Όλοι μαζί τον σταυρώσαμε...

Επί ημέρες κι εβδομάδες η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το αν και πώς μπορεί να απαγορευτεί το κόμμα Κασιδιάρη. Ελάχιστα, όμως, διάβασα κι άκουσα για το γιατί δυόμισι χρόνια μετά τη δικαστική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής το αβγό του φιδιού επωάζεται ξανά. Κι αυτό είναι λογικό εν μέρει: ποιος τολμά από το σύνολο του κομματικού μας συστήματος να ισχυριστεί πως δεν έχει κι εκείνος μερίδιο ευθύνης για τη φασιστική αναγέννηση;...

Από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, το μακρινό 2008, αυτή η χώρα συνεχώς εκπλήσσεται με τις εξελίξεις. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει από πού προέρχεται η οργή που οδηγεί στην ανατροπή, αλλά και στην άσκοπη βία. Μοιραίοι κομματάρχες επιμερίζουν τις ευθύνες τους σε μοιραίους μπάτσους και σταθμάρχες κι όλοι μαζί δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν από το λαό συγχωροχάρτια και πανηγυρικές επανεκλογές...

Ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε ούτε όλοι μαζί σκοτώσαμε αθώους ούτε όλοι μαζί αναζητήσαμε αποκούμπι στους νεοναζί και στους μισαλλόδοξους. Όλοι μας, όμως, έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη λούμπεν ψήφο που αθωώνει τους ενόχους και καταδικάζει τους αθώους. 

Κι αυτό γιατί όλων μας τα έργα, άλλου λιγότερο κι άλλου περισσότερο, αποδείχθηκαν μικρότερα των μεγαλοστομιών μας. Δεν καλώ, πάντως, τους ρήτορες να σκάσουν. Να μιλήσουν και να βροντοφωνάξουν υπέρ τής ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Να αποδεικνύουν, να αποδεικνύουμε όμως τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες μας στην πράξη. Διαφορετικά ούτε εμείς θα είμαστε καλύτεροι από τους γραμματείς και τους φαρισαίους και στο τέλος θα έχουμε σταυρώσει όλοι μαζί τον Χριστό...