ηθικό κανόνα δεν εκπορεύεται από μέσα μας, αλλά έχει ως πηγή του τους πολιτικούς, θρησκευτικούς ή πνευματικούς ταγούς μιας κοινωνίας. Κατανοώ ότι κάποιοι ενδεχομένως να εκλάβουν το συγκεκριμένο κείμενο ως ένα κυνικό κάλεσμα στην αναρχία. Δεν με νοιάζει, ωστόσο, ιδιαιτέρως να γίνομαι αντιληπτός από τους "καλούς με το στανιό", αλλά από εκείνους που δίνουν την καθημερινή μάχη με τη συνείδησή τους και στο τέλος τής ημέρας σιγοτραγουδούν "θα το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό"...