Οι κατήγοροι, όμως, του δημόσιου τομέα είναι αποσπασματικοί στην κριτική τους. Παριστάνουν πως λησμονούν τα πολλά παραδείγματα ιδιωτών που φέσωσαν εταιρείες, φορείς, οργανισμούς- και στο κομμάτι τού πολιτισμού-, μολονότι τους είχαν παραχωρηθεί δωρεάν ή μπιρ παρά δημόσιοι χώροι, και στο τέλος ζήτησαν από το "κακό" Δημόσιο να αποπληρώσει τα χρέη τους. Το τρίγωνο, άλλωστε, της διαπλοκής τραπεζών-κομμάτων- μέσων ενημέρωσης κάπως έτσι λειτούργησε, με αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να πληρώνει τις ανακεφαλαιοποιήσεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για τα θαλασσοδάνεια που έδιναν κόντρα σε κάθε τραπεζική δεοντολογία σε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις. Το Μέγαρο Μουσικής, για παράδειγμα, ιδιώτες το διαχειρίζονταν κι αν δεν ήταν το κράτος θα είχε φαλιρίσει εδώ και πολύ καιρό...
Δεν είμαι κρατιστής. Αντιθέτως, τάσσομαι υπέρ τού σαφούς διαχωρισμού δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Αυτό, ωστόσο, είναι ένα τάνγκο που χορεύεται από δύο, το οποίο σημαίνει πως ναι μεν το Δημόσιο δεν μπορεί να παίζει το ρόλο τού επιχειρηματία, αλλά και οι επιχειρηματίες δεν είναι δυνατό να ζητούν από το κρατικό ταμείο να καλύπτει τη χασούρα από τα ρίσκα που οφείλουν να αναλαμβάνουν ή, το ακόμα χειρότερο, να απαιτούν από τον κρατικό κορβανά να χρηματοδοτεί τις επενδύσεις τους και στο τέλος τα κέρδη να τα καρπώνονται οι ίδιοι. Ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατό να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων ή κι απατεώνων φιλελεύθερων- νεοφιλελεύθερων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου