Οι δημοσιογράφοι πρώτα αυτοπυροβολήθηκαν και ύστερα απαξιώθηκαν...

Ο Μπομπ Γούντγουορντ, ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους που αποκάλυψαν τις πραγματικές διαστάσεις τού "Γουότεργκεϊτ", είναι μέλος τού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ιδιότητα που ποτέ δεν απόκρυψε. Αυτό, ωστόσο, δεν τον απέτρεψε από το να κάνει τη δουλειά του, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του ρεπουμπλικανού προέδρου Νίξον. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα, δηλαδή, για παράδειγμα, έναν δημοσιογράφο-μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ να αποκαλύπτει λεπτομέρειες για το εικαζόμενο οικογενειακό ταξίδι Τσίπρα στη Ντίσνεϊλαντ με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος ή, αντιστοίχως, έναν δημοσιογράφο- μέλος τής ΝΔ να γράφει για τον φερόμενο εικονικό χωρισμό άθλιου Κούλη- Μαρέβα; Μάλλον όχι κι αυτό γιατί στη χώρα μας- που, κατά τα άλλα, τόσο εθνικιστικά μας αρέσει να την αγαπάμε- το κομματικό συμφέρον υπερτερεί του εθνικού και ταξικού. Ακόμα και για τη δημοσιογραφία, η οποία στο Ελλαδιστάν είναι πιο στρατευμένη κι από τον Τύπο στη Σοβιετική Ένωση, η λογοκρισία και, το πλέον εξευτελιστικό, η αυτολογοκρισία θεωρούνται αδιαπραγμάτευτες αρετές...

Η κυκλοφοριακή καθίζηση των εφημερίδων και των περιοδικών, καθώς και η απαξίωση της τηλεόρασης δεν αποτελούν συνέπεια των μνημονίων ή της μετατροπής τους από μέσα ενημέρωσης σε σούπερ μάρκετ προσφορών. Είχαν προηγηθεί αυτών κι αποδίδονται στη χυδαία ταύτιση του παραγόμενου δημοσιογραφικού προϊόντος με τα συμφέροντα των εκδοτών- καναλαρχών και των κομμάτων- τραπεζών κι άλλων επιχειρηματιών στους οποίους είναι φίλα, και με το αζημίωτο, προσκείμενα τα μίντια...

Αν ο πολύς κόσμος θεωρούσε πως αυτό που γράφεται σε μια εφημερίδα είναι πρωτότυπο και δεν αποτελεί αναπαραγωγή αναρτήσεων της προηγούμενης ημέρας στο διαδίκτυο ή δελτίων Τύπου και "non paper" με πολύ συγκεκριμένους αποστολείς, θα την αγόραζε μαζικά ακόμα κι αν έπρεπε να δίνει ένα δεκάευρω σε καθημερινή βάση. Οι πολίτες δεν έχουν βαρεθεί την ενημέρωση, αν ίσχυε κάτι τέτοιο άλλωστε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- που τα νιώθουν πιο "δικά τους"- δεν θα κατακλύζονταν από πολιτικά σχόλια κι αναλύσεις. Διψούν και θα διψούν πάντοτε για την αλήθεια, μόνο που αμφισβητούν πλέον ολοφάνερα ότι μπορούν να τη βρουν στα μέσα ενημέρωσης...

Είναι ειρωνικό, αλλά στην εποχή όπου η πληροφορία μπορεί να διαχυθεί σε όλο τον πλανήτη την ίδια ακριβώς στιγμή που παράγεται, οι λαοί αισθάνονται όλο και λιγότερο ενημερωμένοι. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται κάπου ανάμεσα στο ρετουσάρισμά της από τους επαγγελματίες και την επιπόλαιη αντιμετώπισή της από τους ερασιτέχνες. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδεψε για μίνι διακοπές στο Παρίσι με έξοδα του ελληνικού λαού αν οι μόνοι που το γράφουν είναι οι δημοσιογράφοι που τον αντιπολιτεύονται; Και πώς είναι δυνατό να είμαστε βέβαιοι ότι ο άθλιος Κούλης χρησιμοποίησε ως βιτρίνα τη σύζυγό του για να ξεπλύνει χρήματα όταν εκείνοι που το δημοσιεύουν, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με το Μαξίμου; Η δημοσιογραφία, τουλάχιστον στην Ελλάδα, πρώτα αυτοπυροβολήθηκε και ύστερα απαξιώθηκε. Γι' αυτό και μοιάζει όλο και πιο πολύ με το βοσκό στο μύθο τού Αισώπου, τον οποίο κανείς δεν πίστεψε όταν πράγματι οι λύκοι κατασπάραξαν τα πρόβατά του...