Τιμή και δόξα στους αντιφασίστες Βορίδη, Αδωνι, Πλεύρη...

Είναι τέτοια η διείσδυση του μητσοτακικού κατεστημένου στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς ώστε η Αριστερά καλείται συχνά πυκνά να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Όπως καταδεικνύεται, εξάλλου, και με την περίπτωση Κοντονή είναι κάτι παραπάνω από επιρρεπής στα αυτογκόλ, τα οποία μάλλον δεν είναι και τόσο αθέλητα από όσους υποπίπτουν σε αυτά. Το να έχεις διατελέσει, για παράδειγμα, υπουργός Δικαιοσύνης, να είσαι δικηγόρος και να μην γνωρίζεις ότι εκ του Συντάγματος δεν μπορείς να καταργήσεις πολιτικά δικαιώματα χωρίς αμετάκλητη απόφαση, πολλώ δε μάλλον όταν έχεις ψηφίσει κι ο ίδιος την επίμαχη αλλαγή τού Ποινικού Κώδικα, δεν σε καθιστά θύμα ενός αρχηγικού κόμματος που θυμίζει το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόθυμο συνοδοιπόρο ενός διεφθαρμένου συστήματος...

Το να κατηγορούν ο Μ. Βορίδης, ο Αδ. Γεωργιάδης ή ο Θ. Πλεύρης το ΣΥΡΙΖΑ ως συνοδοιπόρο τής Χρυσής Αυγής μπορεί και να θεωρηθεί ιστορικό ανέκδοτο. Οι συγκεκριμένοι "κύριοι" όχι μόνο ταυτίζονται ιδεοληπτικά με το μισανθρωπισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, αλλά κάποια στιγμή στη ζωή τους, πριν οι φιλοδοξίες τους καταστούν μεγαλύτερες, είχαν υπάρξει και πραγματικοί συνοδοιπόροι τους. Από όσο θυμάμαι, για παράδειγμα, δεν διαδέχθηκε ο Πάνος Σκουρλέτης τον Ν. Μιχαλολιάκο στη γραμματεία τής νεολαίας τής ΕΠΕΝ, αλλά ο Μ. Βορίδης, δεν έδωσε στον Νίκο Παππά αυτόγραφο ο Παττακός, αλλά στον Αδ. Γεωργιάδη ούτε εντόπισα τον Αλέξη Χαρίτση σε πορεία χρυσαυγιτών με κάψιμο τουρκικής σημαίας, αλλά τον Θ. Πλεύρη...

Όταν αναγνωρίστηκαν η Εθνική Αντίσταση κι ο αντιδικτατορικός αγώνας η πλειονότητα των Ελλήνων εμφανίστηκε να έχει συμμετάσχει σε αυτούς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Οι δωσίλογοι, άλλωστε, κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολεμικώς μέχρι το 1981 και τα χουντικά σταγονίδια βρήκαν τρόπο να τους απονεμηθούν δημοκρατικά διαπιστευτήρια που ποτέ δεν άξιζαν. 

Ομοίως σήμερα κάποιοι από τις 700.000 ψηφοφόρων πριν μόλις μερικά χρόνια τής Χρυσής Αυγής δείχνουν με το δάχτυλο εκείνους που δεν έκαναν αρκετά για να τους απομακρύνουν από το νεοναζιστικό βόρβορο. Να συμφωνήσω μαζί τους πως η Αριστερά όφειλε να κάνει περισσότερα κι ως αντιπολίτευση κι ως κυβέρνηση. Ας κάνουν, όμως, πρώτα την αυστηρή αυτοκριτική τους για το πώς επέτρεψαν στον εαυτό τους να πλανηθεί, αν πλανήθηκε, ας αξιολογήσουν πώς συμπεριφέρονται ακόμα και σήμερα σε οποιουδήποτε είδους μειονότητα και μετά ας υψώσουν φωνή αγανάκτησης γι' αυτούς που δεν κραύγασαν "προσοχή, κίνδυνος" όσο στεντόρεια έπρεπε. Αν μπορούν να το κάνουν, δηλαδή, οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι των απολογητών τού χιτλερισμού χωρίς να αισθανθούν ντροπή...