Ο Τσίπρας φορά στο Αιγαίο την περικεφαλαία που καλώς πέταξε στις Πρέσπες...

Και τίποτα άλλο να μην επιτύγχανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ικανή από μόνη της να της χαρίσει μία θέση ανάμεσα στις καλύτερες που πέρασαν ποτέ από τον τόπο. Δεν έχουμε, άλλωστε, πολλά παραδείγματα κυβερνήσεων που να πήγαν κόντρα στον εθνικισμό και στο λαϊκισμό για να επιλύσουν ένα εθνικό θέμα που επί δεκαετίες πολλοί δεν τόλμησαν να λύσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος κι όχι από δήθεν υπέρτερη της Αριστεράς πατριωτική ευαισθησία. Το Μακεδονικό, εξάλλου, επιλύθηκε με όρους βιωσιμότητας γιατί έγιναν αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως επιβάλλεται σε συμφωνίες ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κράτη προκειμένου κανείς να μην μένει παραπονούμενος και να διασφαλίζεται, κατά το μέτρο τού δυνατού, ότι δεν πρόκειται να αναθεωρηθούν επί τα χείρω με την πρώτη ευκαιρία...

Η Συμφωνία των Σεβρών μπορεί να ήταν απείρως πλεονεκτικότερη για την Ελλάδα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά έμεινε στα χαρτιά γιατί ακριβώς ήταν ουτοπική. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα είναι κρίμα σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά με επιχειρήματα που χρησιμοποιεί και η ακροδεξιά και τα οποία δεν είναι ρεαλιστικά. 

Η Τουρκία δεν πρόκειται να συνυπογράψει συνυποσχετικό για τη Χάγη μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ ούτε θα επιτρέψει, μαζί με τη Ρωσία, να γίνει το Αιγαίο κλειστή ελληνική θάλασσα μέσω της απανταχού επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Αν, επομένως, πράγματι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί "κόκκινες" γραμμές την υφαλοκρηπίδα και τα 12 ν. μ. τότε οφείλει και να πει στον ελληνικό λαό πως η ικανοποίηση αυτών των μαξιμαλιστικών στόχων είναι πολύ πιθανό να σημάνει πολεμική εμπλοκή με τη γείτονα η οποία, μάλιστα, δεν θα είναι μια στιγμή στην Ιστορία, αλλά θα παρατείνεται, έστω ως απειλή, όσο ένα από τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη αισθάνεται αδικημένο...

Πολύ φοβάμαι, για να αντιστρέψω το δικό του επιχείρημα, πως ο Αλέξης Τσίπρας φόρεσε πιτζάμες στα ρηχά νερά των Πρεσπών και περικεφαλαία στα βαθιά τού Αιγαίου προκειμένου να θωπεύσει ένα πατριωτικό- εθνικιστικό ακροατήριο που δεν θα πάψει να τον θεωρεί προδότη για το Μακεδονικό. Η διεύρυνση και μετασχηματισμός τού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο θεμιτές επιδιώξεις, είναι και ιστορικώς αναγκαίες. 

Αλίμονο, όμως, αν με αυτόν το μανδύα μετατραπεί και σε ένα κόμμα- σούπερ μάρκετ στα "ράφια" τού οποίου θα πωλούνται συγχρόνως διεθνισμός κι εθνικισμός, υπευθυνότητα και λαϊκισμός, ρεαλισμός και ουτοπία. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα μιλάμε για προσαρμογή στις ανάγκες των καιρών, αλλά για καθαρό οπορτουνισμό, με σύντομη μάλιστα ημερομηνία λήξης για ένα κόμμα εξουσίας για το οποίο το μέλλον θα είναι πάντα εχθρός όταν δεν προσέχει τι ζητά όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση...