Γιατί η Αθήνα πρέπει να είναι μόνο μουσείο ή ξενοδοχείο;...

Αν όλοι όσοι θρηνούν σήμερα για το κλείσιμο ιστορικών κινηματογράφων στο κέντρο τής Αθήνας πήγαιναν να δουν ταινίες σε αυτά τα σινεμά τα τελευταία χρόνια, ενδεχομένως σήμερα να μην κινδύνευαν. Υπάρχει, όμως, μια σημαντικότερη διακύβευση, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ενόψει κι αυτοδιοικητικών εκλογών: τι είδους Αθήνα θέλουμε και γιατί η επιλογή να είναι αποκλειστικώς ανάμεσα σε μια Αθήνα- μουσείο ή μια Αθήνα- ξενοδοχειούπολη;...

Δεν ξέρω αν ο μπασκετμπολίστας Παππάς θα είναι η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ για την Αθήνα. Δεν γνωρίζω, επίσης, αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος έχει πράγματι κοινωνικές ευαισθησίες, διαθέτει όραμα και διαχειριστικές ικανότητες για την πρωτεύουσα, πέρα από ένα πολύ καλό σουτ. Ούτε, βεβαίως, θεωρώ πως μια δεύτερη τετραετία Μπακογιάννη, ιδίως τώρα που αποχαιρετάμε τον θείο, θα είναι προς όφελος της πόλης. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η Αθήνα δεν έχει άλλα περιθώρια για δημαρχιακές φούσκες...

Η μεγαλύτερη πόλη τής χώρας οφείλει να είναι ζωντανή κι όχι μόνο μνημειακή, για τους κατοίκους της κι όχι κυρίως για τους ξένους. Κι όμως, περάσαμε τέσσερα χρόνια με το μόνο οραματικό- τρομάρα του- έργο Μπακογιάννη να είναι ο μεγάλος περίπατος και το νέο τσιμέντο στο Σύνταγμα. 

Πού είναι το πράσινο, τα πάρκα, οι κοινόχρηστοι χώροι, η διάδραση, η ζωντάνια που να μην είναι ιλουστρασιόν ή για λίγους; Και πόσο καλύτερη, άραγε, θα γινόταν η κατάσταση αν είχαμε τρεις επιπλέον κινηματογράφους για να ξέρουμε ότι υπάρχουν εκεί όσο εμείς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε Netflix;...