Δεν είναι όλοι ίδιοι, ανεξαρτήτως αν έχουν όλοι απογοητεύσει...

Αν δεν συμμετείχαν και τα μέλη και στελέχη των κομμάτων στις ομιλίες των αρχηγών τους αυτοί που θα τις παρακολουθούσαν θα μπορούσαν να μετακινηθούν, που λέει ο λόγος, με ένα ταξί. Αν το γέμισμα ενός μικρού κλειστού γηπέδου ή μιας μικρής πλατείας- κι αυτό όχι πάντα- θεωρείται επιτυχία, τότε ο πήχης έχει μπει πολύ χαμηλά. Θα σηκώνονταν από τους τάφους τους ο Ανδρ. Παπανδρέου κι ο Κων. Μητσοτάκης και θα γελούσαν χαιρέκακα...

Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για τις μεγαλύτερες ηλικίες, για τις μικρότερες ισχύει εκατό. Ποιος μπορεί να τις αδικήσει, άλλωστε, όταν στην ουσία μιλάμε για μια χαμένη γενιά των μνημονίων που από τα κόμματα έζησε σχεδόν αποκλειστικώς απογοητεύσεις; Αν θέλετε, είναι και υγιές το ότι έχουμε ξεπεράσει ως ένα βαθμό την προσωπολατρία και κρίνουμε τους ηγέτες μας με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Έτσι κι αλλιώς μεσσίες δεν υπάρχουν παρά μόνο η κατάθλιψη όσων πιστεύουν σε ψευδαισθήσεις...

Ούτε, όμως, είναι υγιές η δικαιολογημένη οργή να βρει αποκούμπι στην ακροδεξιά και σε οτιδήποτε άλλο λούμπεν. Ούτε, επίσης, να καταλήξει σε αποχή από την εκλογική διαδικασία. Δεν υπάρχει πολίτης χωρίς μερίδιο ευθύνης για το μέλλον του κι όποιος το απεμπολεί δεν είναι σώφρων, αλλά αναζητά καταφύγιο στη βολική ανευθυνότητα. Δεν είναι, εξάλλου, όλοι ίδιοι, ανεξαρτήτως αν έχουν όλοι απογοητεύσει...